Όταν το 1995 με απόφαση ειδικού συνεδρίου το ΑΚΕΛ, αποφάσιζε να τοποθετηθεί υπέρ της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση για πολιτικούς λόγους, βασικά με την ελπίδα να λειτουργήσει η ένταξη καταλυτικά υπέρ της λύσης του Κυπριακού, συμπληρωνόταν μια εικόνα. Δηλαδή το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του τόπου είχε ασπαστεί την ένταξη στην Ένωση.
Στις έρευνες κοινής γνώμης τότε, το 80% των Eλληνοκυπρίων, τασσόταν υπέρ της ένταξης τότε και η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας τουρκοκυπρίων είχε την ίδια γνώμη. Από τότε η Κυπριακή Πολιτεία και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού επέλεγε αυτήν την πορεία. Από τότε δηλαδή έγινε επιλογή συμμετοχής σε συγκεκριμένη συμμαχία. Την Ε.Ε. κρίκο της αλυσίδας της συλλογικής Δύσης.
Τότε υπήρχε η αίσθηση και η πεποίθηση ότι είχε τελειώσει ο ψυχρός πόλεμος με τις εκάστοτε θερμές τους εκφάνσεις. Τότε σχεδόν όλοι πίστευαν ότι από Βόρεια Αμερική έως Ρωσία και από εκεί ως Ιαπωνία, η ανθρωπότητα θα πορευόταν ειρηνικά στη Νέα Τάξη πραγμάτων, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Των ΗΠΑ, που οι ηγέτες τους οραματίζονταν την αμερικανική χιλιόχρονη (!) ηγεμονία. Πέρασαν ορισμένα χρόνια και ο ανεκδιήγητος Γιέλτσιν έχασε την εξουσία. Στη θέση του αναδείχθηκε ο Πούτιν, εκφραστής μιας άλλης κατάστασης στη ρωσική κοινωνία.
Την ίδια ώρα αργά αλλά σταθερά η Κίνα ανερχόταν τα σκαλοπάτια της οικονομικής κλίμακας, για να φθάσει σήμερα στην κορυφή. Παράλληλα, βήματα ανόδου πραγματοποίησαν αργά-αργά χώρες όπως η Ινδία, Βραζιλία, Ν. Αφρική, Ιράν και άλλες. Από τότε, αρχές του 2000 ορισμένοι από εμάς είχαμε εκτιμήσει ότι ο κόσμος δεν θα εξελισσόταν όπως φαντάστηκαν οι εμπνευστές, σχεδιαστές της Νέας Τάξης πραγμάτων. Μια τάξη που άρχιζε από την οικονομία και έφθανε στον πολιτισμό. Ένα κύμα σαρωτικής επιβολής της αμερικανικής νέας τάξης στα πάντα, απλωνόταν στον πλανήτη.
Σιγά-σιγά φτάσαμε στο σήμερα, που έχουμε μια μεγάλη και επικίνδυνη για την παγκόσμια ειρήνη ανατροπή. Ένα νέο κόσμο που διαχωρίστηκε εκ νέον σε ένα κάθετο διαχωρισμό εφ’ όλης της ύλης, μεταξύ της συλλογικής Δύσης και της συλλογικής Ανατολής. Ένα κόσμο στον οποίο διεξάγεται ένας εξοντωτικός πόλεμος σε όλα τα επίπεδα μεταξύ Δύσης και Ανατολής σε μία άλλη έκδοση. Δηλαδή δεν είναι σύγκρουση ιδεολογικού χαρακτήρα γιατί είναι όλα τα συγκρουόμενα κράτη καπιταλιστικά. Μια σύγκρουση που σιγά-σιγά οδηγεί τα κράτη να επιλέγουν πλευρά. Από τη Λατινική Αμερική έως την Άπω Ανατολή. Από τη Σουηδία έως την Νότια Αφρική. Νέες απίστευτες ανακατατάξεις λαμβάνουν χώρα. Ποιος θα το πίστευε ότι η Σαουδική Αραβία και οι χώρες του Κόλπου θα οικοδομούσαν έντονα ισχυρές σχέσεις με Ρωσία και Κίνα και ορισμένες από αυτές θα αιτούνταν σήμερα ένταξη στη συμμαχία των Bricks (Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία, Ν. Αφρική, Ινδία).
Η Κύπρος ταγμένη στην ΕΕ, κατ’ επέκταση στη συλλογική Δύση υιοθετούσε από τότε σταθερά μια πορεία. Μια πορεία που την έχει φέρει σήμερα εντός της ΕΕ και με άριστες σχέσεις με ΗΠΑ. Αρκετά χρόνια πριν, πάνω από δέκα (10) είχα εκτιμήσει, πολλές φορές δημόσια, ότι η πορεία των διεθνών εξελίξεων ήταν θέμα χρόνου να διασαλεύσει τις σχέσεις μας με τη Ρωσία. Όπως το ίδιο πιθανότατα να συμβεί και με την Κίνα. Ο ρους των παγκόσμιων αλλαγών δεν θα μπορούσε παρά να επηρεάσει μια πολύ μικρή χώρα, όπως η Κύπρος η οποία ακολουθώντας τις υποχρεώσεις της ως μέλος της ΕΕ βρίσκεται σήμερα στη μια πλευρά και ορισμένες άλλες χώρες στην άλλη.
Πρόσφατα λόγω της είδησης ότι η Ρωσία, θα ανοίξει προξενείο στα κατεχόμενα ορισμένοι ζήτησαν να εκφέρω άποψη. Κάποιοι απλά το ζήτησαν και κάποιοι άλλοι το ζήτησαν με πιο… ευγενικό (!) τρόπο. Αντιπαρέρχομαι τους ευγενικούς χαρακτηρισμούς και λέω τούτο. Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τα όσα ακολούθησαν, με μέτρα και αντίμετρα, είναι παράδοξο, είναι μη ρεαλιστικό να αναμένει κάποιος ότι οι σχέσεις της Ε.Ε. και της Ρωσίας οι σχέσεις έκαστου κράτους μέλους της Ένωσης και της Μόσχας, θα παραμείνουν ανέπαφες. Η σύγκρουση είναι ανελέητη και θα υπάρξουν δυστυχώς και παράπλευρες απώλειες. Κάθε επιλογή επιφέρει θετικά αλλά και αρνητικά. Άλλωστε είναι παράξενη προσέγγιση να προκαλεί μια δικαιολογημένη αντίδραση η ρωσική ενέργεια, αλλά να ξεχνούμε ότι παρόμοια κίνηση έχουν κάνει από χρόνια εταίροι και σύμμαχοι, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία.
