Η χορογράφος Διαμάντω Χατζηζαχαρία προτείνει έναν χορό για το τέλος του κόσμου.
Το «a dance for the end of the world» είναι η δεύτερη δουλειά της στην Πλατφόρμα Χορογραφίας και η πρώτη στην κατηγορία «Χορογράφοι 5+». Η ανερχόμενη δημιουργός πραγματεύεται τον ομαδικό χορό ως δραστηριότητα που αντικατοπτρίζει τις ανάγκες κάθε εποχής. Η πρότασή της είναι ένα αλλοπρόσαλλο, επίμονο και επίπονο πάρτυ που σηματοδοτεί το τέλος του κόσμου, λειτουργώντας ως ωδή στο παράλογο της σύγχρονης κοινωνίας και γιορτάζοντας τη ματαιότητα του αύριο. Αντλώντας έμπνευση από την rave κουλτούρα, είναι μια προσπάθεια εξαγνισμού κι ένας τρόπος επανασύνδεσης με τον μοναχικό εαυτό μας και τους εαυτούς των άλλων. Αυτή είναι η 9η κιόλας δουλειά για την 26χρονη χορογράφο από τη Λεμεσό, με αμέσως προηγούμενη την site specific περφόρμανς «Dunk», που παρουσίασε το περασμένο καλοκαίρι στην Ελευσίνα, στο πλαίσιο της δράσης «U(R)TOPIAS»- Ακαδημία Χορογραφίας της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.
–Ποια σκέψη ξετύλιξε μέσα σου την ιδέα γι’ αυτή την πρόταση; Η γενιά μου βιώνει έντονα το αίσθημα της ματαιότητας. Ζούμε σ’ έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο που γίνεται καθημερινά λιγότερο φιλόξενος και ασφαλής. Η ιδέα γεννήθηκε όταν κοίταξα γύρω μου: δεν παύουμε να ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο αύριο αλλά το μέλλον είναι τόσο αβέβαιο, δεν παύουμε να προσπαθούμε αλλά οι προσπάθειές μας είναι μάταιες. Βγαίνουμε Σάββατο βράδυ και χορεύουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Ζούμε στιγμές αποθέωσης μέσα σε υπόγεια και παλιές αποθήκες. Έπειτα πάμε δουλειά για να συνεχίσουμε την παράλογη- αλλά τόσο «φυσιολογική» – ρουτίνα μας. Βρήκα τη δική μου απάντηση στα rave. Αυτό που βρίσκουμε εκεί αλλά λείπει απ’ την καθημερινότητά μας, είναι η σύνδεση με τον μοναχικό εαυτό μας και τους εαυτούς των άλλων.
–Πώς φαντάζεσαι τον δικό σου τελευταίο χορό; Ο δικός μου τελευταίος χορός είναι αυτός που θα δείτε επί σκηνής: χαοτικός, επίμονος και ειλικρινής.
–Δεν έχει μια ειρωνεία η σκέψη ότι εμείς χορεύουμε, ενώ ο κόσμος καταστρέφεται; Αυτό εξαρτάται από το τι σημαίνει για τον καθένα το «τέλος του κόσμου». Για μένα, η ιδέα του τέλους εξαφανίζει τις αναστολές, τους περιορισμούς, τις ανασφάλειες και προπαντός τον φόβο. Οι επιθυμίες κι οι ανάγκες δεν έχουν πια καμία σημασία. Το τέλος του κόσμου σημαίνει τη γέννηση της ουτοπίας μας.
–Μπορούμε να εντοπίσουμε αισιόδοξα στοιχεία μέσα στη δυστοπία; Φυσικά! Πιστεύω πως μέσα σε δυστοπικές καταστάσεις, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου. Μέσα από το έργο επιδιώκω να αναδείξω την αίσθηση της κοινότητας που περιγράφουν τόσο έντονα τα rave parties και να τονίσω μ’ αυτό τον τρόπο πως μέσα σε κάθε δυστοπία μπορούμε- και πρέπει- να βρούμε ο ένας τον άλλον.
–Ποια είναι η δική σου σχέση με την αισιοδοξία; Είμαι από τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους που ξέρω. Μπορεί για κάποιους ο τίτλος να φαίνεται νιχιλιστικός, αλλά στη δική μου πραγματικότητα το τέλος του κόσμου είναι ένα θετικό συμβάν που ελευθερώνει σώμα και μυαλό, ενώ φέρνει τους ανθρώπους κοντά.
–Πώς θα περιέγραφες τη δική σου ουτοπία; Θα αρκεστώ σ’ αυτό: η δική μου ουτοπία είναι η απουσία του αύριο.
–Ποια συναισθήματα θέλεις να αφήσει στους θεατές η εμπειρία του «a dance for the end of the world»; Αγωνία, θυμό, έκσταση, ελπίδα. Αγωνία για το αύριο που δεν έρχεται, θυμό για το μέλλον που κλάπηκε, έκσταση για το σώμα που δεν περιορίζεται, ελπίδα για τον κόσμο που τελειώνει.
