Πολιτίκ ή απολιτίκ;

Ο Κασσελάκης και οι εκλογές για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν την αυτοπαγίδευση της Αριστεράς στην απαξίωση της πολιτικής.

Με την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη (πιθανότατα αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ από σήμερα), το άτυπο σκορ ανάμεσα στο ελληνικό κόμμα της Αριστεράς και στο ΑΚΕΛ διαμορφώνεται σε 2-1 υπέρ του πρώτου. Σε ποιο πράγμα διαγωνίζονται; Μα στο απολιτίκ προφίλ των υποψηφίων που επιλέγουν. Η διαφορά είναι ότι το ΑΚΕΛ ως τώρα προτείνει τέτοια πρόσωπα σε εκλογές, όμως δεν έχει τολμήσει ακόμα να εκλέξει ως αρχηγό του μια απολιτίκ γλάστρα σαν τον Κασσελάκη. Θα μου πείτε ποτέ δεν είναι αργά, θα δούμε σύντομα τι θα αποφέρει στον ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο) αυτή η εξέλιξη. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει καλά-καλά ποιος είναι αυτός ο τύπος που έπεσε σαν μετεωρίτης στο πολιτικό προσκήνιο και διεκδίκησε σε χρόνο μηδέν την αρχηγία ενός αριστερού κόμματος. Ίσως να είμαστε άδικοι μαζί του, δεν αρκεί η ασχετοσύνη περί τα πολιτικά για να αποτύχεις, αρκεί να ξέρεις σε τι ακριβώς θέλεις να επιτύχεις, δηλαδή πώς εννοείς την επιτυχία.

Αν, π.χ., στόχος ενός κόμματος είναι να κατακτήσει την εξουσία με κάθε τρόπο, ένας τρόπος είναι να διαλέξει κάποιον ή κάποια που να αρέσει στον κόσμο. Και έχει αποδειχτεί πια –στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στον κόσμο– ότι το κόλπο αποδίδει. Υπάρχει ωστόσο μια μικρή λεπτομέρεια: Τι θα κάνει με την εξουσία το κόμμα εκείνο, το πρόσωπο αυτό; Ο Κασσελάκης λόγου χάρη έχει δηλώσει, μάλλον αφελώς, ότι δεν ξέρει και πολλά, όμως μαθαίνει. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, είδαμε στο κάτω-κάτω και εκείνους που… ξέρουν. Το κακό είναι ότι ούτε εμείς ξέρουμε τις πολιτικές απόψεις του – εκτός από το ότι τα κατεχόμενα στην Κύπρο νομίζει πως είναι κρατίδιο της Τουρκίας (αλλά μόνο όταν είναι κουρασμένος). Πώς γίνεται, λοιπόν, να εμπιστεύεσαι στα τυφλά κάποιον σαν αυτόν, με την ελπίδα –ή τη σιγουριά, ακόμα χειρότερα– ότι με έναν μυστηριώδη, μεταφυσικό τρόπο ταυτίζεται με αυτό που θέλεις και που έχεις εσύ στο μυαλό σου;

Ο Κασσελάκης στη συγκεκριμένη περίπτωση, ή όποιος άλλος με τα ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα –νέος, ωραίος, γκέι και απελευθερωμένος από ενοχικά σύνδρομα, άφθαρτος πολιτικά (αν και λόγω ασχετοσύνης και μη συμμετοχής)– μπορεί να αποδειχτεί τόσο καλός ώστε να αποδιώξει τον Μητσοτάκη από την εξουσία. Φυσικά αυτό δεν αρκεί από μόνο του, είδαμε άλλωστε πώς κατέληξε η «πρώτη φορά Αριστερά» (και η δεύτερη επίσης), ίσως μια τρίτη (και φαρμακερή;) να είναι καλύτερη. Στο κάτω-κάτω φτάνει πια, όχι άλλο Μητσοτάκη, έρχεται χειμώνας, μετά καλοκαίρι, έρχονται αναπόφευκτα κι άλλα άγρια καιρικά φαινόμενα, πλημμύρες, φωτιές, με τον ίδιο τον Μητσοτάκη να είναι το πιο άγριο, επικίνδυνο και αφύσικο απ’ όλα.

Δεν είναι αρκετό να κατακτήσει την εξουσία ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, ιδίως άμα δεν ξέρει το ίδιο τι ακριβώς πρεσβεύει, όπως το ΑΚΕΛ καλή ώρα, αφού όλη η συζήτηση και αυτοκριτική περί της εκλογικής αποτυχίας τους περιορίζεται μονίμως στα πρόσωπα και την τακτική, όχι στην ουσία της πολιτικής, της ιδεολογίας, των προτάσεων στα κοινωνικά, οικονομικά κ.ά. Το κακό είναι ότι τα κόμματα «εκπαίδευσαν» τους ψηφοφόρους να σκέφτονται απολιτικά από την ώρα που τα ίδια απαξίωσαν την πολιτική τους ιδιότητα, επιστρέφοντας στη συνέχεια την ευθύνη γι’ αυτό στον πολίτη-ψηφοφόρο ως δική του απαίτηση. Και ο τελευταίος επιβεβαιώνει πρόθυμα, όλο και πιο εμφατικά, ότι προτιμά τις απολιτίκ γλάστρες που του σερβίρουν.

Υπάρχει το ενδεχόμενο ο Κασσελάκης να μας εκπλήξει ευχάριστα, άλλωστε το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και η Αχτσιόγλου –νέα και ωραία επίσης, γυναίκα επιπλέον– ή αντιθέτως να έχουμε ξανά μια από τα ίδια όποιος ή όποια και αν εκλεγεί. Μπορεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει πια λόγο ύπαρξης στην πολιτική ζωή, ούτε το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ, σίγουρα η Νέα Δημοκρατία και τα φασιστοειδή γκρουπούσκουλα, όμως είναι εξαιρετικά απογοητευτικό το πώς ο κόσμος στην εποχή μας έχει πιαστεί σ’ αυτή την παγίδα της απαξίωσης της πολιτικής.

chrarv@philelefheros.com

Ελεύθερα, 24.9.2023