Η Βάκια Σταύρου βαριέται αφόρητα τη μονιμότητα και γι’ αυτό δεν κάθεται ποτέ στ’ αυγά της.
Έχει συνειδητά επιλέξει έναν «νομαδικό» τρόπο ζωής, αλλάζοντας συνεχώς τόπους διαμονής και παραστάσεις. Η επιλογή να αισθάνεται ανά πάσα στιγμή ελεύθερη να φύγει αποτελεί κυρίαρχη πτυχή της καλλιτεχνικής της περσόνας, αλλά και της ιδιοσυγκρασίας της. Εδώ και δύο μήνες είναι διαθέσιμος στις ψηφιακές πλατφόρμες ροής ο νέος της δίσκος με τίτλο «Vakia» με νέα δικά της τραγούδια αλλά και αγαπημένες της διασκευές, τις οποίες τραγούδησε με επιτυχία στις συναυλίες της ανά τον κόσμο. Το άλμπουμ αυτό έχει την ιδιαίτερότητα ότι τα 11 κομμάτια ηχογραφήθηκαν σε μια μόνο μέρα στο στούντιο, στη Λευκωσία, με συνοδοιπόρο τον στενό της συνεργάτη Σωκράτη Λεπτό στην κλασική κιθάρα. Είναι όλα «μίας λήψης», καθώς επιθυμία της Βάκιας Σταύρου ήταν να μεταφέρει την αφοπλιστική αμεσότητα του live. Το άλμπουμ παρουσιάστηκε στις αρχές του μήνα στο Μουσείο Μαρία Κάλλας στην Αθήνα, ενώ τη Δευτέρα 22 Απριλίου στη Λεβέντειο Πινακοθήκη μίλησαν για τη δουλειά της ο Ανδρέας Μαυρογιάννης και η Παμπίνα Θεμιστοκλέους. Παράλληλα, η Βάκια μαζί με τον Σωκράτη παρουσίασαν μερικά από τα τραγούδια έτσι ακριβώς όπως ηχογραφήθηκαν.
–Ηχογράφησες τα κομμάτια σε μια μέρα και μάλιστα απευθείας, χωρίς επαναλήψεις. Πιστεύεις ότι είναι εφικτό να αποτυπωθεί η αίσθηση του «ζωντανού» σε έναν δίσκο; Ακριβώς όπως το αναφέρεις: η αίσθηση του ζωντανού- ως ένα σημείο, ναι είναι εφικτό να αποτυπωθεί σ’ ένα δίσκο αλλά βέβαια όχι 100%. Είναι διαφορετικό πράγμα να ακούς τη φωνή να πάλλεται μέσα από τα ηχεία ενός συναυλιακού χώρου και να βλέπεις τον καλλιτέχνη να δονείται μέσα από το τραγούδι του κι είναι βέβαια άλλο πράγμα να ακούς τα ηχογραφήματα ενός δίσκου. Γι’ αυτό πολλές φορές, για να εκτιμήσεις ή και να ακυρώσεις έναν τραγουδιστή, επιβάλλεται να τον ακούσεις ζωντανά σε μια συναυλία. Εγώ πάντως, κράτησα όσο ζωντανή γινόταν την αίσθηση του live σ’ αυτόν τον δίσκο· ήταν ένα κανονικό live, χωρίς διακοπές και επαναλήψεις- οne off, όπως θα το λέγαμε. Απλά δεν είχαμε κοινό (γέλια).
–Ζούμε στην εποχή των ψηφιακών πλατφορμών αλλά και της επανακάμψης του live. Βρίσκεις ενδιαφέρουσα αυτή την παραδοξότητα; Όσο πιο απόμακρη γίνεται η καθημερινή μας πραγματικότητα σε σχέση με το πώς ακούμε σήμερα μουσική και από πού την ακούμε, τόσο πιο μεγάλη ανάγκη έχουμε μέσα μας- δικαιολογημένα και ανθρώπινα κι όχι ρομποτίστικα- να αισθανθούμε τη μουσική να μας λούζει με το φως της μέσα σ’ ένα συναυλιακό χώρο- μεγάλο ή μικρό, δεν έχει σημασία. Θέλουμε να αισθανθούμε μέρος του θαύματός της, μέρος αυτού του υπέροχου γίγνεσθαι. Θέλουμε να δούμε τον καλλιτέχνη μέσα στα μάτια, να δούμε τις εκφράσεις του, τις κινήσεις του σώματος του όταν μας μεταφέρει το «θαύμα». Θέλουμε, εν κατακλείδι, να γίνουμε ένα μαζί του. Αυτό δεν μπορούμε να το ζήσουμε δια μέσου του Spotify είτε του iTunes… Όσο υπήρχαν τα βινύλια και τα cds με τα ωραία εσώφυλλα και τις περιγραφές, τις φωτογραφίες του καλλιτέχνη και τα δικά του σημειώματα, ας πούμε πως κάτι γινόταν, ας πούμε πως κάτι μπορούσαμε να «πιάσουμε» από τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη. Τώρα όμως μόνο η ζωντανή επαφή μάς σώζει. Το Live.
