Εξετάζοντας σε βάθος την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας διαπιστούται ότι υπήρχαν μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές λόγω συγκρούσεων, πολέμων, κακοκαιριών, ανομβριών, έλλειψης τροφής κ.λπ. Όμως τα τελευταία 20 χρόνια, αυτές οι ροές έχουν προκαλέσει σοβαρή κρίση μέσα στα ίδια τα κράτη επειδή οι μετακινήσεις πληθυσμών αποτελούν πια σταθερό φαινόμενο διαφοροποιήσεων και διακυμάνσεων που δεν είναι μόνο φαινόμενο διακρατικών συγκρούσεων, αλλά εμφύλιων πολέμων, θρησκευτικών, εθνοτικών και πολιτικής σύστασης της κρατικής οντότητας, λειτουργίας του κράτους και διαμονής της κρατικής εξουσίας. Οι πλείστες των συγκρούσεων δεν αναγνωρίζουν τους διεθνείς οργανισμούς και ούτε αποδέχονται τις διεθνείς παρεμβάσεις, συστάσεις και ελέγχους και συγκρούονται μέχρι την τελική ήττα του εχθρού.
Η κούραση και οι εξοντωτικές οικονομικές συνέπειες των πολέμων σε Αφγανιστάν και Ιράκ και ο ανεξέλεγκτος άνεμος της αλλαγής που προήλθε από την Αραβική Άνοιξη έφεραν μια πολυπλοκότητα στις κρίσεις και μια απροθυμία του δυτικού κόσμου, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, να εμπλέκεται σε τέτοιες συγκρούσεις ως δύναμη της επιβολής της δημόσιας τάξης λόγω αντίδρασης της κοινωνίας για απώλεια δικών τους ανθρώπων, του υψηλού χρηματικού κόστους και της δύσκολης απεμπλοκής.
Τα αναφερόμενα προβλήματα δεν προέρχονται μόνο από τις πολεμικές συγκρούσεις αλλά και από την προέκταση της περιβαλλοντικής καταστροφής στη δημιουργία των ανισοτήτων, στην υπανάπτυξη, στην έλλειψη κάθε είδους υποδομών για εκσυγχρονισμό, στην ελλιπή χρηματοδότηση και στήριξη ομάδων πληθυσμών να δημιουργήσουν τις δικές τους δραστηριότητες, στην απουσία συστήματος υγείας, παιδείας, στον ανορθολογικό τρόπο διανομής του πλούτου, στην έλλειψη πολιτικής σταθερότητας και ασφάλειας, στην ύπαρξη δικτατοριών σε πάμπολλες χώρες και στη μη λειτουργία της δημοκρατίας, στην αυξημένη διαφορά και εγκληματικότητα και στη μη λειτουργία της δικαιοσύνης και εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απασχόλησης, στο δημόσιο χρέος, υπερπληθωρισμό κ.λπ.
Από το 2015 η ΕΕ και οι λοιπές δυτικές χώρες, λόγω της αριθμητικής κορύφωσης της προσφυγικής κρίσης, αδυνατούν να αναπτύξουν και να αρθρώσουν μια ενιαία και στιβαρή στάση απέναντι στο προσφυγικό ζήτημα και τους αριθμούς των προσφύγων που μπορούν να απορροφήσουν οι χώρες της ΕΕ. Αυτή η απροθυμία οφείλεται στην μη υιοθέτηση κοινής πολιτικής ασύλου και στην επικαιροποίηση των Συνθηκών του Δουβλίνου και της εμπόδισης της κανονικότητας και λειτουργίας της Συμφωνίας Σένγκεν καθώς επίσης στην απουσία φωνής και ρόλου στην εφαρμογή τάξης στις περιφερειακές κρίσεις και μετακινήσεις πληθυσμών, στη μη εξάρθρωση των διακινητών πληθυσμών, προσφύγων και της απουσίας ελέγχων στα σύνορα και θάλασσα από διεθνείς δυνάμεις.
Η απουσία μη αποτελεσματικής συμφωνίας μεταξύ ΕΕ – ΗΠΑ – Τουρκίας απειλεί με ανθρώπινο τσουνάμι από πρόσφυγες που θα παρασύρει ΕΕ – Ελλάδα – Βουλγαρία – Κύπρο με στόχο τον εποικισμό της βόρειας Συρίας, την αποσταθεροποίηση της Ανατολικής Μεσογείου, την οθωμανοποίηση της περιοχής και παραμένοντας πιστή στον όρκο του έθνους γνωστού ως I Milli που έδωσαν οι τότε Τούρκοι το 1920 με στόχο να παρακαθήσουν στο τραπέζι του διαμοιρασμού των τετελεσμένων της περιοχής.
Η μη εφαρμογή των Συνθηκών Σένγκεν και Δουβλίνου και οι μεγάλες προσφυγικές ροές προς τη Δύση πυροδότησαν σειρά προβλημάτων και έθεσαν σε δοκιμασία την ευρωπαϊκή συνοχή και πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες έφεραν στο προσκήνιο τους ελέγχους στα εσωτερικά σύνορα.
Πέραν αυτών, τέθηκε το ζήτημα του κράτους-έθνους ως πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας. Με αυτό τον πυλώνα γυροφέρνει για συζήτηση η πολιτική φύση της ΕΕ, η εφαρμογή συνόρων, η μορφή της πολιτικής κοινωνίας, η εσωτερική ασφάλεια και σταθερότητα και η καθαρότητα της εθνικής ταυτότητας.
Ενώ στο εσωτερικό της ΕΕ υπάρχουν απαισιοδοξία και προβληματισμός γύρω από τον τρόπο της λειτουργίας της και της λήψης των αποφάσεων, οι νέοι της είναι περισσότερο αισιόδοξοι, χάρη στην ενότητα των Ευρωπαίων και της συντελούμενης προόδου που επιτελείται σ’ αυτή ένεκα των εφαρμοσμένων μέτρων και πολιτικών από την Κομισιόν και μέτρων στήριξης των προσφύγων στις περιφερειακές χώρες υποδοχής τούτων και στις χώρες προέλευσής τους. Αυτά θα πρέπει να στηριχθούν από όλες τις χώρες του κόσμου για να περιορισθούν οι ροές προς Ευρώπη.
Για να μπορέσει να εξέλθει η ΕΕ και οι λοιπές χώρες από την κρίση: Σύμφωνα με τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ θα πρέπει να υπάρξει ισχυρή πολιτική – οικονομία – ισότιμη ενότητα με όραμα – ανάπτυξη – κοινωνικές ευαισθησίες – εφαρμογή ανθρωπίνων δικαιωμάτων – ισοπολιτεία – εφαρμογή της δικαιοσύνης – καταστολή των ανισοτήτων στη διανομή του πλούτου και περισσότερη ανάπτυξη στις υποανάπτυκτες χώρες και προώθηση εκσυγχρονιστικών μέτρων και υποδομών για εκσυγχρονισμό κρατών και λαών για περαιτέρω πρόοδο και ευημερία και παραμονή στις χώρες τους με ασφάλεια και όχι στο πρόσκαιρο κέρδος από την πώληση όπλων που καταστρέφει χώρες και λαούς και οδηγεί στην προσφυγοποίηση εκατομμύρια ανθρώπους.
