Καθώς ανεβαίναμε στο Σταυροβούνι ένοιωθα πως με τούτο το όρος έχω μια συγγένεια. Πως κάποιες ρίζες βλασταίνουν στις φτέρνες μου καθώς ανηφορίζω. Ρίζες και φύλλα σπατζιάς, θκυόσμι, λασμαρί, γλυκάνισος, αρτυσιά, ζαμπόυκος κι άλλων υπέροχων βοτάνων του τόπου μας.
Από την άλλη νιώθω το σώμα μου, στις στιγμές της παρούσας βαθιάς απελπισίας, βαρύ σαν έναν από κείνους τους βράχους που ακροπατούν στη ράχη του Βουνού. Κι αυτό γιατί χθες, ο Εισαγγελέας με το βαριεστημένο του ύφος διαμαρτυρόταν που ο υπόκοσμός πυρπόλησε το αυτοκίνητο δημόσιας κατήγορου στην Πάφο. «Η πολιτεία οφείλει αμέσως να προστατεύσει όλους του λειτουργούς της Νομικής Υπηρεσίας». Μόνο, κυρ Εισαγγελέα; Τον κοσμάκη που αμέριμνος κινείτο στην Αγλαντζιά την προηγούμενη μέρα, όταν ένας εγκληματίας, πεζός, άρχισε να πυροβολεί εναντίον 49χρονου που συνοδευόταν από τα δύο ανήλικα παιδιά του, δεν οφείλει η πολιτεία να τον προστατεύει; Δύο βδομάδες πριν, είχαμε στην ίδια γειτονιά εμπρησμό ενός μπακάλικου. Και είναι γνωστό στους πάντες ότι η ίδια γειτονιά είναι «έδρα» νονού των ναρκωτικών που, όπως ορθότατα λέει και ο δήμαρχος Πάφου, Φαίδων Φαίδωνος, έχουν μαζέψει τόσο χρήμα που έγιναν και πανίσχυροι και ανέγγιχτοι.
Όλη αυτή η καταχνιά, όσο ανεβαίναμε το βουνό καθάριζε και το οξυγόνο ήταν ανανεωτικό. Στην Πύλη του μοναστηριού εμφανίστηκε ένας χαμογελαστός κοσμοκαλόγερος, ο οποίος συγκατένευσε όταν με άκουσε να του λέω «άρατε πύλας οι άρχοντες»… Η βαριά δίφυλλη πόρτα άνοιξε. Δεν περάσαμε μέσα ως βασιλείς της δόξης αλλά ως προσκυνητές με παρελθόν, συμμαθητές γαρ με τον Γέροντα Διονύσιο, στην Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας, τόσο εγώ όσο και ο Άχμετ, πάλαι ποτέ κάτοικος Πιαλέ Πασιά με την πόρτα του σπιτιού του να ανοίγει απέναντι στο κύμα.
Στο προαύλιο του ναού, με ιστορία δεκάξι αιώνων, μας υποδέχθηκε ο Γέροντας. Αφού μας έδειξε την πόρτα του ναού, μας είπε ότι θα τον βρούμε στο αρχονταρίκι. Είδα τον φίλο μου που πήγε και στάθηκε μπροστά τον Σταυρό. Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα πόσες χιλιάδες άνθρωποι, από τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. αφιέρωσαν τη ζωή τους σε αυτό που πίστευαν, αγωνίστηκαν, μαρτύρησαν και κοιμήθηκαν σε τούτο το όρος…
«Δεν αρκούν πλέον δηλώσεις και ευχολόγια», με επανέφεραν στη πραγματικότητα τα λόγια του Εισαγγελέα που αντήχησαν στ’ αυτιά μου. Το άλλο, το «Δεν υπάρχει περιθώριο ανοχής», μου φάνηκε ότι το είπε με μια φωνή απόκοσμη ο Παντοκράτορας. Δεν ξέρω αν, «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα», ξέρω όμως ότι οι αρμόδιες Αρχές δεν θα εξιχνιάσουν ούτε αυτή την υπόθεση, ούτε και τις άλλες. Κι αυτό δεν χρειάζομαι παπά να μου το πει. Το φωνάζει εδώ και πεντέξι χρόνια ο δήμαρχος Πάφου, που αν διαβάσει κανείς πίσω από τις δηλώσεις που έκανε την Τετάρτη, ξέρει που να κοιτάξει.
