Αυθόρμητη, ζεστή, ειλικρινής, γήινη, σε κατακτά αμέσως με την ανεπιτήδευτη ντομπροσύνη της και την αταλάντευτη ευγένειά της. Φέτος, κάνει τεράστια επιτυχία στο θέατρο Αλίκη με την παράσταση «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα!», σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, αλλά και στην τηλεόραση με το τηλεπαιχνίδι «Money Drop».
Στο θέατρο παίζει τη γυναίκα του Γιώργου Ζαμπέτα, την Αργυρώ ή Ρούλα, όπως ο ίδιος την αποκαλούσε, με την οποία έζησαν μαζί μια ολόκληρη ζωή, από την εφηβεία τους, όταν γνωρίστηκαν, μέχρι το τέλος της ζωής του. Όπως λέει η ίδια, «Είναι πραγματικά συγκινητική η αγάπη του κόσμου για τον Ζαμπέτα. Όλοι οι θεατές ενώνονται σε μια μεγάλη παρέα και όλοι μαζί τραγουδούν τα τραγούδια του. Ξεκινήσαμε με sold out παραστάσεις από την πρώτη κιόλας βδομάδα που αρχίσαμε να παίζουμε. Και επειδή η ζήτηση ήταν πολύ μεγάλη, από τη δεύτερη βδομάδα βάλαμε διπλές παραστάσεις, εκτός από το Σάββατο και την Κυριακή. Είμαστε πολύ τυχεροί που το ζούμε αυτό. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ο Ζαμπέτας, το παράδειγμα της ζωής του και οι μουσικές του, λειτουργούν σαν φιλικό χάδι, σαν παρηγοριά».
Η Βίκυ Σταυροπούλου, όμως, μιλά με εξίσου θερμά λόγια και για την Κύπρο. «Έχω έναν ιδιαίτερο δεσμό με τους Κυπρίους. Τους αγαπώ, γιατί είναι παιχνιδιάρηδες σαν εμένα. Και τους καλώ να έρθουν να παίξουμε στο “Money Drop”. Θα περάσουμε τέλεια! Όπως είχα περάσει ονειρικά με το “Taxi girl” στην Κύπρο, για το οποίο με βράβευσαν κιόλας. Είναι τόσο αυθόρμητοι άνθρωποι και μου έχουν δείξει τόση αγάπη. Με τιμούν και έρχονται τόσες φορές στο θέατρο στην Αθήνα, που σκάω που δεν έχω παίξει ακόμα θέατρο στην Κύπρο. Θέλω να ελπίζω και θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου το “Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα” να έρθω να το γλεντήσουμε μαζί στην Κύπρο».
Προς το παρόν, απολαύστε την ταλαντούχα ηθοποιό στο προσωπικό αλφαβητάρι της:
Απολαμβάνω: «Τη ζωή, το παιδί μου, τη δουλειά μου, τους κολλητούς μου, τις εκδρομές, τη φύση».
Βαλίτσα: «Συνειρμικά σκέφτομαι το ταξίδι, την αναχώρηση, αλλά και τον αποχωρισμό. Μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος της Κικής Δημουλά: “Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια”».
Βάρος: «Από μικρό παιδί έχω εξοικειωθεί με τα βάρη και πώς να τα σηκώνω, φύσει και θέσει. (γελά) Είμαι εκπαιδευμένη από μικρή να παίρνω πάνω μου τα πράγματα, να σηκώνω τα μανίκια και να βοηθώ, γιατί έχω αυτή την έπαρση ότι μπορώ να καταφέρω και να αντέξω τα πάντα. Πάντως, επειδή όλοι μας κουβαλάμε τα βάρη μας, έχει σημασία να εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να αντέχει και να πορεύεται».
Γεννήθηκα: «Για την καταστροφή! (ξεσπά σε γέλια) Σοβαρά τώρα, γεννήθηκα κατά τύχη. Είμαι το μικρότερο παιδί της οικογένειας –η μαμά μου είχε ήδη τρία παιδιά, ένα κορίτσι και δύο αγόρια. Δεν ήμουν “προγραμματισμένο” παιδί και μάλλον ως DNA αυτό λειτούργησε και στη ζωή μου. Δεν πολυπρογραμματίζω τι θα κάνω. Αφήνω τα πράγματα να έρχονται».