–Σε ποιο βαθμό το κινησιολογικό σου λεξιλόγιο αναπαριστά ανθρώπινες συμπεριφορές; Το κινησιολογικό λεξιλόγιο επικεντρώθηκε στη ρυθμικότητα που δίνει στο σώμα η μουσική τέκνο. Μετακινείται από την αποξένωση και ψυχρότητα της σύγχρονης κοινωνίας στην ομαδικότητα που βρίσκει κανείς στα rave parties. Εκεί, τα σώματα απορρίπτουν τους κοινωνικούς περιορισμούς που τους τέθηκαν και αφήνονται στον ρυθμό. Σμίγουν μεταξύ τους, απομονώνονται, ιδρώνουν, αναπνέουν και κινούνται σαν ένα. Προσπαθήσαμε να ενσωματώσουμε αυτό το αίσθημα και να το οργανώσουμε σ’ ένα χαοτικό συνονθύλευμα σωμάτων.
-Έχεις κάποιες συγκεκριμένες απαιτήσεις από τις ερμηνεύτριές σου; Είναι σημαντικό για μένα οι συνεργάτες μου ν’ απολαμβάνουν αυτό που κάνουν. Στις πρόβες μας υπάρχει πάντα χώρος ανατροφοδότησης και ζητώ από τις περφόρμερ να μοιράζονται σκέψεις και αμφιβολίες που μπορεί να γεννιούνται κατά τη διαδικασία. Το έργο χτίζεται σε συνεχή διάλογο μεταξύ μας έτσι ώστε η ιδέα να ενσωματωθεί στην κίνησή τους και η παρουσία τους επί σκηνής να είναι όσο πιο ειλικρινής γίνεται. Το υλικό αποκτά υπόσταση όταν ερμηνεύεται από σώματα με αυτοπεποίθηση και σιγουριά.
–Πώς οραματίζεσαι την εξέλιξη της δουλειάς σου; Επιθυμώ να τοποθετήσω το συγκεκριμένο έργο σ’ έναν μη συμβατικό χώρο. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα night club, μια αποθήκη ή ένα γκαράζ. Κάπου που ο θεατής μπορεί να βρίσκεται κοντά στις περφορμερ, να βιώνει την ενέργεια της μουσικής μ’ όλο του το σώμα και να συμμετέχει. Αυτή τη στιγμή επίσης, ετοιμάζουμε ένα short film βασισμένο στη χορογραφία που εύχομαι να μπορέσει να ταξιδέψει σε φεστιβάλ screen dance.
–Το σώμα αποτελεί μέσο αντίδρασης; Είναι το πρωταρχικό μέσο αντίδρασης, τουλάχιστον για μένα. Ως καλλιτέχνης του χορού, η σύνδεση που έχω με το σώμα μου είναι ζωτικής σημασίας στην τέχνη μου. Είναι καθήκον του κάθε καλλιτέχνη να γνωρίζει τη σημασία που παίρνει το κάθε διαφορετικό σώμα όταν τοποθετείται σ’ ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Μ’ αυτό τον τρόπο μπορούμε να πάψουμε να αναπαράγουμε στερεότυπα και ν’ αρχίσουμε να ταρακουνάμε αντιλήψεις. Το σώμα είναι σημαντικό να προβάλλεται ως μέσο αντίδρασης αλλά κι ως μέσο αντίστασης.
–Πώς συνδέεται η ιδέα με την κίνηση και πώς η κίνηση με το βλέμμα του θεατή; Η κίνηση ανταποκρίνεται στην ιδέα. Το σώμα ενσωματώνει τη ματαιότητα και αντιδρά. Απορρίπτει την επικριτικότητα και βρίσκει την απελευθέρωση. Όλα υπό τον ήχο της τέκνο, έναν ήχο άγριο και έξαλλο που όμως φέρνει ηρεμία. Το επαναλαμβανόμενο beat σε συνδυασμό με το δυνατό μπάσο, παρασύρει τον θεατή σ’ ένα συνεχόμενο πέρα- δώθε που ανακουφίζει. Το έργο δεν αντιμετωπίζεται μόνο οπτικοακουστικά, αλλά προσφέρει μια σωματική και συλλογική εμπειρία για το κοινό.
- INFO Το «a dance for the end of the world» παρουσιάζεται στο Θέατρο Ριάλτο το Σάββατο 11/11, στο πλαίσιο της 23ης Πλατφόρμας Χορογραφίας (10-12/11), 8.3μ.μ. 77777745. Ερμηνεία: Αρετή Χουρδάκη, Ελίνα Καρακώστα, Τζούλι Χαραλαμπίδου, Μουσική: Μάρκος Σουκιούρογλου, 22’
Ελεύθερα, 5.11.2023
