Δέκα αληθινές ιστορίες γυναικών στην Ελλάδα, που βίωσαν την έμφυλη βία σε κάθε έκφανσή της, παρουσιάζει η δημοσιογράφος Τζένη Κριθαρά στο βιβλίο της «Είμαι γυναίκα, γι’ αυτό με σκοτώνεις». Το βιβλίο άπτεται των φαινομένων της γυναικοκτονίας και της έμφυλης ανισότητας, που αποτελούν και τα ερευνητικά ενδιαφέροντα της συγγραφέως μαζί με τα γυναικεία δικαιώματα και τους μηχανισμούς αναπαραγωγής στερεοτύπων. Δέκα άνθρωποι που υπέστησαν βία λόγω του φύλου τους αποκαλύπτουν πώς γεννάται, πώς εκφράζεται και πώς συγκαλύπτεται το έμφυλο έγκλημα και πώς υποθάλπονται συμπεριφορές και στερεότυπα που διαμορφώνουν, φυσιολογικοποιούν και δικαιολογούν τη γυναικοκτόνο πρόθεση.

– Τι προσθέτει αυτό το βιβλίο πάνω στη συζήτηση για τις διαστάσεις που λαμβάνει η έμφυλη βία στη σύγχρονη κοινωνία; Η προσπάθειά μου έγκειται σε μία όσο το δυνατόν πληρέστερη καταγραφή των εκφάνσεων, των συνεπειών και των γενεσιουργών αιτιών του φαινομένου της έμφυλης βίας. Παράλληλα, μέσα από την παράθεση των μαρτυριών δέκα γυναικών που έχουν βιώσει αυτόν τον εφιάλτη θέλω οι αναγνώστες να προβληματιστούν και να αναλογιστούν πόσο εύκολο είναι μία γυναίκα να πέσει θύμα έμφυλης βίας, όταν η κοινωνία και η πολιτεία δεν έχουν μεριμνήσει ούτε για την προστασία της, ούτε για την απονομή δικαιοσύνης.

– Ποια είναι η δική σας εξήγηση για το γεγονός ότι η λέξη «γυναικοκτονία» ενοχλεί; Έχετε εντοπίσει κυρίως ποιους ενοχλεί; Η λέξη αυτή ενοχλεί γιατί βάζει ρητά και κατηγορηματικά στον δημόσιο λόγο το έμφυλο έγκλημα. Εκείνοι που ενοχλούνται είναι αυτοί που με τις θέσεις, τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους διαιωνίζουν την έμφυλη ανισότητα και τον σεξισμό.

– Συμφωνείτε ότι το πατριαρχικό σύστημα, η έμφυλη ανισότητα και το πρότυπο της τοξικής αρρενωπότητας δεν είναι επιζήμια μόνο για τις γυναίκες; Ασφαλώς! Εχθρός των γυναικών και των δικαιωμάτων τους δεν είναι οι άντρες, είναι η πατριαρχία. Πρόκειται για ένα ολόκληρο εξουσιαστικό σύστημα που πλήττει και τους άντρες, αναγκάζοντάς τους να συμμορφώνονται με αναχρονιστικά καλούπια και αποτρέποντάς τους από τη συμμετοχή τους στους αγώνες για την ισότητα.

– Πώς θα περιγράφατε τη διαδικασία της συγγραφής αυτού του βιβλίου; Για εμένα ήταν σίγουρα μία πρωτόγνωρη διαδικασία, καθώς πρόκειται για την πρώτη συγγραφική προσπάθειά μου. Ήταν ένα απαιτητικό ταξίδι, αφού χρειάστηκε έρευνα, ταξινόμηση και μελέτη στοιχείων. Το κομμάτι των συναντήσεων και των συνομιλιών με τις πρωταγωνίστριες του βιβλίου ήταν αναμφισβήτητα ό,τι σημαντικότερο αποκόμισα απ’ αυτή τη διαδικασία. Κάποιες φορές η συναισθηματική φόρτιση ήταν μεγάλη, όμως αυτό που μου μένει στο τέλος είναι απεριόριστος σεβασμός και θαυμασμός για όλες τις γυναίκες που μαζεύουν τα κομμάτια τους μετά από ένα τέτοιο τραύμα, προχωρούν τη ζωή τους και έχουν τη δύναμη να βοηθούν άλλα θύματα.

– Ποιες προϋποθέσεις πρέπει να δημιουργηθούν για να φτάσει να θεωρείται αυτό το πόνημά σας ξεπερασμένο; Βαθιά επιθυμία μου είναι αυτό το βιβλίο να καταστεί πολύ σύντομα άχρηστο. Να μη χρειάζεται να αναλύουμε την έμφυλη βία και να μην υπάρχουν θύματα για να λένε τις ιστορίες τους. Δυστυχώς, όμως, ο δρόμος προς την έμφυλη ισότητα και την εξάλειψη της έμφυλης βίας είναι πολύ μακρύς. Υπάρχουν βαθιές κοινωνικές ρίζες που πρέπει να χτυπηθούν και γι’ αυτό απαιτείται ένας συνδυασμός πολιτικής βούλησης και ενίσχυσης της εκπαίδευσης και της κοινωνικής παιδείας.