Η πολυβραβευμένη Ισραηλινή χορογράφος Ινμπάλ Πίντο επισημαίνει ότι μέσω του σώματος μπορούμε να διατυπώσουμε ό,τι βρίσκεται πέρα από λόγια.
Εμπνεύστρια μιας συγκεκριμένης μορφής χοροθεάτρου, έχει να παρουσιάσει μια αξιοσημείωτη πορεία στο πεδίο του σύγχρονου χορού που εκτείνεται πέραν των 30 χρόνων. Είτε με τη δική της ομάδα, είτε στο πλαίσιο της πολύχρονης σύμπραξής της με τον χορογράφο Αβσαλόμ Πόλακ, η Ινμπάλ Πίντο έχει βάλει τη δική της σφραγίδα στην ιστορία του ισραηλινού χορού, αποσπώντας διακρίσεις και διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως. Το 2021 κλήθηκε από το φημισμένο κέντρου σύγχρονου χορού και θεάτρου Suzanne Dellal του Τελ Αβίβ για μια πρωτότυπη παραγωγή. Το αποτέλεσμα είναι το έργο «Living Room», που παρουσιάζεται στην Κύπρο στο πλαίσιο του 24ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού. Το έργο, με ερμηνευτές την Μοράν Μίλερ και τον Ιταμάρ Σερούσι, είναι ένα υπερρεαλιστικό ντουέτο που διερευνά την απρόβλεπτη φύση της καθημερινότητας.
– Ποιες θεματικές αγγίζει το «Living Room»; Προτιμώ ν’ αφήσω αυτό το ερώτημα ανοιχτό στην ερμηνεία του κοινού. Θεωρώ ότι όσο περισσότερα μάτια κοιτάζουν το έργο, τόσο περισσότερες ερμηνείες έχει κι ότι δεν χρειάζεται να το εξηγήσω, γιατί μιλάει από μόνο του.
– Ναι, αλλά δεν προσδοκάτε να αποκομίσει το κοινό κάτι από την παράσταση; Όταν δημιουργώ έναν χορό, δημιουργώ μια δομή μέσα στην οποία μπορεί κανείς να παίξει. Μια δομή στην οποία ο καθένας από τους θεατές μπορεί να μεταφέρει τη δική του ιστορία, τα δικά του ενδιαφέροντα και συναισθήματα. Η αλληλεπίδραση μεταξύ του έργου και του κοινού είναι μια διαδικασία που επιτρέπει στο έργο να μεγαλώσει και ν’ αναπτυχθεί. Η προσωπική μου ερμηνεία καθίσταται ασήμαντη, διότι το έργο ανήκει στον θεατή.
– Η τέχνη πρέπει να είναι εξ ορισμού «ρευστή» απέναντι σε πρόσωπα, καταστάσεις, ιδέες και αντικείμενα; Το σκεπτικό του έργου διατυπώθηκε από την επιθυμία να εκφράσει την αίσθηση ότι τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο. Κι ότι η πραγματικότητα που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε για τους εαυτούς μας μπορεί ανά πάσα στιγμή να υπονομευτεί και το αυτονόητο να καταστεί θολό και να πάρει μια νέα μορφή. Η τέχνη επιτρέπει την παρατήρηση της πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Άλλοτε ανοίγει ένα παράθυρο για διαφορετικές αντιλήψεις, με τρόπο που τρέφει τον προβληματισμό στις σκέψεις μας και διευρύνει τις αντιλήψεις μας, ενώ άλλοτε μάς προσφέρει μια νέα οπτική γωνία.
– Ξεκινάτε πάντα από τα ίδια βασικά ερωτήματα; Όχι, καθόλου. Ο δυναμισμός της ζωής εγείρει νέα ερωτήματα, νέες φόρμες και εκφράσεις. Ως δημιουργός, προσπαθώ ν’ αγγίζω κάθε φορά νέες και άγνωστες περιοχές, αλλά κι όσα φέρνει η ζωή μαζί της. Και η δημιουργική διαδικασία είναι ακριβώς η ανακάλυψη και η τομή των θεμάτων που με απασχολούν σε καθημερινή βάση. Ξεκινώ κάθε φορά από διαφορετικό βασικό/ εννοιολογικό πυρήνα, που είναι το τέλος του νήματος το οποίο οδηγεί στο ταξίδι της ανακάλυψης.
