Θα διακινδυνεύσω να ξεκινήσω αυτό το κείμενο εκφράζοντας την άποψη ότι το ζήτημα της νομοθέτησης του γάμου και της τεκνοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια, το οποίο ταλανίζει την πάντα ανήσυχη και τσινιάρα ελληνική κοινή γνώμη, μάλλον συγκαταλέγεται στην κατηγορία «first world problems». Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να συγκαταλέγεται.
Στη δική μου οπτική, το να βλέπω να ξεχειλώνεται στην αρένα των κοινωνικών δικτύων και στον παλμό της εποχής κάτι τόσο αυτονόητο που θα έπρεπε να είναι ήσσονος σημασίας, συνιστά κατάντια. Ή συνιστά ένδειξη ότι η χώρα αναφοράς μαζί με τους κατοίκους της επιδιώκει να κάνει μια επίδειξη του γεγονότος ότι ανήκει στον 1ο κόσμο. Άρα ίσως και να το αμφισβητεί.
Αναφορικά με τον θεσμό του γάμου, θα έλεγα ότι μάλλον δεν ανήκω στους θιασώτες του. Κι εννοώ τον γάμο για όλα τα ζευγάρια, όχι μόνο για τα ομόφυλα. Στο δικό μου μυαλό, είναι αναχρονιστικός, περιοριστικός και αήθης, εφόσον υποχρεώνει τους εταίρους να δεσμευτούν για κάτι που σε μερικά χρόνια –αν όχι σε μήνες- ενδέχεται να μετανιώσουν. Για να το πω πιο απλά, δεσμεύει ο καθένας νομικά τον άνθρωπο που υποτίθεται ότι αγαπά, ενώ τα δεσμά αυτά θα έπρεπε να εκπορεύονται από την ίδια τη σχέση.
Ο παράγοντας δημιουργίας οικογένειας, δεσμευτικότατος από μόνος του ηθικά, συναισθηματικά και νομικά, δεν είναι ο γάμος αλλά το παιδί. Ας μην το αναλύσω άλλο, έτσι κι αλλιώς ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι ομοφοβικοί θα έπρεπε κανονικά να υποστηρίζουν τον γάμο των ομοφυλόφιλων, με εκδικητική, χαιρέκακη διάθεση. Να παντρευτούν κι αυτοί να δουν τη γλύκα και να τεθούν προ των ευθυνών τους. Προφανώς, όμως, είναι τόσο… φιλεύσπλαχνοι που δεν το εύχονται ούτε στον εχθρό τους. Για να σοβαρευτούμε λίγο, όμως, το ζήτημα εδώ είναι να έχουν όλοι οι πολίτες ίσα δικαιώματα. Ακόμη και το δικαίωμα στην κουλούρα. Θέλουν να παιδεύονται; Δικαίωμά τους.
Αντιλαμβάνομαι ότι βασικό σημείο έριδας δεν είναι τόσο ο γάμος, όσο η τεκνοθεσία. Διαφορετικά, άλλωστε, με ένα σύμφωνο συμβίωσης θα έκαναν λίγο- πολύ όλοι τη δουλειά τους. Μπορώ επίσης να αντιληφθώ πόσο δύσκολο είναι να γυρίσεις τη μανιβέλα στο καρφωμένο μυαλό κάποιου που κρίνει τον συνάνθρωπό του από τη σεξουαλική του ταυτότητα. Η ιδέα της απόκτησης παιδιού από ένα ζευγάρι δύο γυναικών ή δύο ανδρών λ.χ. βραχυκυκλώνει στις εγκεφαλικές τους συνάψεις. Διότι για κάποιο λόγο θεωρούν την ομοφυλοφιλία διαστροφή –και μάλιστα χειρότερη από άλλου τύπου σεξουαλικές διαστροφές- σε βαθμό που θεωρούν εκ των πραγμάτων ότι η συνθήκη αυτή θα είναι κακοποιητική για το παιδί. Μόνο και μόνο επειδή υπερβαίνει ό,τι θεωρούν οι ίδιοι ως «κανονικό». Αυτό κι αν δεν είναι διαστροφή!
