Παρέλασαν εντυπωσιακά και φέτος από τα παράθυρα των τηλεοπτικών καναλιών και γενικά από τα μέσα ενημέρωσης οι «ήρωες» που πέτυχαν πρωτιές στις Παγκύπριες Εξετάσεις.
Έδωσαν πράγματι με το κατόρθωμά τους αυθεντικά δείγματα αριστείας και της καταξίωσης των κόπων και των μόχθων τους, σε ιδιαίτερα μάλιστα δύσκολες συνθήκες όπως αποτυπώθηκαν με το πέρασμα της πανδημίας. Χίλια εύγε πράγματι στα παιδιά, τα οποία και με τη δημόσια εμφάνισή τους, άφησαν να ξεχύνεται ένα ξεχωριστό ύφος και ήθος, απόλυτα ζηλευτό και συμβατό με ό,τι ορίζεται ως ποιότητα.
Αυτή είναι συνήθως η εικόνα που εισπράττουμε κάθε χρόνο όταν τέτοια περίοδο ανακοινώνονται τα αποτελέσματα. Απόλυτα δικαιολογημένα η όλη διαδικασία εκλαμβάνεται ως ένα ξεχωριστό πανηγύρι χαράς ανάμεσα στα τόσα αρνητικά που στοιχειώνουν την καθημερινότητα.
Υπάρχουν όμως και όψεις πίσω από την «βιτρίνα». Και αυτές είναι πολυσύνθετες και ξεφυτρώνουν ως προβληματισμός για πολλά ουσιαστικά που θα έπρεπε να μάς βασανίζουν… Πέραν του ότι εμφανίζονται καθηλωμένοι οι μέσοι όροι, με πολλές εξηγήσεις και ερμηνείες, η εστίαση στα Νέα Ελληνικά και δη στα στοιχεία της έκφρασης, της κριτικής σκέψης και της ικανότητας διατύπωσης στο γραπτό λόγο, μόνο ανησυχία θα μπορούσαν να προκαλούν.
Ο καθηλωμένος τα τελευταία χρόνια μέσος όρος γύρω στη βάση, δεν επιτρέπει διόλου να προσπερνούμε σφυρίζοντας αδιάφορα… Αντίθετα.
Ιδιαίτερα η γλωσσική πενία δεν μπορεί να θεωρείται άσχετη με ένα γενικότερο ξεπεσμό, όσο κι αν δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε. Ακόμα περισσότερο με την παρακμή του πολιτικού λόγου που βιώνουμε σήμερα ως μια πλέον επώδυνη κατάσταση, αλλά και γενικότερα με την πολιτισμική στάθμη που διολισθαίνει σε επίπεδο πατωμάτων…
Μένουν συνήθως οι εντυπώσεις των πραγματικά άριστων των αρίστων και πολύ σωστά. Μπορούμε όμως να εγκύπτουμε και σε αθέατες ίσως πλευρές για τους πολλούς.
Μια έρευνα ή δημοσκόπηση που είναι του συρμού διά πάσαν νόσο για το πώς αποχαιρετούν τα παιδιά το δημόσιο σχολείο θα μπορούσε να ήταν διδακτικότατη και να μάς έσπρωχνε να βγούμε και λίγο έξω από τον κόσμο μας. Είναι όντως μεγάλο «σκάνδαλο» γιατί νέοι άνθρωποι – όχι λίγοι σε αριθμούς και ποσοστά – διακατέχονται από τάσεις εκδίκησης και ενίοτε μάλιστα με μια ασυγκράτητη ψυχοπαθολογική μανία; Γιατί ακόμα και τα σήματα και τις πινακίδες της τροχαίας και όχι μόνο κτήρια σχολικά και άλλα επιθυμούν με ένα παθιασμένο σαδισμό να τα καταστρέφουν; Ας τολμήσουμε, λοιπόν, εμείς, βυθισμένοι σ’ ένα υποκριτικό καθωσπρεπισμό ν’ αναμετρηθούμε με αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα. Δεν μάθαμε, δυστυχώς, ότι στο σχολείο δεν φοιτά το παιδί για να διεκδικεί εν ψυχρώ ατομικά, εγωκεντρικά δικαιώματα, αλλά για να ενταχθεί στη χαρά των σχέσεων, να μάθει να προσφέρει, να κοινωνεί τη γνώση και τη ζωή. Μεγάλο κεφάλαιο η Παιδεία, αλλά και τόσο πονεμένο…