– Υπάρχουν άλλα θέματα τα οποία σας απασχολούν και σκοπεύετε να πειραματιστείτε στο μέλλον; Τρέφομαι από τη ζωή, την καθημερινότητα, τις ανθρώπινες κινήσεις, αλλά κι από τη φύση και την επαφή με την υλικότητα, το χρώμα και τις παραδοσιακές τέχνες. Με ελκύει κυρίως μια νοσταλγική ματιά, αλλά είμαι επίσης περίεργη να δω πώς η δουλειά μου συναντά ζητήματα και αλλαγές που παράγει ο κόσμος.
– Τι ρόλο παίζει η αφήγηση στη δουλειά σας; Δεν προτιμάται τα θεματικώς συνεκτικά έργα; Έχω την τάση να λέω ιστορίες, να παράγω αφηγηματικές κινήσεις. Ξεκινάω όμως από το ένστικτο κι όχι από κάποια συγκεκριμένη ιδέα. Η «ιστορία» χτίζεται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της δημιουργίας, χτίζεται σιγά- σιγά από ορισμούς που μερικές φορές είναι αφηρημένοι.
– Τι είναι για εσάς το ανθρώπινο σώμα; Μέσω του σώματος μπορούμε να διατυπώσουμε ό,τι βρίσκεται πέρα από λόγια. Αυτός είναι ο τρόπος μου να εκφράζομαι και ν’ αγγίζω σκιρτήματα και συναισθήματα που οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν. Το σώμα είναι ένα αρχείο ζωής, εμπειριών, συναισθημάτων και μορφών. Είναι ο σύνδεσμος μεταξύ του έξω κόσμου και του εσωτερικού μας κόσμου.
– Ποια «υπερδύναμη» έχει ένας χορογράφος; Δεν ένιωσα ποτέ έτσι. Είναι δύσκολο ν’ απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση.
– Αναδιατυπώνω τότε: ποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό θεωρείτε ότι είναι απαραίτητο για έναν χορογράφο; Κάθε δημιουργός έχει διαφορετικά κίνητρα για τη δημιουργία και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Κοινός παρονομαστής είναι η ανάγκη και η επιθυμία να εκφραστεί κανείς μέσω του σώματος. Προσωπικά, το βλέπω σαν ένα ατελείωτο παιχνίδι όπου το σώμα είναι το κύριο μέσο που μού επιτρέπει να εκφράσω τις ιδέες μου.
– Ποιο είναι το πιο τολμηρό χορογραφικό ρίσκο που έχετε πάρει ποτέ; Η επιθυμία μου να φτάνω σε νέες περιοχές μέσα από κάθε δημιουργική διαδικασία εμπεριέχει εξ ορισμού ρίσκο. Κοιτάζω να βαδίζω σε περιοχές που μού είναι καινούριες και σιγά- σιγά βρίσκω πώς θα δημιουργήσω μια διαδρομή σ’ ένα μέρος που δεν έχω ξαναπατήσει προηγουμένως. Υπάρχει μια αίσθηση ότι χάνω τον δρόμο, η αφοσίωση στην ενστικτώδη διεργασία μού επιτρέπει ν’ ανακαλύψω νέες περιοχές μέσα από τη δημιουργία.
– Θα λέγατε ότι ο χορός διανύει μια μεταβατική περίοδο στο παρόν στάδιο; Νομίζω ότι σε κάθε εποχή υπάρχουν αλλαγές που οδηγούν την τέχνη σ’ ένα νέο ταξίδι ανακάλυψης, δοκιμών και ίσως υπονόμευσης του υπάρχοντος πλαισίου. Πιστεύω ότι όσο ένα έργο καταφέρνει ν’ αγγίξει τον θεατή, είτε είναι πρωτοποριακό είτε παραδοσιακό, έχει θέση στη σκηνή. Η τέχνη μάς επιτρέπει να ενδοσκοπούμε, να παρατηρούμε τον εαυτό μας κι αυτό δεν θ’ αλλάξει ποτέ.
INFO: 24ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Κύπρου, «Living Room», 17/6 Λεμεσός, Θέατρο Ριάλτο, 8.30μ.μ. 77777745 (Δωρεάν μεταφορά από Λευκωσία
Ελεύθερα, 11.6.2023
