1991. Όταν μου προτάθηκε να κάνω τον σχολιασμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον ήμουν μια απλή λειτουργός στην τηλεόραση. Δέχτηκα. Αλλά εννοείται πως έπαθα μεγάλο πανικό. Δεν ήξερα πώς γίνεται όλο αυτό. Συμβουλεύτηκα τότε τη Φρύνη Παπαδοπούλου, μου έδωσε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές και βρέθηκα στη Ρώμη στα στούντιο της Cinecitta, εκεί που είχαν αποφασίσει οι Ιταλοί να κάνουν τη διοργάνωση. Θυμάμαι ο χώρος ήταν υπό κατασκευή, οι εργασίες δεν είχαν τελειώσει, σε σημείο που όταν μπήκα να κάνω τη μετάδοση τη βραδιά του διαγωνισμού, ήρθαν να φτιάξουν τον κλιματισμό με τρυπάνια και σφυριά κι εγώ τους έλεγα «συγγνώμη μιλάω τώρα… Μην κάνετε θόρυβο». Εκείνη τη χρονιά ήμουν σαν ψάρι έξω από το νερό. Ήταν όμως πολύ όμορφα. Είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία με την Έλενα Πατρόκλου, έναν υπέροχο άνθρωπο και καλλιτέχνη. Τραγούδησε το SOS και πήραμε την 9η θέση.
1992. Ευρυδίκη, «Ταιράζουμε» και φεύγουμε για Μάλμε. Για να φτάσουμε πήγαμε εκεί με πλοίο από τη Δανία γιατί δεν ήταν έτοιμη ακόμα η γέφυρα που ένωνε τις δυο χώρες. Ήταν μια ωραία εμπειρία με μια ζεστή υποδοχή από την ελληνική παροικία. Κύπριοι ελάχιστοι. Η συμμετοχή μας έκανε αίσθηση, η Ευρυδίκη ήταν εξαιρετική συνεργάτις, άνθρωπος, καλό αποτέλεσμα ήμασταν γενικά ευχαριστημένοι. Λίγος κόσμος, λίγοι δημοσιογράφοι, όχι το ποτάμι των σημερινών δημοσιογράφων και επισκεπτών…
Το 1993, βρεθήκαμε στην Ιρλανδία. Με τον Κυριάκο Ζυμπουλάκη και τον Δήμο ΒανΜπέκε, όπως υπογραφόταν τότε. Οι Ιρλανδοί επέλεξαν να διεξαχθεί ο διαγωνισμός σε μια μικρή πόλη το Μίλστριτ, σε μια πρώην αρένα αλόγων, που είχε μετατραπεί σε στάδιο. Τα σκαμπανεβάσματα στους αγροτικούς δρόμους θυμάμαι, έφερναν ναυτία στον Κυριάκο. Σταματούσαμε μέχρι να ηρεμήσει το στομάχι του και συνεχίζαμε. Το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό τότε, αν και τα παιδιά είχαν προσπαθήσει πολύ. Οι διοργανώσεις τότε ήταν σαν μια οικογενειακή υπόθεση. Δεν είχε καμιά σχέση μ’ αυτό που είναι σήμερα. Ήταν πολύ πιο λίγες οι χώρες, δεν είχε ημιτελικούς ήταν πολύ πιο εύκολη η προετοιμασία για να φτάσεις εκεί. Μπορούσε να ήταν θέμα 1 μηνός. Σήμερα χρειαζόμαστε εννιά μήνες μη σου πω ένα χρόνο.
Ξανά Ιρλανδία το 1994… Ξανά η Κύπρος με Ευρυδίκη, που τραγούδησε στο Point Theatre του Δουβλίνου το «Άνθρωπος κι Εγώ». Ένα τραγούδι που άρεσε. Aπ’ αυτή τη διοργάνωση δεν θα ξεχάσω το Riverdance που παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια του διαλείμματος. Θυμάμαι να βγαίνω από το κουβούκλιο του σχολιαστή για να βλέπω καλύτερα και να κλαίω. Τόσο πολύ συγκινήθηκα από αυτή την παρουσίαση. Ήταν υπέροχοι. Οι Ιρλανδοί ήταν πολύ φιλόξενοι και ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι. Ξανακερδίζουν όμως και τους πιάνει πανικός. Έβλεπα τους ανθρώπους της δημόσιας τηλεόρασης να κλαίνε και να λένε «όχι πάλι».
