Το κάθε μυθιστόρημα είναι μια πολύπλοκη κατασκευή, ένας κόσμος που πρέπει να στέκεται από μόνος του.

Τι σας σπρώχνει να αρχίσετε κάθε φορά το γράψιμο;
Η ίδια η ιστορία που θέλω να διηγηθώ. Στην αρχή εκδηλώνεται σαν μια απλή δίψα. Όσο περνάει ο καιρός γίνεται ανάγκη, όλο και πιο απαιτητική. Πετάς, αλλά την ίδια ώρα πρέπει να σκύψεις. Αν είσαι τυχερός, θα πιείς λίγο νερό. «Εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι…», όπως λέει ο στίχος του Καψάλη.

 
Με ποια λόγια θα συστήνατε το βιβλίο σας «Ο Δύτης» σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας;
Ένας ντετέκτιβ διασχίζει το νυχτερινό Αμβούργο, ενώ ο άγνωστος πελάτης του αυτοκτονεί και η μυστηριώδης Γερμανίδα που παρακολουθεί δολοφονείται. Όλα τον οδηγούν στον βυθό της ελληνικής θάλασσας. Δεν προσπαθεί να αντισταθεί ή να πετύχει κάτι. Θα ήθελε μόνο να καταλάβει. Πρόκειται για ένα ταξίδι εκεί όπου η πραγματικότητα υπερβαίνει τη φαντασία.
 
Σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα τι παίζει πρωτεύοντα ρόλο: Η πλοκή, οι χαρακτήρες, η ατμόσφαιρα, η εποχή, η ιδέα, κάτι άλλο;
«Δυστυχώς», όλα αυτά μαζί. Το κάθε μυθιστόρημα είναι μια πολύπλοκη κατασκευή, ένας κόσμος που πρέπει να στέκεται από μόνος του. Κάθε στοιχείο του επηρεάζει κάτι άλλο, όπως ένα μεγάλο μπαλκόνι ρίχνει σκιά στον από κάτω όροφο και κάθε σκάλα μπορεί να σε γκρεμίσει ανά πάσα στιγμή, χωρίς λόγο. Αν έπρεπε βέβαια να διαλέξω το σημαντικότερο, τότε θα στρεφόμουν στη γλώσσα, στις ίδιες τις λέξεις.
 
Όλο και περισσότερα αστυνομικά μυθιστορήματα εμφανίζονται στα βιβλιοπωλεία. Γιατί νομίζετε συμβαίνει αυτό με το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος;
Στις σελίδες τους υπάρχει δράση και κυρίως βία. Ας μην γελιόμαστε, η βία αποτελεί συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης. Είναι το «ψωμοτύρι» μας. Ας ρίξουμε μια ματιά στο τι παίζουν κάθε βράδυ τα κανάλια, τα σινεμά κλπ. Δυο άτομα φιλιούνται και αποστρέφουμε το βλέμμα. Δυο μαχαιρώνονται και γύρω τους μαζεύεται πηγάδι ολόκληρο. Υπάρχουν και διάφοροι άλλοι λόγοι. Τα αστυνομικά θεωρούνται «εύκολα» στην ανάγνωσή τους, δεν θέλουν ιδιαίτερη συγκέντρωση και απευθύνονται σε πολλές διαφορετικές κατηγορίες αναγνωστών. Βέβαια, αυτά αναιρούνται αν θελήσουμε να μιλήσουμε για «αστυνομική λογοτεχνία». Τι σχέση θα μπορούσε να έχει η Καμίλα Λάγκμεργκ με την Πατρίσια Χάισμιθ; 
 
Έχετε επισημάνει εμμονές στα βιβλία σας; Μοτίβα που επαναλαμβάνονται, αγαπημένα σας θέματα;
Νομίζω πως όλοι όσοι γράφουν έχουν τις εμμονές τους. Εξάλλου τι θα είμαστε χωρίς αυτές; Συχνά περιστρέφομαι γύρω από τους ίδιους κύκλους: Η ανάγκη της φυγής. Η εκδίκηση ως αντίστιξη ή ως (ανα)πλήρωση της δικαιοσύνης. Το καταστατικό αδιέξοδο του έρωτα. Η παραποίηση της ιστορίας. Η δίψα για την επανάληψη των ίδιων λαθών. Ίσως το πιο αγαπημένο μου θέμα είναι η ανθρώπινη ήττα.
 
Ποια βιβλία διαβάσατε το τελευταίο διάστημα και σας άρεσαν;
«Ο τσάρος της αγάπης και της τέκνο» Άντονι Μάρα. «Μάκινα» Ανδρέας Νικολακόπουλος, «Η λήθη που θα γίνουμε» Έκτορ Αμπάδ Φασιολίνσε.
 
 
 
 
 
Φιλgood, τεύχος 241.