Ποτέ δεν είναι ίδια η διαδικασία προετοιμασίας ενός ρόλου. Κάθε ρόλος, κάθε σκηνοθεσία και κινηματογραφική πραγματικότητα απαιτούν καινούρια προσέγγιση, και γι’ αυτό χρειάζομαι αρκετό χρόνο κάθε φορά. Σίγουρα διεκδικώ όσο μπορώ άπειρες ώρες συζητήσεων με τον σκηνοθέτη και τους συναδέλφους, για να τους ανακαλύψω. Παράλληλα, συνήθως ξεκινώ με τα πρακτικά θέματα, γιατί είναι πιο χειροπιαστά και άρα λιγότερο τρομακτικά: Αν είναι να μάθω μια ξένη γλώσσα ή ένα καινούριο μουσικό όργανο, για παράδειγμα, ξεκινάω όσο πιο νωρίς μπορώ.
Για ρόλους που απαιτούν κάποια ιδιαίτερη σωματική συμπεριφορά, ψάχνω αρχικά αναφορές στο διαδίκτυο και όταν νιώσω ότι έχω ανακαλύψει κάποια βασικά χαρακτηριστικά, συνομιλώ με ειδικούς για να στηρίξω επιστημονικά τις αποφάσεις μου, κι έτσι να νιώσω κάπως πιο σίγουρη γι’ αυτή την πτυχή του χαρακτήρα. Κάπου εδώ, με έναν μυστήριο τρόπο, αρχίζουν να εμφανίζονται στη ζωή μου άνθρωποι που μοιάζουν στον χαρακτήρα που ψάχνω, και τους παρατηρώ πολύ.
Επίσης, προσπαθώ να διαβάσω και να μάθω όσα περισσότερα γίνεται σε σχέση με την εποχή, την τοποθεσία, τις συνθήκες, για να αρχίσει σιγά σιγά να λειτουργεί η φαντασία μου ως προς το περιβάλλον στο οποίο κινείται ο ήρωάς μου. Ταυτόχρονα κάνω όσο γίνεται περισσότερη δουλειά με το κείμενο, το αναλύω σε στιγμές, για να μπορώ να το αντιμετωπίσω και να το κάνω δικό μου. Όλα αυτά γίνονται παράλληλα και διαρκώς. Όποτε απελπίζομαι ή κουράζομαι, από το ένα πάω στο άλλο.
Δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ κατά τη διάρκεια των προβών για το τι πρόκειται να κάνω –έτσι κι αλλιώς δεν έχω ιδέα. Ίσως διαισθητικά να προσπαθώ με αυτόν τον τρόπο να διαφυλάξω οτιδήποτε πηγαίο. Ίσως πάλι, ασυναίσθητα, έτσι τροφοδοτώ την αγωνία που προκύπτει από τα ανείπωτα πράγματα, κάτι επώδυνο για τη ζωή, αλλά πολύ χρήσιμο για τη φιλμική πραγματικότητα.
Πιστεύω πως η υποκριτική είναι μακράν η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά που θα μπορούσα να κάνω, γιατί ακριβώς περικλείει τα πάντα, χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό. Θα ήθελα όμως να κάνω πιο πολλές ταινίες. Ανυπομονώ να κάνω κι άλλους, πάρα πολλούς ρόλους, διαμετρικά αντίθετους μεταξύ τους, αν γίνεται.
Στα 21 μου, τελειώνοντας τις μουσικές σπουδές μου στην Αμερική, έψαχνα μια αφορμή για να μην επιστρέψω ακόμα στην Κύπρο. Ένιωθα ότι ήταν ακόμα πάρα πολύ νωρίς για μένα, ήθελα να ανακαλύψω τον κόσμο. Και είπα, μιας και το τραγούδι ήταν η μεγάλη μου αγάπη, να κάνω κάτι που θα με εξέλισσε σε αυτό. Πού να φανταστώ ότι στην υποκριτική θα έβρισκα μια τέχνη που θα ήταν ακόμα πιο περίπλοκη και σύνθετη από το τραγούδι, πόσο μάλλον ότι μέσα από αυτή θα έβρισκα συνέχεια αφορμές για να τραγουδάω.
Παλιά πίστευα πως όχι, δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο απ’ αυτό που κάνω. Τώρα νιώθω ότι θα ήμουν καλή σε πολλά πράγματα, και άλλα επαγγέλματα, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που θα μου άρεσε στον ίδιο βαθμό, ούτε κατά διάνοια.
Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε κάτι να κερδίζουμε διαρκώς, φτάνει να εξασκήσουμε και να προγραμματίσουμε το σώμα και το μυαλό μας προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν νιώθω ότι ισχύουν καν οι όροι «αποτυχία» ή «επιτυχία», τουλάχιστον στη σφαίρα της επαγγελματικής μου ιδιότητας ή στη ζωή μου τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Όλα προκύπτουν με τρόπο που εμείς ορίζουμε, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Ή τουλάχιστον, αυτό προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου.
Υπάρχει κάτι στη ζωή μου το οποίο αν δεν συνέβαινε, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Η μητρότητα.
Ιnfo:«Το αγόρι στη γέφυρα» προβάλλεται αυτή την εβδομάδα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες- Κύπρος 2017 και στους κινηματογράφους Κ Cineplex σε όλη την Κύπρο από την Πέμπτη 11/5 και για περίοδο δύο εβδομάδων.
