Οι επετειακές εκδηλώσεις δεν εξαντλούν τις υποχρεώσεις ενός ημικατεχόμενου τόπου, ούτε προσφέρονται για μεγαλόστομες διακηρύξεις που δεν επιβεβαιώνονται στην καθημερινότητα. Αναμφισβήτητα όμως έχουν τον συμβολισμό τους, όχι μόνο για απότιση φόρου τιμής σε όσους αγωνίστηκαν και μάλιστα προδομένοι κι όσους άλλους πλήρωσαν βαρύ το τίμημα εκείνης της προδοσίας. Ταυτόχρονα σηματοδοτούν την πορεία και δίνουν μια ευκαιρία, όχι τη μόνη, για επαναπροσδιορισμό της. Η φετινή εκδήλωση για την Αμμόχωστο έβγαλε στην επιφάνεια πολλές αδυναμίες της όποιας διεκδίκησης, μια πολιτική αφέλεια και (τη γνώριμη) πολιτική εμπάθεια με αφετηρία το μεταλλαγμένο κομματικό DNA που ουδεμία σχέση έχει με οράματα και ιδεολογίες.
Η πρόσκληση προς τον λεγόμενο «δήμαρχο» της κατεχόμενης Αμμοχώστου για παρουσία του στην εκδήλωση ενάντια στην κατοχή της πόλης ήταν έκφραση ατεκμηρίωτης αισιοδοξίας αλλά και πολιτικής αφέλειας. Είναι φανερό πως δεν έγινε η κατάλληλη προετοιμασία ούτε αξιολογήθηκαν οι διάφορες πτυχές του θέματος. Η επίκληση στην ιδιότητα του καλεσμένου ήταν ασαφής έως παραπλανητική. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι συμπαθής σε όσους τον γνωρίζουν προσωπικά αλλά οι υπόλοιποι δεν τον γνωρίσαμε πολιτικά. Ο συμπατριώτης μας ο Σουλεϊμάν δεν ακούστηκε να τοποθετείται για όσα συμβαίνουν, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, στην περιοχή όπου βρέθηκε να αποκτά ένα αξίωμα αναμφισβήτητα μέσα στο πλαίσιο της κατοχής. Υπάρχουν Τουρκοκύπριοι που αγωνίζονται με συνέπεια και σημαντικό προσωπικό κόστος ενάντια στην κατοχή, πολύ πιο ουσιαστικά από όσο εμείς στην ασφάλεια της «απεδώ» μεριάς. Δεν μιλούμε για στελέχη των κομμάτων της εναλλασσόμενης κατοχικής εξουσίας που εξαντλούν τα όρια της πολιτικής τους επιχειρηματολογίας στην αμφισβήτηση του άλλου κόμματος. Οι άνθρωποι είναι πιο προχωρημένοι από εμάς. Ίσως γι’ αυτό να μην τους σκέφτηκαν οι διοργανωτές της εκδήλωσης για να ενώσουμε μαζί τους τις φωνές μας…
Η προχειρότητα των οργανωτών δεν έδωσε απαντήσεις στα εύλογα ερωτήματα που θα είχε ο ίδιος ο Σουλεϊμάν, εκεί στην πρώτη σειρά των καλεσμένων, ακούοντας τις ομιλίες των αρχόντων. Καλεσμένος τους θα ήταν, θα τον ενοχλούσε, άραγε, κάτι; Ή, μήπως, όχι; Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μάς θύμισε πως δουλεύει εντατικά «για μια λύση στη βάση των σχετικών ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών, συμβατή με τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, λύση της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα …». Περίεργη η επιμονή να μας πείσουν πως ταιριάζουν τα αταίριαστα! Καλά, δεν ξέρουμε πως τα κράτη μέλη είναι αντίθετα με την (αναπόφευκτη, σε τέτοια περίπτωση) εισαγωγή πρωτογενούς κεκτημένου; Κι ας κάνουν υποστηρικτικές δηλώσεις οι αξιωματούχοι των Βρυξελών. Το περίεργο είναι πως αυτή τη (χωριστική) λύση την έχουν για καλύτερη πολλοί προοδευτικοί και πολλοί συντηρητικοί, εθνικιστές και διεθνιστές! Είναι αυτό που λέμε επανένωση με γεωγραφικό διαχωρισμό. Πολλοί άλλοι, ενώ κατανοούν πως είναι κακή η συνταγή των δυο ζωνών (ή συνιστώντων ή συσταστικών κρατιδίων) που τις έχουμε κιόλας ντύσει με τα αντίστοιχα «εθνικά χρώματα» καθορίζοντας και τη γλώσσα που θα μιλά η καθεμιά, αντί να την αμφισβητούν, διεκδικούν μόνο να βρεθεί ο δικός τους δήμος κι η δική τους κοινότητα στην «καλή» ζώνη. Όπου, όμως, δεν χωράνε όλοι! Έστω και έμμεσα, το ομολογούνε πως πολύ κακή θα είναι η «άλλη» ζώνη…
Ο οικοδεσπότης δήμαρχος είπε καθαρά πως η κύρια διεκδίκηση για την πόλη του είναι πως «η τουρκοκυπριακή πλευρά θα πρέπει να επανακαταθέσει τον χάρτη που η ίδια είχε υποβάλει για το εδαφικό, με την Αμμόχωστο υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση». Εκεί είναι που θα μπερδευόταν ο Σουλεϊμάν! Και θα πάει, άραγε, όλη η Αμμόχωστος υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση; Η απουσία νομικής και συνταγματικής υπόστασης χωριστών δήμων δεν προβλημάτισε έγκαιρα τους οικοδεσπότες της βαρωσιώτικης εκδήλωσης. Κι όταν κατάλαβαν ότι είχε κι αυτό τη σημασία του, έσπευσαν να φορτώσουν ισοπεδωτικά, με παλαιόθεν ανακυκλούμενους χαρακτηρισμούς, όσους είχαν (όχι όλοι για τους ίδιους λόγους) διαφορετική άποψη.
Πάντως η «απεδώ ζώνη» είναι πολύ καλή ακόμα και για τους εχθρούς και τους υπονομευτές της που έσπευσαν και φέτος, με επικεφαλής τον κατοχικό ηγέτη, στα Κόκκινα, με «χορηγό» σε διευκολύνσεις την Αστυνομία της Κυπριακής Δημοκρατίας! Να ξέραμε, τουλάχιστον, πόσοι από τους «προσκυνητές» των Κοκκίνων δεν είχαν διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας; Μέσα σ΄αυτό τον παραλογισμό των τελευταίων χρόνων, αυτές οι εκδρομές αποτελούν ένα ακόμα μέτρο οικοδόμησης «εμπιστοσύνης»! Μπορεί και να το περιλάβει ο Γενικός Γραμματέας στην επόμενη έκθεσή του. Μπορεί και να το χαιρετίσουν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Ακόμα κι αν (ηθελημένα) χάθηκαν στη μετάφραση, να τους πούμε πως ο κατοχικός Τατάρ είπε, ανάμεσα σε άλλα αποσχιστικά, πως «η “αντίσταση” στα Κόκκινα το 1964 και η επιτυχία που κατάφεραν άνοιξε τον δρόμο για την τουρκική εισβολή του 1974 που επισφράγισε την “ελευθερία και την κυριαρχία” των Τούρκων της Κύπρου με το δικό τους “κράτος”…» επιβεβαιώνοντας πως ο σχεδιασμός αυτός πάει πολύ πίσω. Ας ρωτήσουν τους Εγγλέζους, σίγουρα κάτι θα ξέρουν…
