Ψάχνουμε όλοι να διαβάσουμε πίσω από τις γραμμές για να βρούμε τι κρύβει η δήλωση του Αβέρωφ Νεοφύτου, που θεωρήθηκε ως αιφνιδιαστική επίθεση κατά του Νίκου Αναστασιάδη. Δεν θα έπρεπε να ψάχνουμε. Θα έπρεπε να αρκεί πως ήταν μια ειλικρινής έκφραση της απογοήτευσης του και ήθελε να στείλει το περί τούτου μήνυμα. Αλλά, επισκιάζει τα πάντα η αλητεία της προεκλογικής και γι΄ αυτό θεωρούμε ότι κάτι κρύβεται πίσω από κάθε τι.
Κατά τα άλλα, όμως, ξεκάθαρα πράματα, που λέει και ο… άλλος υποψήφιος, πολύ καλά έκανε ο Αβέρωφ Νεοφύτου και τοποθετήθηκε. Μην τον πιάνουν και στον μεζέ, είναι πια παλιά καραβάνα στην πολιτική. Τι είπε, λοιπόν. Ότι οι σκιές που δημιουργήθηκαν με τη δήλωση του Προέδρου, ότι Πρόεδρος θα εκλεγεί ένας εκ των τριών συνεργατών του, είναι εναντίον της δικής του υποψηφιότητας και αυτός που οφείλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο είναι αυτός που δημιούργησε τις σκιές, δηλαδή ο κ. Αναστασιάδης. Και καλά έκανε που το είπε ο κ. Νεοφύτου για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας.
Ο Πρόεδρος απέδωσε την κουβέντα του σε αστεϊσμό και σίγουρα ήταν. Αλλά, επειδή είναι κι αυτός παλιά πολιτική καραβάνα, το ξέρει ότι θα μπορούσε να πει πως θα φροντίσει να συνεχιστεί η κρατική βοήθεια προς το Μέλαθρον Αγωνιστών, διότι θα έχει επιρροή στον επόμενο Πρόεδρο Αβέρωφ Νεοφύτου. Θα ήταν κι αυτό μια αναφορά που δεν θα ξέφευγε από την πρόθεση του αστεϊσμού. Αλλά, δεν είπε αυτό, είπε ότι θα είναι Πρόεδρος ένας εκ των τριών συνεργατών του, και άρα, δεν στήριξε αυτόν που λέει ότι στηρίζει.
Ο Αβέρωφ, λοιπόν, που τρέχει φορτσαρισμένος σε δύσκολες συνθήκες σε αυτή την κούρσα, δεν είναι κανένας δόκιμος για να σιωπήσει. Τα υπόλοιπα, με «τον ανιδιοτελή κόσμο του Δημοκρατικού Συναγερμού», που «από το 1976 προσπαθεί να αλώσει» ο ενδιάμεσος χώρος (και τώρα στηρίζει Χριστοδουλίδη, που θέλει «να κτυπήσει την αξιοπρέπεια του συναγερμικού κόσμου»), είναι τα συνήθη παραμύθια της προεκλογικής, που δεν πιάνουν πλέον. Διότι, η πολιτική ζωή από το 1976 μέχρι και τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, είναι γεμάτη συναλλαγές, ανορθόδοξες και απροσδόκητες, κυβέρνησαν σχεδόν όλοι με όλους και όλοι προσπαθούν να αλώσουν όλους. Αλλά, το μήνυμα προς τον Αναστασιάδη ήταν πεντακάθαρο και, για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να σιωπήσει τόσες πολλές μέρες ο Αβέρωφ. Αναμένεται η συνέχεια με ενδιαφέρον.
Το άλλο ενδιαφέρον, είναι η προσπάθεια του Ανδρέα Μαυρογιάννη να απαλλαγεί από το βάρος της συνεργασίας του με τον Νίκο Αναστασιάδη ως να πρόκειται για ρετσινιά. Παρότι, θα έπρεπε να εκτιμήσει που ο Πρόεδρος είπε ότι θα εκλεγεί ένας εκ των τριών συνεργατών του, δηλαδή έδωσε και στον ίδιο πιθανότητες εκλογής ίσες με τους άλλους δύο, εξηγούσε χτες ότι η δική του συνεργασία δεν ήταν ίσα κι όμοια με τους άλλους δύο.
«Βεβαίως και συνεργάστηκα με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, αλλά δεν ήμουν πολιτικός συνεργάτης του (…). Συνεργάστηκα βεβαίως με τον Πρόεδρο, αλλά υπό την ιδιότητα του ως ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας». Όπως πάμε θα ακούσουμε ότι την ώρα που κάθονταν να συνεργαστούν για το κορυφαίο ζήτημα, το Κυπριακό, έγραφαν στα πρακτικά ότι τώρα ο Νίκος Αναστασιάδης συνεδριάζει ως κοινοτάρχης. Δεν ήταν πολιτικός συνεργάτης του Προέδρου αυτός που έκανε εκ μέρους του τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό;
Εντάξει, αντιληπτές οι σκοπιμότητες του διαχωρισμού, αλλά δεν υπάρχει λόγος να το παρακάμνει ο κ. Μαυρογιάννης. Δεν είπε κανένας ότι εμπλέκεται σε σκάνδαλα διαφθοράς ή σε άλλες αμαρτίες της κυβέρνησης, αλλά αυτή η επιμονή να πείσει ότι σχεδόν δεν είχε καμιά σχέση με τον Πρόεδρο, είναι προσβλητική και για τη νοημοσύνη μας, αλλά δίνεται και η εντύπωση της αχαριστίας και προσβάλλει τον άνθρωπο ο οποίος τον εμπιστεύτηκε και τον είχε δίπλα του επί εννέα χρόνια. Δεν πιστεύω ότι είναι τέτοιος άνθρωπος ο κ. Μαυρογιάννης, αλλά είναι κρίμα μέσα στην προεκλογική κραιπάλη να χάνουμε το μέτρο.
