Επιστρέφοντας από τη Γερμανία, ο Χρίστος Ακορδαλίτης εγκαταστάθηκε σ’ ένα χωριό της Πάφου. Εκεί, απομονωμένος στο στούντιό του, σ’ ένα παραδοσιακό σπίτι, απολαμβάνει να ζωγραφίζει μέσα στην ηρεμία της κυπριακής φύσης. Μετά από πολλές εκθέσεις που συμμετείχε στο εξωτερικό, αυτή την περίοδο συστήνεται στο κυπριακό κοινό με την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί Art Seen.
–Πώς επέλεξες να γίνεις καλλιτέχνης; Η ζωγραφική ήταν από πάντα η παρέα μου. Αυτή η σχέση μέσα στα χρόνια εξελισσόταν σε κάτι πολύ όμορφο και δυνατό, κι έτσι η ενασχόληση μου με την τέχνη ήταν μονόδρομος. Όταν απέκτησα τις πρώτες μου λαδομπογιές και το πρώτο μου καβαλέτο, κάπου στην έκτη δημοτικού, κατάλαβα ότι τα πράγματα είχαν σοβαρέψει.
–Σπούδασες και εργάστηκες στο Ντίσελντορφ στη Γερμανία. Τι επιρροές δέχθηκες κατά την παραμονή σου εκεί; Το Ντίσελντορφ έχει πλέον μια πολύ ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Οι επιρροές ήταν αμέτρητες, μιας και είναι μια πόλη γεμάτη τέχνη. Από τα μεγάλα μουσεία, τις αμέτρητες γκαλερί και τα underground off-spaces, οι καλλιτέχνες έχουν την ελευθερία και τα ερεθίσματα να δημιουργήσουν. Σπουδάζοντας σε μια σχολή με τόσο μεγάλη και σημαντική ιστορία, και ζώντας σε ένα περιβάλλον όπου οι τέχνες εκτιμούνται σε μεγάλο βαθμό, δεν μπορείς παρά μόνο να είσαι κι εσύ ενεργός και ταυτόχρονα αισιόδοξος για το μέλλον σου ως καλλιτέχνης.
–Μαθήτευσες δίπλα στον καθηγητή Αντρέας Σούλτσε και στο εργαστήριο γλυπτικής του εικαστικού Τόνι Γκραγκ. Πώς επέδρασαν στο έργο σου; Ήμουν τυχερός που στην Ακαδημία είχαμε τόσο σπουδαίους καθηγητές. Ο καθένας από αυτούς είχε διαφορετική επίδραση στο έργο μου, μιας και ανήκαν σε δυο τελείως διαφορετικούς τομείς και κόσμους. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως η γλυπτική με βοήθησε απίστευτα ως ζωγράφο. Αποκτάς μια άλλη αίσθηση του χώρου η οποία σε κάνει να βλέπεις τη ζωγραφική από άλλες οπτικές γωνίες που ίσως πριν δεν ήξερες πως υπήρχαν. Γι’ αυτό και προτείνω σε όλους τους νέους ζωγράφους, αν έχουν την ευκαιρία, να δοκιμάσουν και τη γλυπτική.
–Τι σε ώθησε να εστιάσεις στη ζωγραφική σε μια εποχή που το μέσο αυτό δεν είναι στην πρώτη γραμμή της εικαστικής σκηνής; Είναι η γλώσσα με την οποία μιλάω και εκφράζομαι. Στο εξωτερικό η ζωγραφική εκτιμάται λίγο περισσότερο, αλλά όπως και να έχει δεν θα της γύριζα ποτέ την πλάτη. Όπως και με πολλά άλλα, τη ζωγραφική αν την αφήσεις, θα σε αφήσει και αυτή. Παρόλα αυτά, χαίρομαι που παρατηρώ πως ολοένα και περισσότεροι ζωγράφοι επιστρέφουν και δημιουργούν στο νησί. Painting is alive!
–Πώς επέλεξες να γυρίσεις στην Κύπρο και να ζήσεις σ’ ένα χωριό της Πάφου; Τι είναι αυτό που απολαμβάνεις περισσότερο σ’ αυτό το περιβάλλον; Το να επιστρέψω ήταν κάτι που ήξερα ότι κάποια στιγμή θα το κάνω. Απλά δεν ήξερα πότε. Ένιωσα ότι μέσα στην πανδημία ήταν η κατάλληλη στιγμή, μιας και όλα ήταν ούτως ή άλλως άνω κάτω. Η Πάφος είναι η πόλη από την οποία κατάγομαι. Ο λόγος που επέλεξα να εγκατασταθώ σε ένα χωριό και όχι στο κέντρο της πόλης ήταν η φύση, η ησυχία και το χαμηλότερο ενοίκιο. Πράγματα που δεν είχα στη μεγαλούπολη της Γερμανίας. Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο εδώ, είναι το πρωινό μου περπάτημα από το σπίτι στο στούντιο, μέσα από τα στενά σοκάκια του χωριού, και τη λεμονιά στην αυλή μου.