Δώρο: «Αγαπώ πολύ να κάνω δώρα. Βέβαια, δεν είμαι καθόλου συνεπής. Τους φίλους μου δεν τους παίρνω ποτέ να τους ευχηθώ στις γιορτές και τα γενέθλιά τους. Ο αδελφικός μου φίλος, ο Δημήτρης Λάγαρης, κάθε που τελειώνει η μέρα των γενεθλίων του, στις 12.01 το πρωί, με παίρνει και μου λέει, “σ’ ευχαριστώ που με ξέχασες και φέτος”. Δεν το ‘χω καθόλου αυτό με τις γιορτές, από μικρό παιδί. Όπως καταλαβαίνετε, δεν κάνω ποτέ δώρα όταν πρέπει στους φίλους μου. Θα τους πάρω, όμως, σε ανύποπτο χρόνο και θα πάμε ένα ωραίο ταξίδι. Ή θα βγούμε για φαγητό. Αλλά κυρίως ταξίδια. Λατρεύω να κάνω στους φίλους μου δώρα ταξίδια. Όσον αφορά το να μου κάνουν δώρο, δεν θέλω να μπαίνει κανείς στη διαδικασία για εμένα. Θεωρώ αρκετά μεγάλο δώρο το να έχω φίλους στη ζωή μου να με αγαπούν και να μοιραζόμαστε πράγματα. Ειλικρινά, δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Εξάλλου, το δικό μου μεγάλο δώρο από τη ζωή το έχω πάρει και αυτό είναι το παιδί μου, η Δανάη».
Επιτυχία: «Είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Δουλεύοντας με προσήλωση και ακατάπαυστα, έχω καταφέρει να ζω υπέροχα από μια δουλειά που λατρεύω. Αυτό, για μένα, είναι επιτυχία. Βέβαια, έχει μεγάλη σημασία πώς διαχειρίζεσαι την επιτυχία –περισσότερο και από το πώς διαχειρίζεσαι την αποτυχία. Γιατί εκεί πρέπει να κρατηθούν οι ισορροπίες και να κρατηθείς γειωμένος. Και για να την απολαύσεις και για να τη διατηρήσεις».
Έρωτας: «Εγώ έχω έρωτα στην ψυχή μου. Μου έρχεται ένας στίχος του φίλου μου, του Σταμάτη Κραουνάκη, “Έρωτας μπορεί να αντέξει αυτή τη γύμνια και να συγχωρεί του κόσμου την ασχήμια”. Ο έρωτας μας κρατά νέους και όμορφους».
Ενοχές: «Είμαι εργοστάσιο ενοχών. Προσπαθώ όχι να τις διαγράφω, αλλά να μαθαίνω από τις ενοχές μου. Δυστυχώς, δεν έχω βρει τρόπο να μην τις κουβαλώ ή να μην τις πολλαπλασιάζω η ανόητη».
Ζορίζομαι: «Με τα ρούχα όταν δεν κουμπώνουν και ζορίζω και τους άλλους που τους φωνάζω για να με κουμπώσουν. (γελά) Τα τελευταία χρόνια έχω ζοριστεί οικονομικά, όπως όλος ο κόσμος. Αυτό με έκανε πιο ευάλωτη, αλλά ξέρω ότι αν έχω την υγειά μου και τους καλούς μου φίλους δίπλα, όλα αντιμετωπίζονται, όλα περνούν».
Ζαμπέτας: «Από παιδί έχω αναμνήσεις από οικογενειακά γλέντια και γιορτές στη γειτονιά με τα τραγούδια του Ζαμπέτα. Είναι γνωστό ότι έχω μεγαλώσει και εξακολουθώ να ζω σε λαϊκή γειτονιά, οπότε κυριαρχούσαν τα ακούσματά του. Αλλά και αργότερα, όταν μεγάλωσα, στις εξόδους με τους φίλους μου, στα διάφορα μαγαζιά, στις μαζώξεις που κάναμε και κάνουμε στα σπίτια μας, τα τραγούδια του μας συντροφεύουν και στο τσακίρ κέφι και στους νταλκάδες μας.
Ο Ζαμπέτας είναι ένας τρομερά σημαντικός καλλιτέχνης, ένας λαϊκός αυθεντικός μάγκας, με φιλότιμο, που λειτουργούσε με την ψυχούλα του, ένα σημαντικό κεφάλαιο του μουσικού μας πολιτισμού. Λάτρευε τη δουλειά του, τη γειτονιά του, τους ανθρώπους, γι’ αυτό και τα τραγούδια του είναι τόσο ενωτικά και έχουν αγαπηθεί από τους πάντες, απ’ όποιο κοινωνικό ή οικονομικό περιβάλλον και αν προέρχονται. Ειλικρινά, αισθάνομαι ότι στο “Μάλιστα Κύριε Ζαμπέτα!” έχουμε την ευλογία του ίδιου του Ζαμπέτα, γι’ αυτό και η παράσταση λειτουργεί τόσο πολύ με τον κόσμο και σκίζει. Επίσης, με συγκινεί ιδιαιτέρως το ότι κάνουμε τη ζωή του Γιώργου Ζαμπέτα στο θέατρο Αλίκη, της μεγάλης Αλίκης, που ήταν και αγαπημένη του συνεργάτιδα. Είναι σαν να αναβιώνουμε στον ιδανικό χώρο τις εποχές της μεγάλης του δόξας».
Ήμουν: «Ήμουν όσα είμαι».
Θυμώνω: «Σπάνια και πάντα με εμένα. Οι άλλοι μας φέρονται όπως εμείς τους επιτρέπουμε, οπότε αν θυμώσω με κάποιο συμβάν, θυμώνω με μένα, γιατί εγώ κάπου έχω κάνει λάθος».
Ιστορία: «…μαθηματικά και τριγωνομετρία! Μόνιμος σχολικός εφιάλτης!».
Καθρέφτης: «Κάθε πρωί του λέω: “Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ωραιότερη του κόσμου;” Και επειδή μου απαντά ότι εγώ είμαι η ωραιότερη, βάζω ένα lip gloss και έξω από την πόρτα».
Κοκέτα: «Μεγάλη! Έχω να βάλω ενυδατική κρέμα δέκα μέρες! Ξεχνιέμαι! Δεν τα μπορώ αυτά!».
Λάθη: «Έχω κάνει λάθη και μικρά και μεγάλα και φαντάζομαι θα εξακολουθώ να κάνω. Το σημαντικό είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και έχω την υποψία ότι κάτι μαθαίνω και εγώ, παρόλο που κάποιες φορές συνειδητά τα επαναλαμβάνω. Η Μέι Γουέστ είχε πει, “Αποφεύγω τους πειρασμούς εκτός από εκείνους στους οποίους δεν μπορώ να αντισταθώ”. Τώρα, για τα μικρά, χαζά λαθάκια, εκεί κόβω το νήμα. Πολύ συχνά, όταν θέλω να στείλω στις φίλες μου ένα μήνυμα για ένα αγόρι και από τη λαχτάρα μου και επειδή τον σκέφτομαι συνέχεια, το στέλνω στον ίδιο και γίνομαι ρόμπα».
Μοιράζομαι: «Δεν έχει αξία η ζωή αλλιώς. Σε αυτόν τον κόσμο ήρθαμε για να μοιραστούμε ό,τι έχουμε και ό,τι νιώθουμε, αλλιώς δεν έχει καμία σημασία ο βίος».
Μητρότητα: «Δεν πρόλαβα ποτέ να απαντήσω στο αφετηριακό ερώτημα της μητρότητας, γιατί το παιδί μου ήρθε όταν ήμουν σε πολύ μικρή ηλικία. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που έχω γίνει μητέρα και το λέω αυτό, γιατί είναι πολύ σημαντικό να μεγαλώνεις ένα παιδί. Είτε πρόκειται για παιδί της κοιλιάς, είτε για παιδί της καρδιάς. Έχω πολύ δικούς μου ανθρώπους που μεγάλωσαν με τους βιολογικούς τους γονείς άθλια και έχω δει ανθρώπους που δεν έχουν μεγαλώσει με τους βιολογικούς τους γονείς και να υπάρχει συγκλονιστική αγάπη μεταξύ τους».
Νύχτα: «Για μένα, η νύχτα είναι μέρα. Ενώ είμαι άνθρωπος του φωτός, της ανατολής και της χαραυγής του καινούργιου, μου αρέσει πολύ να ακούω τη σιωπή της νύχτας. Μου είναι απαραίτητος ο χρόνος της ησυχίας της νύχτας, όταν μπορείς να συλλογάσαι ήρεμα, όταν μπορείς να παρατηρείς ένα κυκλάμινο επί τρεις ώρες. Οι δε καλοκαιρινές νύχτες είναι ένα όνειρο κάτω από τον έναστρο ουρανό, να αγναντεύεις την αντανάκλαση του φεγγαριού πάνω στη θάλασσα. Και μετά να έρχεται η ανατολή».
Ξαποστέλνω: «Δύσκολα. Γιατί για να υπάρχει κάποιος στη ζωή μου –και δεν είναι πολλοί οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι- σημαίνει ότι έχει δοκιμαστεί. Όμως, όταν θα ξαποστείλω κάποιον ή κάτι, θα είναι για τα καλά».
Ξυπνητήρι: «Επειδή, όπως είπαμε, απολαμβάνω τη νύχτα και δεν κοιμάμαι νωρίς, για να ξυπνήσω και να πάω στις δουλειές μου, ενεργοποιούνται πολλαπλά ξυπνητήρια: η φωνή της μαμάς μου στον τηλεφωνητή που ξεκινά από το “Βικούλα”, για να φτάσει, στο πέμπτο τηλεφώνημα στο “Βίκυυυυυυ”, το ξυπνητήρι του κινητού, το γάβγισμα του σκύλου μας και το χτύπημα του κουδουνιού της πόρτας από τη γειτόνισσα, την οποία έχει πάρει η μαμά μου για να της πει ότι δεν ξυπνάω πάλι».
Όνειρα: «Δεν βλέπω όνειρα, αλλά ονειρεύομαι πολλά πράγματα στο ξύπνιο μου».
Παιδική ηλικία: «Γειτονιές Περιστερίου, μεγάλη οικογένεια, η αυλόπορτα πάντα ορθάνοιχτη, πολύ παιχνίδι στους δρόμους, ύπνος βραδινός στην ταράτσα κάτω από την κληματαριά στρωματσάδα με τα παιδάκια της γειτονιάς, αυτό το αίσθημα της ενότητας, της ανοιχτότητας και της ασφάλειας. Ο τρόπος που μεγάλωσα, οι παραστάσεις της παιδικής μου ηλικίας είναι τρομερά υλικά για τη δουλειά μου».
Ρυτίδες: «Μάλλον επειδή μεγαλώνω όμορφα, δηλαδή έχοντας δίπλα μου ανθρώπους που αγαπώ και κάνοντας μια δουλειά που λατρεύω, δεν τραβάω κανένα ζόρι με τις ρυτίδες. Επίσης, οι ρυτίδες μου έχουν διαμορφωθεί από τα γέλια που κάνω, άρα είναι σημάδια χαράς και καλοπέρασης».
Σιωπώ: «Κυρίως σιωπώ. Από το να φέρω τον άλλον σε δύσκολη θέση, δεν θα πω τίποτα. Οι κοντινοί μου άνθρωποι, βέβαια, είναι πάντα σε θέση να “ακούν” όλες τις λέξεις που δεν έχω πει».
Τηλεόραση: «Την αγαπώ και την ευγνωμονώ γιατί χάρη στο “Είσαι το ταίρι μου”, που το έκανα ένα χρόνο αφότου τέλειωσα τη δραματική σχολή, η τηλεόραση μού έδωσε την ευκαιρία να γίνω ευρέως γνωστή και αυτό με βοήθησε και στο θέατρο και στην εξέλιξή μου. Μου αρέσει σαν μέσο και νομίζω ότι ανήκω στους τυχερούς, γιατί έχω κάνει σωστές επιλογές και ανταμείφθηκα».
Υποσημείωση: «Όποιος δεν αντέχει τις καταιγίδες σου, δεν αξίζει τις λιακάδες σου».
Φόβοι: «Δεν φοβάμαι τόσο τον θάνατο, όσο τα άσχημα γηρατειά. Φοβάμαι ό,τι δεν μπορώ να ορίσω. Από την άλλη, οι φόβοι μπορούν να μας καθηλώσουν στη ζωή μας, άρα κερδίζουμε ό,τι τολμάμε».
Χρήματα: «Δεν με αφορούσαν ποτέ. Έχω υπάρξει άφραγκη, έχω υπάρξει και με αρκετά χρήματα, πάντα μέσα από σκληρή δουλειά, γιατί δεν προέρχομαι από εύπορη οικογένεια. Τα χρήματα τα χρησιμοποιώ για να περνώ καλά με τους ανθρώπους που αγαπώ».
Ψέματα: «Αγαπώ την αλήθεια. Αναπόφευκτα, θα ειπωθούν και κάποια ψεματάκια, αλλά τα αποφεύγω, γιατί με δυσκολεύουν, με αγχώνουν».
Ωχ,…: «…Χριστέ μου, ξανάρχονται οι γιορτές και πάλι θα ξαναπάρω τα 10 κιλά που έξι μήνες προσπαθούσα να τα χάσω σε μια βδομάδα».
