Η αερογέφυρα κάτω από τον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας – Λεμεσού, μέσω της οποίας οι κάτοικοι του Κόρνου και άλλων γύρω περιοχών, διέρχονται καθημερινά για να πάνε στα σπίτια τους, έμοιαζε την Τρίτη το απόγευμα με λίμνη. Η πρόσβαση προς την κοινότητα του Κόρνου, αλλά και προς τα στρατόπεδα της περιοχής έκλεισε για όλα τα οχήματα λόγω του ότι δεν μπορούσαν να περάσουν με το νερό να φτάνει το ένα μέτρο πάνω από το οδόστρωμα. Μιας μικρής διάρκειας έντονη βροχή, είχε ως αποτέλεσμα να κλείσει ο δρόμος που είναι πέρασμα για εκατοντάδες αυτοκίνητα καθημερινά. Το αξιοσημείωτο της όλης ιστορίας, είναι ότι στο συγκεκριμένο σημείο, δεν υπήρχε πρόβλημα τα προηγούμενα χρόνια. Μέχρι που οι υπηρεσίες του κράτους έπιασαν δουλειά, την οποία, ως είθισται στη χώρα του «σίκκιμε» και του «άτε ολάν τζαι κανεί», ολοκλήρωσαν όπως- όπως και προχώρησαν παρακάτω.
Το εκνευριστικό της συγκεκριμένης περίπτωσης, η οποία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα βέβαια για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί γενικότερα το κράτος μας, είναι ότι κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των εργασιών από τα Δημόσια Έργα, επισκέφθηκε τον χώρο ο τότε Υπουργός Μεταφορών Γιάννης Καρούσος. Ο κοινοτάρχης της κοινότητας, τον πλησίασε και του μετέφερε κάποιες ανησυχίες που είχαν ως κοινότητα για τα προβλήματα που ενδεχομένως να προέκυπταν από έντονες βροχοπτώσεις. Η απάντηση που έλαβε ήταν: «Αντί να πείτε ευχαριστώ που σας κάνουν το έργο, έχετε και παράπονο που πάνω»;. Από προχθές αυτό μονολογεί ο κοινοτάρχης του Κόρνου Μιχάλης Σάββα. Ο οποίος, όπως λέει, όταν έλαβε τη συγκεκριμένη απάντηση, σιώπησε. «Τι ξέρω εγώ, είπα, ένας απλός μουκτάρης, μπροστά στους τεχνικούς και τους επιστήμονες των δημοσίων έργων», αναφέρει με δόση ειρωνείας. Διότι, ήταν προφανές ότι θα συνέβαινε αυτό που συνέβηκε προχθές στο συγκεκριμένο σημείο.
Η κοινότητα Κόρνου, έθετε για πολλά χρόνια, αίτημα διαπλάτυνσης της εισόδου στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση προς Λευκωσία, καθώς ήταν επικίνδυνο και τους οδηγούς που επιχειρούσαν να εισέλθουν στον αυτοκινητόδρομο, αλλά και για τους διερχόμενους οδηγούς. Μετά από αρκετά χρόνια διαβημάτων και διαμαρτυριών, επί προηγούμενης κυβέρνησης, αποφασίστηκε η διαπλάτυνση της λωρίδας εισόδου προς τον αυτοκινητόδρομο στο ρεύμα προς Λευκωσία και παράλληλα από την απέναντι πλευρά έγινε και είσοδος προς τον αυτοκινητόδρομο, με κατεύθυνση προς Λεμεσό. Από τα έργα όμως, ήταν οφθαλμοφανές ότι θα προέκυπτε ζήτημα διαχείρισης των όμβριων υδάτων, τα οποία πλέον θα μαζεύονταν σε πολύ μεγαλύτερο όγκο, κάτω από την γέφυρα. Η οποία γέφυρα, κατασκευάστηκε πριν σχεδόν 40 χρόνια και δεν διαθέτει τις ανάλογες υποδομές για τα όμβρια ύδατα, σε μια περιοχή που παραδοσιακά θεωρείται βροχερή. Παρόλα αυτά, οι αρμόδιοι λειτουργοί των Δημοσίων Έργων, έκριναν ότι δεν χρειαζόταν να γίνει οποιαδήποτε άλλη μέριμνα για το έργο. Και προφανώς αυτό είπαν και στον τότε αρμόδιο Υπουργό, ο οποίος απάντησε με τον τρόπο που απάντησε στον κοινοτάρχη. Διότι και αυτός λογικά, όπως λέει και ο κοινοτάρχης, άκουσε τους αρμόδιους τεχνικούς και επιστήμονες και όχι τις ανησυχίες του μουχτάρη και των απλών κατοίκων της κοινότητας. Τώρα βέβαια, εάν οι λειτουργοί δεν μπορούσαν να αντιληφθούν αυτό που ο κοινοτάρχης και οι κάτοικοι έβλεπαν επικαλούμενοι την κοινή λογική, ή απλά δεν τους ένοιαζε να το δουν, είναι ένα ακόμα μέγα ερώτημα.
Η περίπτωση του γιοφυριού του Κόρνου, μπορεί να είναι ένα τοπικό ζήτημα, όμως είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση για το πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Κύπρο γενικότερα σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου μας. Το αποτέλεσμα αυτής νοοτροπίας και του τρόπου λειτουργίας του κράτους, το έχουμε δει σε διάφορες περιπτώσεις, σε κάποιες εκ των οποίων με τραγικά αποτελέσματα.
Ως εκ τούτου, το θέμα δεν είναι ότι πλημμύρισε ένα γεφύρι ακόμα, αλλά πότε επιτέλους θα αλλάξουν κάποια πράγματα σε αυτό τον τόπο…