Kάνοντας διάλειμμα για ένα χρόνο (αφού όταν μας εκπροσώπησε ο Άλεξ Παναγή το 1995 με το τραγούδι «Στη Φωτιά» στην Ιρλανδία δεν πήγα, ήμουν έγκυος τη μικρή μου κόρη), βρέθηκα ξανά στην εκφώνηση το 1996. Προσγειωνόμαστε λοιπόν στο Όσλο. Νορβηγία. Με τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου και «Μόνο Για Μας». Χιόνιζε Μάιο μήνα, αρρώστησα. Έκανα τη μετάδοση με αμυγδαλίτιδα και πυρετό.
Το 1997 μας βρίσκει ξανά στην Ιρλανδία. Πήγαμε με τη Χαρά και τον Άντρο Κωνσταντίνου και το «Μάνα μου». Που ήρθε στην πέμπτη θέση. Πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα. Οι Ιρλανδοί πάλι ήταν απελπισμένοι…
1998 πάμε Μπέρμινχαμ με Μιχάλη Χατζηγιάννη. Ο οποίος ήταν φαντάρος τότε. Ένα πολύ ντροπαλό αγόρι. Φτάσαμε Πρωτομαγιά και η παροικία έτσι όπως ήμασταν με τις αποσκευές μας πήγε σε ένα μεγάλο πανηγύρι. Φτάνοντας στο πάρκο συναντήσαμε χιλιάδες κόσμου που ναι μεν ήταν εκεί τη γιορτή αλλά και για να δουν τον Μιχάλη. Που με τραβούσε από το μανίκι και μου έλεγε: Θες να πεις αυτοί όλοι ήρθαν για μας; Χαλάρωσε, του έλεγα. Χτυπούσαν οι καμπάνες της εκκλησίας, ήρθε να μας προϋπαντήσει ο πάτερ, κρατούσαν πανό με το όνομα του Μιχάλη με τον τίτλο του τραγουδιού… Εκείνη τη χρονιά είχε συμβεί και το εξής περίεργο: δεν είχαν μέσα να μεταφέρουν τον κόσμο και το έκαναν με στρατιωτικά αυτοκίνητα. Ερχόταν το τζιπ και πήγαιναν για πρόβα.
Το 1999, ήταν η σειρά της Μαρλέν Αγγελίδου. Δύσκολο το Ισραήλ. Δύσκολες οι μετακινήσεις λόγω της ασφάλειας. Από την άλλη η ζωή τους και τα θρησκευτικά έθιμά τους μπέρδευαν τη διοργάνωση. Τα Σάββατα δεν χρησιμοποιούσαν μηχανήματα, το ασανσέρ σταματούσε σε κάθε όροφο για να μην αναγκαστούν να πατήσουν το κουμπί με το χέρι τους, καφέ ζεστός δεν υπήρχε… Το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό.
Το 2000 πάμε με τον Άλεξ Παναγή και τη Χριστίνα Αργύρη. Έγινε στη Στοκχόλμη στο Γκλόμπεν, σ’ ένα στρογγυλό σαν τεράστια μπάλα από πιν πονγκ, ένα τεράστιο εντυπωσιακό θέατρο. Εκεί είδαμε μια άλλη διοργάνωση. Πολύ επαγγελματικά στημένη, αφού οι Σκανδιναβοί ξέρουν πολύ καλά τι εστί Γιουροβίζιον. Διοργανώνουν εξάλλου και το δικό τους Melody Festival, το οποίο είναι πανομοιότυπο. Μια σπουδαία διοργάνωση που μας απέκλεισε όμως από τον διαγωνισμό του 2001.
