Ο Πιτσιάκκας Πέτρος, Φιλόλογος, αναφέρεται στην πολιτική των «δύο μέτρων και των δύο σταθμών» που εφαρμόζει η Δύση.
Μια λέξη που ακούγεται καθημερινά,στη δημόσια συζήτηση, τους τελευταίους μήνες, είναι ο αναθεωρητισμός. Αναθεωρητισμός είναι η τάση, θεωρητική ή πρακτική, τροποποίησης ή κατάργησης των συνθηκών, που ισχύουν μεταξύ δύο ή περισσοτέρων κρατών. Ο αναθεωρητισμός υπονομεύει τη διεθνή ασφάλεια, αφού αμφισβητεί το διεθνές δίκαιο, τις διεθνείς και τις διακρατικές συνθήκες, πάνω στις οποίες βασίζεται η ειρηνική συνύπαρξη των κρατών. Τα γεγονότα στην Ουκρανία, εξαιτίας της εισβολής της Ρωσίας, επιβεβαιώνουν τους φόβους της παγκόσμιας κοινότητας και πρωτίστως της Ευρωπαϊκής, για τη διατήρηση της ειρήνης.
Δύο από τις χώρες, οι οποίες, σήμερα, ακολουθούν και εφαρμόζουν, στο πεδίο, αναθεωρητική πολιτική, είναι η Ρωσία και η Τουρκία.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ευαισθητοποίησε τη διεθνή κοινότητα και κινητοποίησε τους διεθνείς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δικαιολογημένα και ορθώς
Η άλλη αναθεωρητική δύναμη, η Τουρκία, μένει στο απυρόβλητο.
Η παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τη μεριά της Τουρκίας και η αναθεωρητική της πολιτική, με τις επεμβάσεις της στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελλάδας και τη συνεχιζόμενη κατοχή της μισής Κύπρου, απειλώντας μάλιστα με προσάρτηση της (ήδη έχει υπογραφεί, από τον Απρίλιο, σχετικό πρωτόκολλο μεταξύ της Τουρκίας και του ψευδοκράτους), προσπερνιούνται από τη διεθνή κοινότητα. Αντίθετα, η Τουρκία επιβραβεύεται και κατατάσσεται στις δυνάμεις εκείνες οι οποίες μπορούν να συμβάλουν στην επίλυση του προβλήματος. Εάν αυτό δεν είναι πολιτική «δύο μέτρων και δύο σταθμών», απέναντι στις αναθεωρητικές δυνάμεις, Ρωσία και Τουρκία, τι είναι;
Εξαιτίας της τουρκικής εισβολής του 1974, η Κύπρος έχει παράνομα και διά της βίας χωριστεί στα δύο. Εδώ και 48 χρόνια η Τουρκία έχει φέρει σε πέρας εθνοκάθαρση όλων των κατοίκων των κατεχομένων, που δεν είναι τουρκικής καταγωγής και έχει, εν πολλοίς, καταστρέψει τη χριστιανική κληρονομιά των κατεχομένων περιοχών (εκκλησίες, νεκροταφεία). Το κατεχόμενο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως και η υπόλοιπη χώρα, είχε πλειοψηφία Ελληνοκυπρίων κατοίκων (82%). Η Τουρκία άλλαξε τη δημογραφική σύνθεση των κατεχομένων, με την εκδίωξη των 170.000, περίπου, Ελληνοκυπρίων, που κατοικούσαν εκεί, και την εγκατάσταση εποίκων, από την Τουρκία. Το παράνομο καθεστώς των κατεχομένων, με την υποστήριξη της Τουρκίας, έχει εν πολλοίς εξαφανίσει κάθε ίχνος Ελληνικού και όποιου άλλου, μη Τουρκικού πολιτισμού, στη περιοχή, που ελέγχει.
Τα κατεχόμενα, δεν είναι απλά τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο είναι υπό ξένη κατοχή και υποβαθμίζεται, πολιτισμικά και οικονομικά. Αυτό το οποίο είναι υπό κατοχή, αποικείται και καταστρέφεται, είναι ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού της Δύσης, αλλά και έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί λοιπόν η Δύση κλείνει τα μάτια μπροστά σ’ αυτό το συνεχιζόμενο έγκλημα, εδώ και 48 χρόνια; Πού είναι οι αρχές, η ισχύς και η θέληση της, τώρα που η Τουρκία ξεδιπλώνει τον αναθεωρητισμό της και επιτίθεται σε Ελλάδα και Κύπρο; Η πολιτική των «δύο μέτρων και των δύο σταθμών», που εφαρμόζει, όσον αφορά τον αναθεωρητισμό της Ρωσίας και της Τουρκίας,δημιουργεί υπόνοιες ότι οι αποφάσεις της λαμβάνονται, όχι με βάση το διεθνές δίκαιο, αλλά με βάση τα, κατά περίσταση, συμφέροντα. Δεν μπορεί να κινητοποιείται και να αντιδρά (και καλά κάνει), για την κατάληψη της Ανατολικής Ουκρανίας, το 2022, και να κωφεύει για τη συνεχιζόμενη κατάληψη της Βόρειας Κύπρου, από το 1974. Δεν μπορεί να καταδικάζει τον αναθεωρητισμό και την επιθετικότητα της Ρωσίας (και καλά κάνει) και να παραβλέπει τον αναθεωρητισμό και την επιθετικότητα της Τουρκίας, σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, εξισώνοντας τον θύτη με το θύμα. Είναι υποκρισία.
