Χρήστος Παπαδόπουλος: Πραγματική πρωτοπορία είναι το αποτέλεσμα

Πολλοί τον θυμούνται ως Κένταυρο στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, όταν ακόμη ήταν τελειόφοιτος στο SNDO του Άμστερνταμ. Το πραγματικό ορόσημο όμως για τον Χρήστο Παπαδόπουλο ήταν η ίδια η γνωριμία με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου με τον οποίο συνεργάστηκε σε σειρά παραγωγών. Σήμερα έφτασε να θεωρείται διεθνούς βεληνεκούς νέο αστέρι της χορογραφίας. Στην Κύπρο παρουσιάζει τη νέα του δουλειά «Ιόν» που πρότεινε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση κι έχει ελκύσει το διεθνές ενδιαφέρον.
 
Πώς θα περιέγραφες το «Ιόν» σε κάποιον που ενδιαφέρεται να το παρακολουθήσει; Παρατηρώντας το φυσικό περιβάλλον, τον κόσμο γύρω μας, συνειδητοποιούμε ότι αποτελείται από ένα σύστημα τυχαιοτήτων που δημιουργούν συχνά συντονισμούς. Το «Ιόν» είναι ένα παιχνίδι και μια έρευνα πάνω στον συντονισμό. Παρατηρώντας λ.χ. ένα σμήνος πουλιών ή ένα κοπάδι ψαριών διακρίνεις έναν λειτουργικό συντονισμό που έχει να κάνει μ’ ένα είδος κοινωνικής συνείδησης, ένα συλλογικό τρόπο λειτουργίας που έχει αναπτυχθεί με σκοπό είτε την αποφυγή κάποιου εχθρού, είτε την αποτελεσματικότερη αναζήτηση τροφής. Εμείς παίζουμε με αυτή ακριβώς τη συνθήκη.
 
Σ’ ενδιαφέρει ιδιαίτερα η παρατήρηση της φύσης; Κατά κάποιον τρόπο, παρατηρώντας το φυσικό περιβάλλον διακρίνω τον άνθρωπο. Αξιοποιώντας όλη αυτή την κίνηση που υπάρχει γύρω μας, προσπαθώ να προσεγγίσω τον άνθρωπο κάνοντας ένα μικρό fade-out για να τον δω ως μέρος ενός μεγαλύτερου όλου. Δεν εστιάζω στο ανθρώπινο συναίσθημα. Δεν με ενδιαφέρει όσο η μοναδικότητα και η προσωπικότητα κάθε ανθρώπου στη σκηνή, σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο.
 
Τελικά είναι η φύση η πηγή έμπνευσης ή ο άνθρωπος; Γιατί, ο άνθρωπος δεν είναι μέρος της φύσης; Είμαστε μέρος ενός όλου κι αν το συνειδητοποιούσαμε λίγο περισσότερο, αν το βλέπαμε πιο καθαρά, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, ίσως να μη θεωρούσαμε και τόσο σημαντικό ζήτημα τη δική μας προσωπική ζωούλα πάνω στον κόσμο. Ίσως αντιμετωπίζαμε τα πράγματα λίγο πιο ανάλαφρα.
 
Από τον συντονισμό στη φύση συχνά προκύπτουν σταθερές και κινητικά μοτίβα που είναι επαναληπτικά. Υπάρχει αυτό το στοιχείο στον τρόπο που σκέφτεσαι και δημιουργείς; Εννοείται. Παρόλο που θα απέφευγα τον όρο «επανάληψη». Η δουλειά μου έχει να κάνει με την επανάληψη, απλά όπως και στη φύση ποτέ κάτι δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Κοιτώντας τα κύματα ή τα κλαδιά των δέντρων διακρίνεις μια επαναληπτικότητα, ωστόσο στην πραγματικότητα ποτέ κανένα κύμα δεν είναι ίδιο με το άλλο. Η καθαρή επανάληψη δεν με ενδιαφέρει στ’ αλήθεια, γιατί έτσι θα μπορούσα να κάνω ένα κομμάτι μόνο με μετρονόμους αντί για ανθρώπους. Δεν με ενδιαφέρει να επαναλάβω την κίνηση, αλλά μέσω της επανάληψης να εντοπίσουμε ένα κινητικό μονοπάτι διαφορετικό ο καθένας, το οποίο διαρκώς εξελίσσεται κι είναι σαν να αντανακλά ένα μικρό σφαιρικό μονόλογο.
 
