Ο Λοΐζος Πίπης γράφει με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τις ακρότητες που διαπράττονται.
Είναι λυπηρό, δυο κράτη που ζούσαν μαζί – εποχή μακρινή και πάλευαν ο ένας δίπλα από τον άλλο, γινόμενοι σύντροφοι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, ξαφνικά με τον αποχωρισμό τους, η κάθε μια τους χώρα να παίρνει και τον ξεχωριστό δρόμο της.
Όμως, αναπτυσσόμενη η μια χώρα ανεξάρτητα από την άλλη, δημιουργήθησαν προβλήματα στις μεταξύ τους σχέσεις.
Η Ρωσία θεωρεί τώρα τον εαυτό της σαν ένα «ιδιαίτερο είδος» και δεν παραδέχεται ή δεν αναγνωρίζει ότι και τα μέλη της άλλης ομάδας είναι ισάξια: Ότι δηλαδή είναι άνθρωπος με τα εγώ τους και τα δικαιώματα τους. Έτσι νιώθουν οι Ρώσοι απέναντι στους άλλους, ένα βαθύ μίσος, που αν μπορούσαν θα τους σκότωναν, προκαλούντες πόλεμο… Το μίσος έχει συνέπειες χειρότερες από την τύφλωση. Κάνει τους ανθρώπους όχι μόνο τυφλούς αλλά και κωφούς και απίστευτα ανόητους.
Αλλά, ποιο σκοπό έχουν ορισμένα είδη συμπεριφοράς «πολιτισμένων ανθρώπων»; Ή ποιο νόημα μπορεί να έχει η αδιανόητη φρενίτιδα του ανταγωνισμού, η «αποχαύνωση» του πολιτισμένου ανθρώπου, ο τρομακτικός αγώνας των εξοπλισμών συντηρούντες τον θυμό και το μίσος;
Πλησιάζοντας πιο πολύ τις πιο πάνω αναφορές θα δούμε ότι είναι δυσλειτουργίες συμπεριφοράς – παθολογικές καταστάσεις που δηλώνουν επιθετικότητα εδώ και δύο μήνες, η Ρωσία μπήκε στα ενδότερα της Ουκρανίας, εκβάλλουσα φωτιές και σίδερο. Φρίκη, ερημιά, σκοτάδι, μέσα από καμένα κορμιά και χαλάσματα. Εδώ θάβεται η γη και καταριέται η φύση τους όποιους πρωταίτιους που ανατάραξαν την ισορροπία της.
Είναι δύσκολο να παρακολουθεί κανείς, τα όσα εκπέμπονται από τις τηλεοράσεις ή να διαβάζει τα όσα αναφέρονται από τις γραφίδες των δημοσιογράφων και να μην νιώθει τον αποτροπιασμό του, για το μένος των οχτρών, που σκορπούν νεκρούς –αφήνοντες τους άταφους– μέσα από τα ερείπια. Μάταια περιμέναμε εδώ και μέρες – χτες και σήμερα και αύριο, να ακούσουμε ζωντανή τη φωνή του τέλους του επάρατου πολέμου.
Αλλά, ποιος ή πιο όργανο είναι αρμόδιο για το σκοπό τούτο ή για άλλα θέματα που παραμένουν άλυτα εδώ και χρόνια, πέρα και από μισό αιώνα ακόμα; Ο ΟΗΕ, σύμβολο διεθνούς ειρήνης και δικαιοσύνης, πρέπει να είναι υπόδειγμα ορθών αποφάσεων, σοφών και σαφών αξιολογήσεων, αδίκαστος κριτής του ευρωπαϊκού και Διεθνούς Δικαίου. Να τολμά, ο Γενικός Γραμματέας του, να απορρίπτει την όποια υστερόβουλη ή ύπουλη ενέργεια ή φωνές που αντίκεινται στο Διεθνή Χάρτη του ΟΗΕ – για δες σήμερα και χθες: «Ισότιμο καθεστώς – λύση δύο κρατών».
Ο ΟΗΕ, όπως είναι διαμορφωμένες οι διατάξεις του, παρουσιάζεται αποστεωμένος, στερείται της δυνατότητας να θέσει τέρμα στην καταστροφική πορεία της Ρωσίας που άνοιξε και κατευθύνει κατά της μικρής και αδύνατης Ουκρανίας. Τα θύματα που δημιούργησε η Ρωσία σήμερα και τα θύματα που δημιούργησε η Τουρκία χθες –το 1974– αναμένουν. Περιμένουν και προσμένουν την τιμωρία των ενόχων έτσι, για να μπορούν να αναπνέουν ελεύθερα μέσα από τον τάφο τους.
