Παράλληλα, ολοκληρώνει ένα δίσκο όπου γράφει τα τραγούδια σε μουσικές Νικόλα Πιοβάνι με ερμηνευτή τον Θοδωρή Βουτσικάκη, ενώ βρίσκεται στο στούντιο για άλλη μία συνεργασία με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και ερμηνευτή τον Γιώργο Περρή.
Κάθε Παρασκευή, θα τη βρείτε στο πάλκο του αθηναϊκού «Άλσους» με «Τα πιο ωραία λαϊκά», ενώ κάθε Κυριακή απόγευμα, 6.00-8.00 μ.μ., θα την ακούτε στο Β’ Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, μαζί με τη δημοσιογράφο Αλεξάνδρα Χριστακάκη να ταξιδεύουν μουσικά «Με τα πόδια μέχρι την αλήθεια» φιλοξενώντας στο ραδιοφωνικό στούντιο ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων.
Απολαμβάνω: «Όσες δουλειές και να έχω μέσα στην ημέρα, προτεραιότητα για μένα είναι να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να καθίσω σε κομβικά σημεία σε όποια πόλη και αν βρίσκομαι να απολαύσω έναν ωραίο καφέ, να κοιτάξω με ανοιχτή ματιά τους ανθρώπους που περνούν, τον περιβάλλοντα χώρο. Αυτές οι ανάπαυλες γονιμοποιούν μέσα μου όλα τα ερεθίσματα της ημέρας. Η στιγμή παράγει λόγο μέσα μου».
Βασανίζομαι: «Α, βασανίζομαι πολύ! Βασανίζομαι να κρατάω ανοιχτές οδούς για τον τρόπο με τον οποίο εγώ εννοώ τη δημιουργία, χωρίς να με καθορίζει κάθε φορά η τρέχουσα μόδα όπως ορίζεται από τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις, τα έντυπα που πασχίζουν να παρουσιάσουν κάτι με τρόπο ελκυστικό για το κοινό. Με βασανίζει το πώς συμπορεύομαι με τους ανθρώπους σε σχέση με αυτό που θέλω εγώ κάθε στιγμή -πράγμα που σημαίνει ότι θα χάσω κάποιους φίλους και συνοδοιπόρους στην πορεία. Με βασανίζει η σκέψη της φροντίδας του εαυτού μας, μέσα σε όλα αυτά τα δύσκολα στα οποία πρέπει να υπάρχει. Ο εαυτός μας χρειάζεται φροντίδα και αγάπη. Και αυτό το λέω γιατί δεν ήταν προτεραιότητά μου να φροντίζω εμένα. Έπρεπε να μάθω να το κάνω. Και λίγο-λίγο το καταφέρνω».
Γεννήθηκα: «Σε ένα μαιευτήριο στην Αθήνα, στο Γκάζι, κοντά εκεί που μένω τώρα –ξαναγύρισα τα τελευταία χρόνια στον τόπο που γεννήθηκα. Όταν γεννήθηκα, η γιαγιά μου και η μητέρα μου πενθούσαν την απώλεια του παππού μου, επομένως, στο σπίτι φορούσαν μαύρα. Όμως, επειδή ως παιδί ήμουν βολικό, δεν έκλαιγα, δεν γκρίνιαζα και δεν δημιουργούσα προβλήματα, δεν τους προβλημάτισα τους δικούς μου, αλλά τους έφερα χαρά ξανά στο σπίτι».
Διεθνές: «Έχοντας πια εύκολη πρόσβαση στην ειδησεογραφία από όλον τον κόσμο, πρέπει να ασκήσουμε τη “διεθνή” μας ματιά, να δούμε πέρα και κάτω από την πρώτη εντύπωση της είδησης τα παιχνίδια εξουσίας και δύναμης που παίζονται, με ποια όπλα οπλίζονται οι παίκτες της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής σκακιέρας. Είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε σε συνεχή συσχετισμό με το διεθνές δούναι και λαβείν».