Σημειώνω προς υπενθύμιση του Γενικού και του Βοηθού Εισαγγελέων, ότι ο Φαίδωνας είπε ότι οι νονοί ναρκωτικών της Πάφου είναι τέσσερις, έχουν ονοματεπώνυμα και τους γνωρίζει η Αστυνομία. Είπε ακόμα ότι στην Πάφου γίνεται παραγωγή και εκτεταμένη χρήση του χημικού ναρκωτικού, κρίσταλ, το οποίο και «δημιουργεί πειθήνια όργανα στα αφεντικά» και όσοι κάνουν χρήση για μακρά διάρκεια «μπορεί για 500 ευρώ να κάψουν αυτοκίνητα, να βάλουν βόμβα και να εκτελέσουν»! Αυτά, όχι από κάποιον τυχαίο αλλά από τον δήμαρχο Πάφου ο οποίος προειδοποιεί χρόνια αλλά… φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Στ’ αρχονταρίκι μοσχοβολούσε το τσάι δυόσμου που με το μέλι του μοναστηριού ήταν ένα βάλσαμο. Πίσω από τη λευκή γενειάδα και το ρυτιδωμένο πρόσωπο του Γέροντα έψαξα να βρω τον έφηβο συμμαθητή μας από την πολυβασανισμένη Άσσια. Ένα χαμογελαστό και αεικίνητο νεαρό που χάθηκε στην καταιγίδα της εισβολής και που τώρα, κρατούμε μια σκάλα μεταξύ γης και ουρανού, όπως λέει ο Άχμετ, ο οποίος όποτε πάμε στο μοναστήρι τον παρακαλεί να προσεύχεται για μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Εκείνος βάζει το χέρι του πάνω στο κεφάλι του ως εάν να τον ευλογεί.
Ξέρω ότι ο Γέροντας έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στον Άχμετ παρά σε μένα διότι εκείνος ήταν ο κολλητός του κι εγώ από ανέκαθεν ο ταραξίας! Εξάλλου όταν φτάνει η κουβέντα στο δια ταύτα εγώ πάντα λέω ότι, «όλα τα πλάσματα στη γη έχουν δικαίωμα στο φως»! Ο Εισαγγελέας από την πλευρά του δεν επιζητεί δικαίωμα στο φως αλλά ομολογεί ότι, «Ούτε ασφάλεια νιώθω, ούτε ανασφάλεια». Άμα λοιπόν ο Γενικός Εισαγγελέας δεν νοιώθει ασφάλεια, τι να πει ο ανώνυμος πολίτης; Ξέχασε φαίνεται ο κ. Σαββίδης ότι στις 14.11.2023, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διακήρυξε ότι, «Κανένας δεν είναι υπεράνω της φήμης και του ονόματος της Κύπρου» και διαβεβαίωσε ότι όλες οι πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας σε σχέση με την έρευνα της Διεθνούς Κοινοπραξίας Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) θα διερευνηθούν και μάλιστα με χρονικό ορόσημο.
Πέρασαν ήδη δέκα βδομάδες και η συσσωρευμένη μας πείρα μας από την εποχή του σκανδάλου Μιλόσεβιτς, όταν εδώ ξεπλύθηκαν τα χρήματα ενός άλλου λαού χωρίς να σπάσει μύτη, μέχρι και τα «Cyprus Confidential», συνηγορεί στο ότι είναι πολλοί υπεράνω της φήμης και του ονόματος της Κύπρου και πως σε μια χώρα που το κράτος της διαφθοράς είναι υπεράνω του κράτους του νόμου, ό,τι και να διακηρύξει ένας πρόεδρος, ένας εισαγγελέας, ένας υπουργός, είναι ήχος από κύμβαλο αλαλάζων.
Έτσι η εικόνα του κόσμου της Κύπρου είναι αυτή που συντίθεται στις στιγμές της παρούσας βαθιάς απελπισίας. Στιγμές που μοιάζει να μην υπάρχει διέξοδος, ούτε και ελπίδα για ένα παράθυρο έστω, να βλέπεις καθαρό ορίζοντα. «Ελάτε μαζί μου, να δείτε καθαρό ορίζοντα» είπε ο Γέροντας χαμογελώντας και μας έβγαλε στο πιο απίστευτο μπαλκόνι της Κύπρου. Από την κορυφή του Βουνού, βλέπεις κάτω μέχρι που φτάνει το μάτι σου την μισή σχεδόν Κύπρο ως τον ορίζοντα. «Να τα βλέπετε κι από την άλλη τους όψη τα πράγματα», μας είπε. Ακριβώς όπως είχε πει ο σπουδαίος Matisse στον Ελύτη, όταν κλαιγόταν για την κατάσταση στην Ελλάδα, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εδώ κι αν κερδίζει το φως!
