Ο Δηµήτρης Πιερίδης, κοντά στα µέσα της δεκαετίας του ΄90, έπεσε σαν µετεωρίτης ανάµεσά µας. Προκαλώντας µια ευχάριστη ταραχή στην µάλλον πληκτική ζωή της Λευκωσίας µε την καθοριστική συµβολή του για τη δηµιουργία του Δηµοτικού Κέντρου Τεχνών. Ουδείς τότε µπορούσε να πιστέψει ότι η ξεχασµένη Παλιά Ηλεκτρική επί της κακόφηµης Πενταδαχτύλου, ανάµεσα σε συνεργία και σπίτια µε κόκκινα φώτα, θα µεταµορφωνόταν σε ένα από τα πιο ζωντανά κύτταρα πολιτισµού της πρωτεύουσας. Αλλά να που όλα είναι δυνατά, αρκεί να υπάρχει το όραµα, η γνώση και η βούληση. Στοιχεία που χαρακτήριζαν τον γνωστό συλλέκτη, ο οποίος επέστρεψε στην πατρίδα του µετά από 20 χρόνια απουσίας, για να κάνει, όπως αποδείχτηκε, τη διαφορά. Το 1974 εγκατέλειψε την Αµµόχωστο πληρώνοντας βαρύ τίµηµα, καθώς έχασε το 85% της περιουσίας του. Ένα χρόνο αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου δραστηριοποιήθηκε στον τοµέα της ναυτιλίας. Όσα ακολούθησαν, είναι ιστορία…
Ομολογώ ότι στα σχεδόν τριάντα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, δεν έχω γνωρίσει πιο ευγενή άνθρωπο από τον κύριο Πιερίδη. Οι δημοσιογράφοι συνήθως τον αποκαλούμε bon vivant, σε μια προσπάθεια ν’ αποδώσουμε τον κοσμοπολιτισμό που αποπνέει η προσωπικότητά του, όμως εγώ θα επιμείνω στο «ευγενής». Με την ουσιαστική έννοια που αφορά στην παιδεία, το ήθος και το περίσσευμα γενναιοδωρίας που τον χαρακτηρίζει. Ένας δοτικός άνθρωπος με ανήσυχο μυαλό, ο οποίος δημιούργησε 11 μουσεία, πινακοθήκες και βιβλιοθήκη ιστορίας της τέχνης. Ένας αληθινός τζέντλεμαν του πολιτισμού.
Την περασμένη βδομάδα, ο δήμαρχος Λευκωσίας τον τίμησε σε μια σεμνή τελετή με αφορμή τα 25χρονα του Δημοτικού Κέντρου Τεχνών. Ήταν μια ευκαιρία για να θυμηθούμε τους εμβληματικούς σταθμούς στην πορεία του Κέντρου, άρρηκτα συνδεδεμένους με τον γαλαντόμο «μετεωρίτη» εξ Αθηνών. Στον οποίο χρωστάμε ένα ευχαριστώ από καρδιάς για όσα πρόσφερε στον τόπο μας. Σε αυτή την εποχή ειδικά, που μας πνίγει η μπόχα της ηθικής παρακμής στον δημόσιο βίο, προσωπικότητες όπως ο κύριος Δημήτρης Πιερίδης αξίζουν κάθε τιμή.
Φιλgood, τεύχος 246.