Επιτυχία: «Η επιτυχία στη ζωή μου ήρθε νωρίς, στα 24-25 χρόνια μου. Την επιτυχία δεν την κυνήγησα. Η πρόθεσή μου ήταν πιο εσωτερική, να δώσω όλο μου το είναι για να γράψω κάτι. Βέβαια και πάλι, δεν είναι αυτονόητο ότι θα κάνεις επιτυχία αν δώσεις τα πάντα σε αυτό που κάνεις. Για παράδειγμα, το “Μαμά γερνάω” -για μένα ένα εμβληματικό μου κομμάτι- δεν έγινε επιτυχία, δεν το αγόρασε πολύς κόσμος. Για μένα ήταν μεγάλη επιτυχία».
Ζυγαριά: «Ήμουν σε ένα καφεκοπτείο όπου είχε κοπεί το ρεύμα. Ρωτάω τον μαγαζάτορα “Πώς θα ζυγίσετε τώρα τους καφέδες με την ηλεκτρονική ζυγαριά χωρίς ρεύμα;”. Και βγάζει κάτω από έναν πάγκο μια παλιά ζυγαριά με τα ζύγια και μου λέει: “Με τα συμβατικά όπλα!”. Δεν πρέπει να τα χάνουμε σε μια αναποδιά, γιατί πάντα υπάρχουν “τα συμβατικά όπλα”».
Ήμουν: «Ανέκαθεν καλλιτέχνης. Ονειροπολούσα πολύ κατά τη διάρκεια της ημέρας. Από τα πολύ μικρά μου χρόνια, μαγευόμουν όχι μόνο από τις τέχνες, τους χορούς, τα τραγούδια, τις μουσικές, το θέατρο, τον κινηματογράφο, αλλά και από το φως, τους ήχους, τις μυρωδιές, τη φύση. Όλο αυτό πύκνωσε στην εφηβεία μου, όταν άρχισα να γράφω, όταν άρχισα να τολμώ να σκέφτομαι τον εαυτό μου σε κάτι καλλιτεχνικό. Οι γονείς μου δεν ήταν καλλιτέχνες. Αλλά είχαν την ευαισθησία να μας γράψουν με την αδερφή μου στο ωδείο. Αυτό τους το χρωστώ».
Θεός – Θαύμα: «Να μη στενεύουν οι άνθρωποι την καρδιά τους, να μη βιάζονται να πουν “Δεν πιστεύω”. Με υπομονή να ακολουθούν τον εσωτερικό τους εαυτό που θα τους δείξει σε τι έχουν ανάγκη να πιστεύουν. Γιατί όταν ξέρουμε πού πιστεύουμε, μπορούμε να συστήσουμε καλύτερα στους άλλους τον εαυτό μας. Αυτό που ονομάζεται Θεός έχω ανάγκη να του απευθύνομαι και να συνομιλώ μαζί του. Με έναν τρόπο, το φέρω. Επίσης, πάντα πίστευα στα θαύματα. Και ακόμα πιστεύω. Το να βρεθείς κοντά σε αυτό που αγαπά η καρδιά σου συνιστά ένα μικρό θαύμα. Και πλέον μπορώ να πω ότι βρίσκομαι στο δρόμο που έχω επιθυμήσει».
Καθρέφτης: «Ο καθρέφτης ήταν μεγάλο ζητούμενο στα παιδικά μου χρόνια. Έπρεπε να στέκομαι στις μύτες των ποδιών μου για να μπορώ κάπως να με δω. Ο καθρέφτης ήταν συνυφασμένος με την αναμονή του μεγαλώματος – “να ψηλώσω για να μπορώ να φτάσω τον καθρέφτη”. Ε, μεγάλωσα και έφτασα στο σημείο κάποια στιγμή να μην έχω κανέναν καθρέφτη μες στο σπίτι μου. Ήμουν ασφαλής και ήρεμη χωρίς την επιβεβαίωση του καθρέφτη και πλέον είμαι χωρίς την αγωνία της αλλοίωσης της εξωτερικής εμφάνισης».
Λάθη: «Όσα λάθη έχω κάνει, θα τα ξανάκανα. Ευχαριστώ τον χαρακτήρα µου που πήγαινε πάντα µε τόλµη και ορµή προς όσα ήθελα και ό,τι προέκυπτε».
Ματαιότητες: «Φεύγω αµέσως όταν προκύπτει περιβάλλον ή συνθήκη µαταιολογίας. Δεν δίνω ούτε δευτερόλεπτο. Επίσης, όταν έχω δώσει σαφές στίγµα µία, δύο, τρεις φορές και ο άλλος δεν το πιάνει, ε, άστο. Πάµε για άλλα. Βέβαια, η διαπίστωση του µάταιου σε προστατεύει από το να µαταιοπονείς, σε γλιτώνει από πολλά περιττά και αδιέξοδα».
