Ενδεχομένως σε καμία άλλη χώρα του κόσμου, έστω σε καμία ανεπτυγμένη, να μην καταφέρνουν να βάζουν τα χεράκια τους και να βγάζουν τα ματάκια τους, τόσο εύκολα όσο στην Κύπρο.
Με το που βλέπουμε μία καλή ευκαιρία πέφτουμε όλοι με τα μούτρα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Τέτοιου είδους εγχειρήματα ξεκινούν και εξελίσσονται τελείως λανθασμένα. Πάρτε για παράδειγμα το σχέδιο με τις πολιτογραφήσεις επενδυτών. Αν θυμάστε, πριν μερικά χρόνια κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να ομαδοποιούνται οι αιτήσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις μειωνόταν το κόστος από 2,5 εκατ. ευρώ σε 2 εκατ. ευρώ, αν θυμάμαι καλά. Αποτέλεσμα: ένας developer από την Πάφο με έναν πελάτη από το Τιμπουκτού, ένας δικηγόρος από τη Λεμεσό με έναν πελάτη από τη Ζάμπια και ούτω καθ’ εξής να υποβάλλουν από κοινού αίτηση για να εκμεταλλευτούν οι πελάτες τους τη χαμηλότερη τιμή. Λες και επρόκειτο για αγορά αυτοκινήτου κι αν έπαιρνες δύο θα σου έκανε ειδική τιμή η αντιπροσωπεία. Τόσο σοβαρό ήταν το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε. Μετά άλλαξαν ξανά τα κριτήρια και ουσιαστικά οι όποιες επενδύσεις μπορούσαν να τύχουν αξιοποίησης για σκοπούς του σχεδίου, ήταν στον τομέα των ακινήτων. Σήμερα μπορούμε να εντοπίσουμε περιπτώσεις που δύο πανομοιότυπα ακίνητα στην ίδια ανάπτυξη, η οποία ακόμα δεν έχει καν ολοκληρωθεί, πωλούνται με τεράστια διαφορά στην τιμή. Πολύ απλά επειδή πέρασαν τα τρία χρόνια στα οποία ο αγοραστής είναι υποχρεωμένος να διατηρήσει το ακίνητο. Άρα, δύο ακίνητα στο ίδιο οικοδόμημα, στην ίδια κατάσταση, το ένα πωλείται για 1 εκατ. ευρώ και το άλλο για 2 εκατ. ευρώ.
Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα ευτράπελα που παρατηρούνται πλέον στην αγορά. Κι όλα αυτά επειδή είχαμε, ως συνήθως, μία πολύ καλή ιδέα την οποία αντί να προστατεύσουμε και να χρησιμοποιήσουμε σωστά, την καταχραστήκαμε όπως κάναμε με τον τομέα των υπηρεσιών, με τα ακίνητα προ μίας δεκαετίας, με το ΧΑΚ και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