Το 2002 πάμε με τους One, που φέρνουν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα στο Τάλιν με το «Gimme» και το 2003 με τον Στέλιο Κωνσταντά και το «Feeling Alive» στη Ρίγα της Λετονίας για να φτάσουμε το 2004 στην Κωνσταντινούπολη και την Λίζα Αντρέας. Με πολύ πρόσφατο το δημοψήφισμα και την ένταξή μας στην ΕΕ. Πήγαμε και δεν ξέραμε τι θα γίνει. Η αλήθεια είναι πως μας φρόντισαν πολύ. Δεν μας άφησαν να σκεφτούμε τίποτε το αρνητικό. Έδειξαν μεγάλη φιλοξενία προς την κυπριακή αποστολή και φρόντιζαν για την ασφάλειά μας. Τη χρονιά της Λίζα Αντρέας ακόμα τη θυμόμαστε. Ήταν ένα κοριτσάκι που ήρθε από το πουθενά, που δεν την ήξερε κανένας έφερε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ήταν και ο Σάκης. Που της συμπεριφερόταν σαν τη μικρή του αδελφή. Την άρπαζε από το χέρι να φωτογραφηθεί μαζί του, αφού αυτός όπου κι αν πήγαινε δημιουργούσε αίσθηση. Ήταν ένας τζέντλεμαν, κύριος πραγματικά σε όλα του. Γυμναζόταν, δεν κάπνιζε δεν έπινε έκανε πρόβες και η συμπεριφορά του εξαιρετική. Ήταν ένα στρατιωτάκι.
Το 2005 μας βρήκε με τον Κωνσταντίνο στο Κίεβο. Το δικό μας αποτέλεσμα ήταν κακό, αλλά εκείνη τη χρονιά κέρδισε η Ελλάδα. Ξέρεις καμία φορά υπάρχουν κάποια τραγούδια που αν τα δεις στη σκηνή μπορείς να καταλάβεις πως πάνε για πρωτιά. Θυμάμαι πολύ καλά στην πρόβα της Έλενας Παπαρίζου να είμαι δίπλα από τη Φωτεινή Γιαννουλάτου την επικεφαλής της ελληνικής αποστολής, να σκύβω στο αφτί της και να της λέω θα κερδίσετε. Το ένιωσα, όπως ξανά με το Euphoria με την Loreen και τον Alexander Rybak που ανέβηκαν και σάρωσαν.
H διοργάνωση στην Αθήνα το 2006 με την Αννέτ δεν ήταν απ’ τις καλύτερές μας. Είναι γνωστά τα θέματα που είχαμε με τα ρούχα της, τη συμπεριφορά της, το γεγονός πως δεν αποφάσιζε τι ήθελε, επηρεαζόταν από ανθρώπους δίπλα της αρνητικά. Μια μας έλεγε έτσι μια αλλιώς. Μια ενέκρινε φορέματα μια τα πέταγε. Δεν μπορείς όμως να κάνεις διαφορετικά. Όταν έρχεται ο ερμηνευτής σου, που θα βγει στη σκηνή και θα πάρει στους ώμους του το βάρος της εκπροσώπησης της χώρας σου, δεν μπορεί να του επιβάλεις κάτι που δεν θέλει…
Το 2007 πάμε Φινλανδία με την Ευρυδίκη και ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Τα ΜΜΕ ασχολούνται -επιτέλους- μαζί μας κι εμείς πιστεύουμε πως θα πάμε καλά. Ήταν μια δύσκολη χρονιά με ένα μόνο ημιτελικό από τον οποίο θα περνούσαν μόνο δέκα χώρες. Μείναμε εκτός. Ήταν πάρα πολύ μεγάλη η απογοήτευση. Θυμάμαι την άλλη μέρα δεν μιλιόμασταν. Δεν μπορούσαμε να πούμε ούτε καλημέρα ο ένας στον άλλο. Ήμασταν στεναχωρημένοι κυρίως επειδή η ίδια η Ευρυδίκη απογοητεύτηκε πολύ. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί μείναμε εκτός τελικού. Αυτό που συμβαίνει είναι πως δένεσαι με τους καλλιτέχνες. Είσαι μαζί τους δουλεύεις μαζί τους για καιρό, ό,τι νιώθεις νιώθουν. Γι’ αυτό και όσο στεναχωριούνται στεναχωριέσαι κι εσύ. Κι όσο χαίρονται χαίρεσαι. Τους θεωρώ πια σαν παιδιά μου. Κι αυτοί με φωνάζουν πια Mama Cypurs…
Με την Ευδοκία 2008 στο Βελιγράδι ήμασταν η… “Femme Fatale”. Μια καλή συνεργασία, που δεν μας έδωσε όμως τις απαραίτητες ψήφους για να πάμε καλά.