Ντρέποµαι: «Όταν ήµουν νεότερη, κοκκίνιζα, ένδειξη της εσωτερικής µου συστολής. Χρειάστηκε πολύς κόπος και αυτογνωσία για να φτάσω να µην ντρέποµαι. Τώρα πια είµαι απολύτως ήσυχη να λέω αυτό που θέλω».
Ξαγρυπνώ: «Μου είναι πολύ οικείο αυτό το ρήµα. Τα περισσότερα γραπτά µου ξεκινούσαν από το βράδυ και ολοκληρώνονταν το ξηµέρωµα. Αλλά και εκτός δουλειάς, τα καλοκαίρια, στην εφηβεία µου, ξαγρυπνούσα. Καθόµουν στο µπαλκόνι µας µέχρι να ξηµερώσει. Άκουγα µουσικές, τα κύµατα, τους ανθρώπους που αργούσαν να γυρίσουν σπίτι τους. Η νύχτα για µένα ήταν πάντα “γεµάτη µάγια”».
Όνειρα: «Ένα όνειρο που δεν έχω ξεχάσει είναι το εξής: βρισκόµουν στο πατρικό µου στα Μέθανα, όπου το µπαλκόνι µας ήταν µπροστά στη θάλασσα. Είχα δει, λοιπόν, στον ύπνο µου ότι ερχόταν από τον Πόρο ένα µεγάλο καράβι το οποίο πλησίαζε στο µπαλκόνι µας. Εκεί που έφτασε απέναντί µου, ξαφνικά αυτό το πλωτό σκάφος σταµάτησε και άνοιξε στα δύο και µπροστά στα µάτια µου έγινε το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Συγκλονιστικό όνειρο».
Παιδική ηλικία: «Συνεχώς και αδιαλείπτως κυκλοφορούσα µε µατωµένα γόνατα από το πολύ παιχνίδι και τις ατέλειωτες ποδηλατάδες. Χόρτασα χαρές, ανεµελιές, παιχνίδι. Χρωστάω πολλά στην παιδική µου ηλικία γιατί είχα µεγάλη ελευθερία. Ήµουν σε έναν τόπο που µε ήξεραν και τους ήξερα όλους, δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, έπαιζα όλη µέρα, είχα τη θάλασσα, τους γλάρους, το ποδήλατό µου, τη φύση, τα πεύκα, τα προβατάκια, την αγάπη των γονιών µου, όλα ήταν πλουσιοπάροχα για µένα».
Ρουτίνα: «Δεν αντέχω τη ρουτίνα. Ακόµα και όταν πρέπει να πάω σε ένα συγκεκριµένο σηµείο στην πόλη, κάθε φορά παίρνω και άλλη διαδροµή. Επίσης, δεν θα µπορούσα ποτέ να µε φανταστώ κλεισµένη σε ένα γραφείο. Όµως, υπάρχει µια στιγµή ρουτίνας µέσα στην ηµέρα που όχι µόνο δεν µε απωθεί αλλά δεν συγκρίνεται µε καµία: η στιγµή που επιστρέφω σπίτι µετά από πολλές υποχρεώσεις και βάζω τις παντόφλες µου. Για µένα σπίτι είναι εκεί που µπορώ να βάλω τις παντόφλες µου».
Σιωπώ: «Χρειάστηκε να σωπάσω πολύ και για µεγάλα διαστήµατα, γιατί έπρεπε να κατανοήσω διάφορα πράγµατα καλύτερα, να µου δηµιουργήσω µια συνθήκη απόστασης. Αν δεν σιωπήσεις, δεν µπορείς να ακούσεις το µέσα σου. Η σιωπή ανοίγει χώρο για να δεις τι δεν χρειάζεσαι».
Ταξίδια: «Έχω ταξιδέψει για πολλούς λόγους σε πολλά µέρη. Το πιο έντονο ήταν όταν πήγαινα στη Γιουγκοσλαβία για να συναντήσω τον Μπρέγκοβιτς κατά τη διάρκεια του εµφυλίου εκεί. Ακόµα ακούω τους ήχους από πυροβολισµούς. Όµως, στην παρούσα στιγµή, δεν έχω καλύτερο από το να σχεδιάσω για τον εαυτό µου ένα ταξίδι, δίνοντάς µου όλον τον χρόνο να το ζήσω για τη χαρά και µόνο του ταξιδιού».