Ποια βασικά χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ο σκηνικός χώρος; Αλλάζει γιατί πρέπει να εντάσσεται μέσα στην κεντρική ιδέα του εκάστοτε συστήματος. Στο δικό μου μυαλό, εν μέρει διέπεται από τους ίδιους κανόνες που ισχύουν για όλο το σύστημα. Στη δεύτερη δουλειά μου, το «Opus» που ήταν βασισμένο στην κλασική μουσική, δημιούργησα ένα λευκό περιβάλλον με μαυροντυμένους ανθρώπους σαν νότες που κινούνταν πάνω σε παρτιτούρα. Εδώ μ’ ενδιαφέρει να δημιουργήσω έναν σκηνικό χώρο σχεδόν αχανή με όρια που δεν είναι ορατά, με το φως υπό γωνία κι αυτό σχετίζεται με τον ήλιο, το φυσικό φως στη Γη, που πάντα πέφτει υπό γωνία.  
 
Πώς μπήκε ο χορός στη ζωή σου; Προέκυψε από μια τυχαιότητα. Δεν ήταν παιδικό όνειρο, ούτε χόρευα από μικρός. Γεννήθηκα στη Νεμέα Κορινθίας, πήγα στην Αθήνα στα 17 όπου τελείωσα το σχολείο και μπήκα στην Πάντειο για να σπουδάσω πολιτικές επιστήμες. Ως φοιτητής μπήκα σε μια θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου, κατάλαβα ότι μου αρέσει το θέατρο και με μια ελαφράδα σκέψης δοκίμασα και μπήκα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Εκεί άρχισα να έρχομαι σε επαφή με τον χορό. Με ανάλογη ελαφράδα, πήρα την απόφαση να εξερευνήσω λίγο περισσότερο αυτό τον κόσμο κι έτσι μόλις αποφοίτησα πήγα για χορογραφικές σπουδές στο SNDO (School for New Dance Development) στο Άμστερνταμ όπου έμεινα τέσσερα χρόνια. Έπειτα επέστρεψα και ξεκίνησε η πορεία μου
 
Θεωρείς ορόσημο την εμπλοκή σου στην καλλιτεχνική ομάδα των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων και την ανάληψη του ρόλου του περίφημου Κενταύρου; Ήμουν στο τελευταίο έτος στη σχολή στην Ολλανδία και δέχτηκα πρόσκληση να έρθω στην Ελλάδα και η συνεργασία αυτή ήταν κάτι σαν την πτυχιακή μου. Ορόσημο ήταν το γεγονός ότι άρχισε να γίνεται πράξη αυτό που μάθαινα. Και το πραγματικά μεγάλο ορόσημο στη ζωή μου ήταν η γνωριμία με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, η συνεργασία στους Ολυμπιακούς και μετά ως χορευτής στην ομάδα του, όπου έμαθα πολλά: τι σημαίνει πίστη στη δουλειά, στη συνεργασία και την αλληλεγγύη, ότι προϋπόθεση για όλα είναι η σκληρή δουλειά. Είναι μαθήματα που πήραμε όλοι εμείς οι τυχεροί από τον Δημήτρη.
 
Υπάρχει κάποια παράσταση που αισθάνεσαι ότι σε έχει καθορίσει; Το «Umwelt» της Μαγκί Μαρέν που παρουσιάστηκε το 2006 στο Φεστιβάλ Αθηνών. Γενικά η δουλειά της Μαρέν είναι για μένα θεμελιακή.
 
Αισθάνεσαι ότι έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις την τέχνη; Αναπόφευκτα. Καλώς ή κακώς βιώνουμε και γνωρίζουμε όλο και περισσότερα και γινόμαστε σιγά- σιγά όλο και πιο αυστηροί με τον εαυτό μας και τη δουλειά μας. Αποφεύγω πλέον πράγματα που συνειδητοποιώ γιατί δεν μου αρέσουν, νιώθω ότι μεγαλώνοντας μπορώ λίγο πιο εύκολα να αποκωδικοποιήσω πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν.