Αλεξία Βίκτωρος: Ο άνθρωπος ενσωματώνει το άπειρο

Στα 22 της χρόνια, η Αλεξία Βίκτωρος τολμά την πρώτη της εκδοτική απόπειρα, εμπνευσμένη από την ψευδο-ομηρική Οδύσσεια και τις προεκτάσεις του γνωστότερου ηρωικού προσωπείου. Η νεαρή φιλόλογος και γλωσσολόγος, με τις διακρίσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς ποιημάτων, συστήνεται στο ευρύ κοινό με μια έκφραση της αναζήτησης της αλήθειας στον χώρο της συνείδησης και με την πεποίθηση ότι οι λέξεις περικλείονται στο συμβολικό ύφος της απομυθοποίησης.

–Γιατί επιλέξατε τον τίτλο «Ούτις», δηλαδή Κανένας, για την πρώτη σας συλλογή; Φέτος αποφοίτησα από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κύπρου. Είχα την τύχη να με διδάξει ποίηση του Γ. Σεφέρη η αγαπημένη μου κ. Α. Σαμουήλ. Ενώ αναλύαμε τον ποιητικό βίο του Σεφέρη, βρέθηκα αντιμέτωπη με το «πολεμικό» ποίημα «Αργοναύτες», από το Μυθιστόρημα. Από εκείνη τη στιγμή, με κύριο εναρκτήριο λάκτισμα το κείμενο του Δ.Ν. Μαρωνίτη «Ο Φιλέταιρος Οδυσσέας», άρχισα να προσεγγίζω την Οδύσσεια και προπαντός το σύμβολο του Οδυσσέα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Είχα την ανάγκη να απελευθερώσω έναν τόσο πια στερεοτυπικό ήρωα, δίδοντάς του μία μοναχική προσωπίδα, ανένταχτη στον αφύσικο χώρο. Μέσα από την αδιακρισία της μορφής, θα μπορούσε κάλλιστα ένας πιστός στον νόστο του να προσκυνούσε και συγχρόνως να πενθούσε απόμακρα την εξέλιξη της απεραντοσύνης, ακριβώς όπως τον διχαστικό πίνακα «Der Mönch am Meer» του Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ στο εξώφυλλο της εν λόγω συλλογής.

–Ποιον ρόλο έπαιξε ο Σεφέρης στην ποιητική σας πορεία; Κατόρθωσε σταδιακά κάτι υπέροχο: με ώθησε προς τον «εξομηρισμό» της ποίησής μου και στην καίρια συνειδητοποίηση ότι ο λυρισμός δύναται να μην ενυπάρχει σε κάθε περίπτωση ως μελοδραματικός. Πιστεύω ότι προμηνύεται οι εξηγήσεις μου να είναι, σε βάθος χρόνου, κυρίως λυρικές παρεξηγήσεις της εν λόγω συλλογής, όσο εμμένω να εμπνέομαι από τον Ποιητή.

–Ποιος είναι ο πυρήνας αυτής της συλλογής; Είναι εμπνευσμένη από την ψευδο-ομηρική Οδύσσεια και τις προεκτάσεις του γνωστότερου ηρωικού προσωπείου. Προσανατολίζεται στο θάρρος της ανατρεπτικής φύσης του Οδυσσέα, επαναφέροντας εμμέσως τη μοναδική σκηνή που ένας περιπλανώμενος παραδέχεται τόσο προκλητικά τις μεταμορφωτικές του ιδιότητες μέσω της ανωνυμίας του, ενώ ο ίδιος δεν απαλείφεται ως μορφή. Ο άνθρωπος ενσωματώνει το άπειρο και υποδύεται μέσα σε αυτό, χωρίς να προδίδει τις ιδιότητες του εαυτού του. Απόλυτα ορατός και απόλυτα αγνοούμενος, όπως ακριβώς αισθάνεται ο σύγχρονος άνθρωπος, χωρίς οποιαδήποτε ρητή ταυτότητα.

-Πού εστιάζουν αυτά τα ποιήματα; Τα πρωτόλειά μου ποιήματα εστιάζουν στην υπεκφυγή του συγκεκριμένου νοήματος, αφού πρώτα εξημερωθεί το μυστήριο, η φρίκη, η σύγχυση, η τραγικότητα. Όλες οι λέξεις περικλείονται στο συμβολικό ύφος της απομυθοποίησης, μέσω ενός κεντρικού μυθικού συνειρμού. Οι εικόνες, οι απορρίψεις τους και οι ανατροπές των ονομάτων τους καταλήγουν στην πλήρωση κι ως εκ τούτου στη διασταύρωση μεταξύ του ηρωικού και του αντιηρωικού: το ενδιάμεσο μεταξύ αγώνα και εμπόλεμης ζώνης. Σε αυτή την περιοχή μετάβασης, φαίνεται να υποβόσκει η διαφύλαξη του χάους ενός παρατηρητή. Κάτι τόσο βουλητικό και (αυτό)καταστροφικό, αντίστοιχα, μια τόσο ειρωνική σύμπτωση, η οποία έπεται της ένστασης και προηγείται της επόμενης διάλυσης.

–Πώς λειτουργεί αυτή η απομυθοποίηση; Αυτή ακριβώς η ανεξήγητη αναμονή εντός και πέρα της ζωής του αναγνώστη συντείνει στην αποθέωση της μοναδικής αξίας που τον διαβάλλει, της συμπαθητικής ή δημιουργικής βίας. Το θανατικό ένστικτο και η ετοιμότητα έναντι της νέκρωσης, διάχυτα σε όλη την έκταση της ποιητικής συλλογής, αποπνέουν στον άνθρωπο την ποιητική υπόνοια της πραγματικότητας και μια αναζωογονημένη σιωπή.