Υποσηµείωση: «Όταν γράφω σε πεζό λόγο, βάζω διάφορους αστερίσκους για υποσηµειώσεις στα µπλοκ µου. Στα στιχουργήµατα ή διαγράφω αυτοµάτως πάνω στη σελίδα –γιατί γράφω ακόµα χειρόγραφα- ή ξεκινώ από νέα σελίδα, δεν κρατώ υποσηµειώσεις. Όµως εδώ θα δείτε πολλές υπογραµµίσεις, τοξάκια, η σελίδα µοιάζει µε ζωγραφιά. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πετάξει, από την αρχή της πορείας µου, τα τετράδια στα οποία προσπαθούσα να καταλήξω στον τελικό στίχο. Οπότε βλέπω κάθε φορά που τα επισκέπτοµαι τη διαδροµή που πήρε ο νους µου. Από ποια λέξη µεταφέρθηκα σε κάποια άλλη και πού τελικά έφτασα. Χαίροµαι πολύ που έχω κρατήσει αυτά τα αρχεία».
Φοβάµαι: «Όλη µου τη ζωή φοβόµουν. Πάντα φοβόµουν πώς θα σταθούν οι άλλοι σε αυτό που εγώ θέλω ή σκέφτοµαι, γιατί δεν θέλω να στενοχωρώ τους ανθρώπους. Ο φόβος, όµως, θεωρώ ότι είναι µια αιτία για να πράξει κανείς. Δηλαδή και φοβόµουν και έπραττα. Παρότι πάντα µε βασάνιζαν οι φόβοι µου, δεν πάγωνα µπροστά τους, αλλά πήγαινα πάνω τους. Θυµάµαι, όταν είχα χάσει τον πατέρα µου και µεγάλωνε ηλικιακά η µητέρα µου, µε απασχολούσε έντονα το πώς θα αντέξω τη µελλοντική απώλειά της. Ξύπναγα στον ύπνο µου από αυτή την ενδεχόµενη οδύνη. Είναι συγκλονιστικό πλάσµα ο άνθρωπος, γιατί είναι βορά όχι µόνο εξωτερικών γεγονότων αλλά και της ίδιας του της εσωτερικής γεωγραφίας, συνειδητής και πολλές φορές ασυνείδητης».
Χαµογελώ: «Είµαι αισιόδοξος άνθρωπος και µου είναι εύκολο πάντα να χαµογελάω, γιατί ακόµα και κάτι πολύ µικρό µπορεί να µου φτιάξει το κέφι. Επίσης, επειδή συναισθάνοµαι τους ανθρώπους πολύ έντονα, χαµογελώ ακόµα και σε άγνωστους ανθρώπους. Αν δω έναν άνθρωπο λυπηµένο, θα του χαµογελάσω, σαν να του λέω “µην ανησυχείς, θα περάσει αυτό που σε στενοχωρεί τώρα”. Αν δω ένα παιδάκι στο πίσω κάθισµα ενός αυτοκινήτου να βαριέται, θα του χαµογελάσω συνωµοτικά, το καταλαβαίνω».
Ψέµατα: «Δεν τα αγαπάω τα ψέµατα. Όταν κάποιος δεν µου λέει την αλήθεια, µε βασανίζει. Βεβαίως, πολλά ψέµατα τα λέµε και στον εαυτό µας. Θέλει κουράγιο να σταµατήσει κανείς να λέει ψέµατα στον εαυτό του».
Ώρα να…: «…καλωσορίσω αυτή τη δεκαετία της ζωής µου, να σκεφτώ καθαρά τι επιθυµώ από αυτή, να ευχαριστήσω όλη µου τη διαδροµή µέχρι εδώ, να δουλέψω µέσα µου ελεύθερη από πολλά. Τώρα είναι όλα ανοικτά µπροστά µου. Ώρα, λοιπόν, να διαλέξω, από όλες τις πιθανότητες / επιλογές που έχω, αυτή που είναι σηµαντική για µένα και θα µου δώσει χαρά».