Το 2009 ταξιδέψαμε με το “Firefly” και τη Χριστίνα Μεταξά στη Μόσχα σε μια τεράστια σκηνή. Είχε συζητηθεί μάλιστα πάρα πολύ έντονα η απόφαση των Ρώσων να κάνουν αυτό το τερατώδες σκηνικό που τους «ρουφούσε» τους ερμηνευτές. Ήταν μια δύσκολη χρονιά λόγω και των τεχνικών που είχαν ξεκινήσει να μπαίνουν στον διαγωνισμό. Σημείωσε πως για να πας στην πρόβα αν έπεφτες σε κίνηση ήθελες δυο ώρες μέσα στο λεωφορείο. Φτάναμε ερείπια. Ήταν μια χρονιά που πάλι δεν προκριθήκαμε.
Τα καταφέραμε όμως το 2019 με τον Τζον Λίλιγκριν & The Islanders. Που κανένας δεν περίμενε κατ’ αρχάς πως θα επιλεγούν. Ήρθε με σπασμένη κιθάρα και κάτι κολλητικές ταινίες επάνω της, φορώντας ένα άσπρο πουκαμισάκι. Να πάμε για ρούχα μια καινούρια κιθάρα; του λέγαμε. Όχι δεν θέλω, απαντούσε. Του έφερε γούρι τελικά η σπασμένη κιθάρα του. Πέρασε στον τελικό αφήνοντας έξω τη Σουηδία που ήταν στα φαβορί.
Το 2011 στη Γερμανία ήταν πολύ δύσκολη χρονιά με τον Χρήστο Μιλόρδο, ο οποίος κέρδισε τη συμμετοχή του από το Performance του ΡΙΚ. Το βραβείο του τραγουδιού ήταν η εκπροσώπηση. Έτσι πήγαμε στο Ντίσελντορφ, σε μια πολύ καλή διοργάνωση. Γενικά οι πιο καλές διοργανώσεις είναι αυτές που γίνονται σε μικρές πόλεις. Καταφέρνουν και συγκεντρώνουν τον κόσμο πιο καλά. Η επικοινωνία είναι καλύτερη, οι μεταφορές πιο εύκολες.
Με την Ήβη Αδάμου πήγαμε το 2012 στο Μπακού και πήγαμε αρκετά καλά. Το «”La La Love”» έκανε αίσθηση. Το 2013 με τη Δέσποινα Ολυμπίου θεωρώ πως αδικηθήκαμε. Ήταν μια πολύ ωραία λιτή κομψή παρουσίαση που πιστεύω πως θα έπρεπε να περάσει στον τελικό.
Το 2014 αποχωρούμε από τον διαγωνισμό λόγω της οικονομικής κρίσης. Το 2015 επανερχόμαστε και τότε γίνεται μια περίεργη στροφή. Ξεκινάμε με την εκπομπή Song Ρrogect και ο Γιάννης Καραγιάννης εκπροσωπεί την Κύπρο στη Βιέννη. Μετά ακολουθούν οι Μinus One. Περνάνε κι αυτοί. Ήταν η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε με τη Σουηδή χορογράφο Σάσα Ζαν Μπατίστ. Το τραγούδι τους, τo «Alter Ego» γράφει ο Thomas G:son, συνθέτης του Euphoria. Όπως και το Gravity του Χοβίκ, το 2017, που έγινε μια πολύ καλή δουλειά στη σκηνή και από τον Χάρη Σάββα. Ήταν εδώ που ξεκινήσαμε συνεργασία με Σουηδούς που το έχουν και περνάμε πια κάθε χρόνο. Οπόταν τι συμβαίνει; Αρχίζουν να μας προσέχουν. Να έχουν την περιέργεια να μας δουν. Σιγά σιγά μπαίνεις στο χάρτη. Με αποκορύφωμα το περσινό που φτάσαμε πολύ κοντά στη νίκη.
2018 λοιπόν και Ελένη Φουρέιρα. Είχαμε έγνοια στην αρχή, το παραδέχομαι. Ήταν πολύ γνωστή και δεν ήμασταν σίγουροι αν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μαζί της. Διαψευστήκαμε όλοι μας. Ήταν μια εξαιρετική συνεργάτις, δούλεψε πολύ σκληρά, ήταν απίστευτη με τα ΜΜΕ. Η Γιουροβίζιον για μένα πέρα από διαγωνισμός τραγουδιού είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για προβολή. Και πέρσι είχαμε την καλύτερη προβολή που θα μπορούσαμε να φανταστούμε…
* H Eύη Παπαμιχαήλ από το 1991-2006 έκανε τον σχολιασμό κατά τη διάρκεια των Διαγωνισμών Τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Από το 2007 μέχρι σήμερα είναι υπεύθυνη για όλη την κυπριακή αποστολή.
