Η ρίζα του κακού είναι εκεί, που ποτέ δεν αγγίζει κανένας: Στα σωματεία και στα παρακλάδια τους. Εκεί συχνάζουν, εκεί οργανώνονται, εκεί κρύβονται, από εκεί εφορμούν. Και για να υπάρξει αποτέλεσμα στην μακρόχρονη προσπάθεια πάταξης του χουλιγκανισμού, πρέπει πρώτα να υπάρξει οικονομικό κόστος στα σωματεία γιατί μόνο έτσι μπορεί να πεισθούν ότι οφείλουν να ελέγξουν, ο καθένας ξεχωριστά, τους δικούς τους χούλιγκαν. (Αυτό το γράψαμε στις 17/2/2009).
Αλλά, δεν είναι μόνο τα σωματεία, που ευνοούνται από τον ποδοσφαιρικό φανατισμό και φροντίζουν να μην τον πολεμούν (για να μην πω, ότι φροντίζουν να τον εκτρέφουν). Είναι, στη μέση και ο κομματικός φανατισμός, που αυτές τις μέρες, προπάντων, βρίσκεται στο φόρτε του. Δεν ξέρω αν υπάρχει αλλού τόση κομματική και ιδεολογική διαπλοκή όσο υπάρχει στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Όπου, τα κόμματα κατάφεραν να συντηρούν τον πολιτικό διαχωρισμό των ομάδων για πέραν του μισού αιώνα, συνεχώς. Αξιοποιούνται, πολλές φορές, ποδοσφαιρικές ομάδες ως παραγωγικότατα κομματικά φυτώρια. Και τα κομματικά φυτώρια χρειάζονται τον ανάλογο φανατισμό για να προσκολλώνται οι νέοι και να γίνονται εσαεί, μέσω του αιώνιου δόγματος «άρτος και θεάματα», μελλοντικοί ψηφοφόροι και χειροκροτητές. Πρώτα της ομάδας και στη συνέχεια, ως φυσικό επακόλουθο, του κόμματος. (Αυτό το γράψαμε στις 10/5/2006).
Τα χρωματισμένα σωματεία, οι κομματικοί παράγοντες και οι στρατευμένοι δημοσιογράφοι, έχουν την ακλόνητοι πεποίθηση ότι οι δικοί τους χούλιγκαν είναι λιγότερο αιμοβόροι από τους χούλιγκαν των άλλων. Κάθε φορά που γίνονται επεισόδια, μικρά ή μεγάλα, νομίζουν ότι το οφείλουν στους δικούς τους να βρουν δικαιολογίες σπεύδοντας ανοήτως να κατηγορήσουν τους άλλους, που τα άρχισαν πρώτοι. Τουλάχιστον, ας έβλεπαν τι έκαναν άλλες χώρες που είχαν ανάλογα προβλήματα και θρήνησαν δεκάδες θύματα μέχρι να αποφασίσουν να πάρουν αυστηρά μέτρα, όπως η απαγόρευση φιλάθλων σε αγώνες υψηλού κινδύνου. Αλλά, εμείς οι πιο έξυπνοι από όλους, που καταφέραμε να τριπλασιάσουμε τους προϋπολογισμούς των μεγάλων σωματείων (από πέντε εκατομμύρια έγιναν δεκαπέντε την τελευταία πενταετία!) δεν γίνεται τώρα να αλλάξουμε προσανατολισμούς και να μειώσουμε τα έσοδα της κερκίδας. (Αυτό το γράψαμε στις 19/11/2009).
Το κυπριακό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου είναι ακριβώς σαν τη φούσκα του χρηματιστηρίου, τη φούσκα των ακινήτων και τον γιγαντισμό των τραπεζών. Δεν είναι μόνο οι διαιτητές το πρόβλημα μας, όταν νοσεί όλο το σύστημα. Όπως κατέρρευσαν όλα έτσι καταρρέει τώρα κι αυτό. Αν βάζαμε μυαλό από τα προηγούμενα θα προσέχαμε, τουλάχιστον, να μην θρηνήσουμε κι ανθρώπινες ζωές αυτή τη φορά. (Αυτό το γράψαμε στις 4/5/2015).
Πάντα το ίδιο σκηνικό. Δημόσιες συζητήσεις και οργίλες αντιδράσεις, προειδοποιήσεις για τα μέτρα που θα ληφθούν και θα πατάξουν αμείλικτα το φαινόμενο, κλάμα και οδυρμός και… αποφασιστικές εξαγγελίες. Μέχρι να ξεφουσκώσει το κακό και να προχωρήσουμε ακάθεκτοι στα επόμενα επεισόδια. Πρέπει να αηδιάζει κι ο κόσμος να μας διαβάζει να γράφουμε τα ίδια και τα ίδια. Διερωτώμαι, όμως, δεν αηδιάζει να ακούει την ηγεσία του να παριστάνει την οργισμένη και να υπόσχεται ότι δεν θα ανεχθεί ποτέ ξανά τέτοια επεισόδια; Διότι, αν αηδίαζε θα έστελνε κι ένα μήνυμα να την πιέσει, δεν θα ανεχόταν να τον κοροϊδεύουν τόσο ανοικτά και τόσο πολύ. (Αυτό το γράψαμε στις 14/12/2017).
Τώρα έχουμε και νέο Πρόεδρο που δηλώνει αποφασισμένος. «Ή κάποιοι θα συμμορφωθούν ή θα γίνονται όλοι οι αγώνες χωρίς κανένα θεατή. Είναι απλά τα πράγματα», είπε χθες. Πράγματι, είναι απλά τα πράγματα, αλλά αν θα περιμένει κι αυτή η κυβέρνηση να δει αν θα συμμορφωθούν οι βάρβαροι για να αντιδράσει, στον ίδιο παρονομαστή θα μείνουμε. Στους επόμενους χουλιγκανισμούς ξανά μανά. (Αυτό το γράψαμε στις 28/3/2023).
Σήμερα τι να γράψουμε; Τι να γράψουμε όταν ένα σωματείο βγάζει ανακοίνωση για να πει ότι «ο αγώνας δεν ξεκίνησε ποτέ μετά από πολιτική απόφαση και αναμένουμε να μάθουμε τους λόγους»! Δεν θα καταλάβουν ποτέ τους λόγους, είναι σε άλλο σύμπαν οι άνθρωποι, και είτε θα ληφθούν δραστικές πολιτικές αποφάσεις ΣΗΜΕΡΑ, χωρίς να ρωτηθούν τα σωματεία, είτε στα επόμενα επεισόδια θα ξαναλέμε τα ίδια παραμύθια. Είναι απλά τα πράγματα, κύριε Πρόεδρε.