–Πιστεύεις ότι μπορεί να συγκινήσει έναν ακροατή ένα τραγούδι που δεν συγκινεί εσένα; Νομίζω ότι θα απαντήσω λίγο ανάποδα: αν ένα τραγούδι δεν συγκινεί πρώτα εμένα, τότε δεν θα επιλέξω να το τραγουδήσω. Γιατί πώς θα μεταφέρω συναισθήματα, που είναι η ουσία της τέχνης μας, εάν εγώ δεν τα αισθανθώ πρώτη; Θα αποτύχω πλήρως.
-Τι σου έχει μάθει η περιπλάνηση μέσα στις μουσικές του κόσμου; Και τι δεν σου έχει μάθει και εξακολουθείς να το αναζητείς εναγωνίως; Οι μουσικές του κόσμου είναι ένας ατέλειωτος θησαυρός που με καλεί καθημερινά να τον ανακαλύπτω όλο και περισσότερο, να σκάβω όλο και πιο βαθιά. Το ρεπερτόριο και οι επιρροές, αστείρευτες- και κυριολεκτώ πραγματικά. Για να φτάσω έστω και στο μισό του δρόμου, είναι σίγουρο πως αυτή η ζωή δεν μου φτάνει. Θα χρειαστώ τουλάχιστον άλλες δύο- άντε, έστω, άλλη μία. Μέσα στον δρόμο αυτό, έμαθα να έχω κυρίως ανοικτούς του ορίζοντες μου και να επιτρέπω στις «κεραίες» μου να πιάνουν διαφορετικά σήματα από τα συνηθισμένα και τα αναμενόμενα. Αυτό που δεν έμαθα είναι πού πρέπει να βάζω και κάποτε μια τελεία και να λέω «εντάξει, εδώ καλά είμαστε. Φτάνει». Ίσως αυτό δεν έχω μάθει κι αυτό το «ακόμα κάτι» εξακολουθώ να αναζητώ.
–Αυτές οι πολυεθνικές αναζητήσεις σε στίχους και ηχοχρώματα τι μαρτυρούν σχετικά με τον χαρακτήρα σου; Ποια είναι η Βάκια; Είναι δύσκολη η ερώτηση, γιατί καμιά φορά δεν μπορώ ούτε εγώ η ίδια να καταλάβω ποια είμαι ακριβώς. Με εκπλήσσω ακόμα- ενώ είμαι κατά βάση Κύπρια, λειτουργώ παράλληλα πολυδιάστατα μέσα σε γλώσσες ξένες που εναλλάσσονται η μια μετά την άλλη σε μια συναυλία. Επίσης σε τόσες διαφορετικές προφορές και δεν έχω ποτέ μπροστά μου τα λόγια, αρνούμαι πεισματικά να το κάνω αυτό- και μερικές φορές σκέφτομαι μήπως καμιά ώρα «κάψω» τον εγκέφαλό μου. Είναι ίσως τελειομανία αυτό, τόλμη, πείσμα είτε σκέτη τρέλα; Δεν το ξέρω, αλήθεια. Λειτουργώ μόνο με το ένστικτο. Αυτό με οδηγεί τελικά και μου δίνει και οδηγίες.
–Θα έλεγες ότι έπεσες και στη ζωή με τα μούτρα, όπως έκανες με τη μουσική; Θα χαμογελάσω λίγο πικρά εδώ- γιατί αισθάνομαι πως δεν έχω ακόμα ζήσει όλα όσα η ψυχή μου ποθεί και ονειρεύεται σ’ αυτή τη ζωή. Αφιέρωσα όλο μου το Είναι και όλη μου την ενέργεια, κυνηγώντας το όνειρο της μουσικής μου. Σίγουρα, κάπου έχω αφήσει πίσω την «άλλη» μου ζωή. Εύχομαι να μου δοθεί ακόμα αρκετός χρόνος για να τη ζήσω.