–Ποιες είναι οι πιο σημαντικές πηγές της έμπνευσής σου; Στο κέντρο της δουλειάς μου είναι ο άνθρωπος. Γι’ αυτό αφήνω κυρίως αυτούς και τις ιστορίες τους να με εμπνεύσουν. Έτσι, αυτόματα αποκτά και το έργο μου μια άμεση σχέση με το κοινό. Μου αρέσει όταν ακούω πως κάποιος ηρεμεί όταν βλέπει ένα έργο μου. Ότι ο θεατής μπορεί να ταυτιστεί και ενδεχομένως να νιώσει πως δεν είναι μόνος. Είναι πολύ σημαντικό, στη σημερινή γρήγορη κοινωνία που ζούμε, να σταματούμε για ένα λεπτό να πάρουμε μια ανάσα. Η έμπνευση είναι παντού γύρω μας, αρκεί να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά.
–Η πρώτη ατομική σου έκθεση στην Κύπρο έχει τίτλο «Down Memory Lane». Τι ρόλο παίζει η μνήμη σ’ αυτή την ενότητα των έργων; Η ενότητα των νέων έργων που παρουσιάζεται στην γκαλερί Art Seen στη Λευκωσία, είναι μια προσωπική αναζήτηση για τη θέση μου σε μια χώρα που μεταλλάσσεται μέρα με τη μέρα. Ήθελα να ξανασυστηθώ στο κοινό της Κύπρου, με μια σειρά έργων που να έχουν άμεση σχέση με το νησί και με ένα θέμα που πιστεύω ότι έχει απασχολήσει πολλούς. Ερχόμενος πίσω, έπρεπε να αντιμετωπίσω την αναπροσαρμογή και να συνδεθώ ξανά με οικογένεια και φίλους. Για να το πετύχω αυτό, ανατρέχω στο παρελθόν και κάνω τη διαδρομή μέχρι σήμερα. Οι αναμνήσεις μας είναι βαθιά συμβολικές, αντιπροσωπεύουν το ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και τι έχουμε περάσει. Δεν είναι απλώς εικόνες του παρελθόντος, αλλά κομμάτια μας που αποτελούν τη δομή της ύπαρξής μας.
–Τι υλικά και μέσα χρησιμοποιείς; Αρχίζω φτιάχνοντας τον καμβά. Έτσι ξεκινάει η σχέση με το έργο πριν τη δημιουργία. Ακολουθούν προσχέδια στο sketchbook. Μία με δύο μέρες διαρκεί η σύνθεση του έργου στον καμβά. Κυρίως δουλεύω με κάρβουνο και λαδομπογιές, αλλά τον τελευταίο χρόνο ξαναβρίσκω τη σχέση μου με τα ακρυλικά χρώματα.
–Πώς είναι τα πράγματα για τους καλλιτέχνες στη Γερμανία σε σχέση με την Κύπρο; Στη Γερμανία τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. ν αποδείξεις πως το κυρίως εισόδημα σου προέρχεται από την καλλιτεχνική σου δραστηριότητα, μπορείς να μπεις στην Κρατική Ασφάλεια Καλλιτεχνών. Μια ασφάλεια ειδικά διαμορφωμένη για καλλιτέχνες με πολλά ωφέλη. Υπάρχει γενικά μια εκτίμηση και αναγνώριση που, στο τέλος της ημέρας, σε ενθαρρύνει να είσαι παραγωγικός και να συνεισφέρεις έτσι στον πολιτισμό της χώρας που ζεις. Νομίζω πως πήραμε όλοι μας ένα μάθημα μέσα στην πανδημία, του πόσο σημαντικοί είναι οι καλλιτέχνες σε μια κοινωνία. Ελπίζω και στην Κύπρο θα κατοχυρωθεί σύντομα το επάγγελμα του καλλιτέχνη, έτσι ώστε όλοι οι δημιουργοί σε όλους τους τομείς να μεγαλουργήσουν.
- Λευκωσία, Art Seen Gallery (22006624). Η έκθεση του Χρίστου Ακορδαλίτη «Down Memory Lane» παρουσιάζεται από τις 4 Οκτωβρίου ως τις 29 Νοεμβρίου.