Ένα ομόφυλο ζευγάρι ούτε υπολείπεται ούτε φυσικά υπερισχύει σε σχέση με ένα ετερόφυλο. Οπωσδήποτε, κακοποιητικές συνθήκες για ένα παιδί μπορεί να υπάρξουν παντού. Για την ακρίβεια, είναι δεδομένο ότι και τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών, σε όσο προστατευμένο και αγαπημένο περιβάλλον κι αν μεγαλώνουν, θα αποκτήσουν κι αυτά τα τραύματα και τις νευρώσεις τους όπως όλοι μας.
Το πιο γελοίο από τα επιχειρήματα είναι αυτό που υποστηρίζει ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων θα καθορίσει και αυτόν των παιδιών, κάτι που δεν προκύπτει κυριολεκτικά από πουθενά κι έχει καταρριφθεί επιστημονικά. Αλλά και να βγουν τα παιδιά ομοφυλόφιλα (που δεν αποκλείεται, όπως δεν αποκλείεται σε ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι), δεν βλέπω γιατί αυτό είναι κακό.
Αλλά όχι. Υπάρχει ένα ακόμη πιο φαιδρό επιχείρημα κι αυτό έχει να κάνει με την «παραβίαση των νόμων της φύσης». Καταρχάς, οι νόμοι της φύσης δεν μπορούν να παραβιαστούν. Είναι φύσει αδύνατον. Δεν τους θέσπισε ο άνθρωπος. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να περπατήσει πάνω στο νερό, ούτε να πετάξει. Τουλάχιστον όχι χωρίς μηχανική υποστήριξη. Αυτό που κάνει ο άνθρωπος, αιώνες τώρα, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να τους παραβιάσει, είναι να τους παρακάμπτει. Αν διαφωνείτε με αυτό, πετάξτε το κινητό που κρατάτε, βγάλτε τα γυαλιά που φοράτε, κατεβείτε από το αυτοκίνητο που οδηγείτε και επιστρέψτε στη σπηλιά σας. Λίγο λουδιτικό μού ακούγεται όλο αυτό. Νόμος της φύσης είναι ο άνθρωπος να αμφισβητεί διαρκώς τη δική του φύση και να επεκτείνει τις δυνατότητές του. Αυτό μάς έφερε εδώ μέχρι σήμερα- καλώς ή κακώς. Αν τα αφήναμε όλα στη φύση, δεν θα υπήρχε καν ανθρώπινη κοινωνία. Ακόμη θα τρώγαμε βελανίδια.
Η ανθρώπινη φύση μετασχηματίζεται στην πορεία της ιστορίας, σε μια διαδικασία που συχνά είναι επίπονη κι έχει επιπλοκές. Πριν από 55 χρόνια το ανθρώπινο ον περπάτησε στο φεγγάρι κι εμείς σήμερα συζητάμε αν μπορούν δυο άνθρωποι, οικεία βουλήσει, να νομιμοποιήσουν τη σχέση τους και να αποκτήσουν παιδί. Με την ίδια λογική, «παραβίαση των φυσικών νόμων» συνιστά και η τεχνητή γονιμοποίηση, όπως και η παρένθετη μητρότητα. Έλα όμως που το κατακτήσαμε αυτό παρακάμπτοντας τη φυσική ροή των πραγμάτων.
(Παρεμπιπτόντως, η επιλογή της παρένθετης μητρότητας για τα ομόφυλα ζευγάρια είναι ένα διαφορετικό κεφάλαιο που σηκώνει μια εκτενή, ξεχωριστή και αναλυτική συζήτηση. Διότι όταν λέμε ίσα δικαιώματα για όλους, τότε θα πρέπει να ισχύει ό,τι ακριβώς και για τα ετερόφυλα ζευγάρια).
Το βασικό επιχείρημα εδώ είναι ότι το πλέον αφύσικο και αυτοκαταστροφικό για τον άνθρωπο είναι η έλλειψη αγάπης και ενσυναίσθησης, η υπονόμευση της συνύπαρξης. Αφύσικη και ανώμαλη είναι η μισαλλοδοξία, η ομοφοβία, η αρνητική προδιάθεση απέναντι σε συνανθρώπους μας με βάση μερικές αυθαίρετες, στερεότυπες πεποιθήσεις. Ακόμη και την Τεχνητή Νοημοσύνη να ρωτήσετε, το ίδιο θα σας πει.
Ελεύθερα, 14.1.2024