–Αισθάνθηκες ποτέ να συγκρούεσαι με την κυπριακή σου ταυτότητα και ιδιοσυγκρασία; Όχι ακριβώς. Ίσως γιατί ποτέ δεν υπήρξα έντονα Κύπρια με τα πολύ «loud» χαρακτηριστικά που διαθέτει η ταυτότητά μας. Οπότε δεν βρέθηκα να αισθάνομαι πως πρέπει να καταπιέσω το κυπριακό μου στοιχείο για να μπορέσω να επικοινωνήσω με ξένους. Είμαι ένας άνθρωπος που προσαρμόζεται εύκολα στο ξένο. Δεν με τρομάζει. Κινούμαι άνετα, σαν να ήμουν πάντα εκεί.
–Τι είναι αυτό που σε ωθεί να γυρίζεις τόσο τακτικά σελίδες στη ζωή σου; Βαριέσαι τη στασιμότητα, τη μονομέρεια; Αναρωτήθηκα κι εγώ για μένα, γιατί δεν μπορώ να καθίσω έναν χρόνο στο ίδιο σημείο. Ίσως γιατί έμαθα έτσι από τα 19-20 χρόνια μου που είχα πρωτοφύγει για σπουδές και που ποτέ δεν γύρισα πραγματικά πίσω για να εγκατασταθώ στην Κύπρο. Έμαθα έναν τρόπο ζωής που έχει ως βασικό χαρακτηριστικό αυτό το πήγαινε- έλα σε διάφορες χώρες. Ναι, είναι αλήθεια και το παραδέχομαι: βαριέμαι αφόρητα τη μονιμότητα. Σ’ όλες τις διαστάσεις της. Χρειάζομαι συνεχώς να αισθάνομαι ελεύθερη να φύγω. Μου είναι αναγκαίο.
–Τι είναι αυτό που προέχει: το Τραγούδι ή το Ταξίδι; Για μένα είναι δύο έννοιες αλληλένδετες. Δεν μπορεί να υπάρξει τραγούδι χωρίς ταξίδι. Έστω και ταξίδι του μυαλού, ταξίδι της ψυχής ίσως- όταν δεν είναι εφικτό ένα πραγματικό ταξίδι. Φανταστείτε πως εγώ συνέδεσα απόλυτα αυτές τις δύο έννοιες στη ζωή μου, γιατί όποτε πήγαινα ταξίδι, ήταν για να τραγουδήσω. Σπάνια πήγα απλά ένα ταξίδι διακοπών, χωρίς να υπάρχει τραγούδι στο «κόλπο», μια συναυλία, μια παρουσίαση. Δύσκολα λοιπόν μπορώ να τα διαχωρίσω.
–Από την απόσταση του εξωτερικού είναι πιο ευδιάκριτα τα προτερήματα και τα κουσούρια των Κυπρίων; Ποια ξεχωρίζεις; Αγαπώ τη γενναιοδωρία που χαρακτηρίζει εμάς τους Κύπριους, την απλοχεριά, τη δοτικότητα, το «έξω καρδιά» και να το εννοούμε. Το νοιάξιμο που θα δείξουμε για έναν γείτονα που χρειάζεται βοήθεια. Είναι μεγάλο προτέρημα αυτό στην ψυχή του ανθρώπου- η ενσυναίσθηση. Για τα κακά μας χαρακτηριστικά, δεν θα μακρηγορήσω- θα πω το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό: το ότι δεν έχουμε μέτρο στη ζωή μας. Αφήνουμε τα παιδιά μας να κάνουν ό,τι θέλουν, δεν σεβόμαστε τον χώρο των διπλανών μας και όπου πάμε, κάνουμε τον τόπο «δικό μας». Αυτό ναι, με δυσαρεστεί.
–Πώς φαντάζεσαι αυτό που λέμε «απόγειο της καριέρας»; Ένα συνεχές τραγούδι. Σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου με ένα ωραίο επιτελείο που θα οργανώνει τα πάντα. Ένα συνεχές ταξίδι. Χωρίς ανάσα.
- INFO: Ο νέος δίσκος της Βάκιας Σταύρου «Vakia» είναι διαθέσιμος σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες: Spotify, Apple Music, iTunes, Deezer, Amazon Music, Tidal
Ελεύθερα, 28.4.2024
