Μια υπόθεση, δύο αριθμοί, ένας συγκλονισμός και τεράστια οργή. Η υπόθεση αφορά τη δικαίωση της δημοσιογράφου Ευδοκίας Λοΐζου από δικαστήριο και την παράλληλη καταδίκη του ΡΙΚ για την σοβαρή ιογενή εγκεφαλίτιδα την οποία υπέστη εξαιτίας των απαράδεκτων συνθηκών εργασίας στο κτήριο του Ιδρύματος. Οι δύο αριθμοί, που αποτελούν την ουσία της υπόθεσης, προκαλούν σοκ: Πρώτον, αποζημίωση €925.000 συν τόκους, συν δικηγορικά έξοδα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Δεύτερον, χρειάστηκαν 17 ολόκληρα χρόνια για να δικαιωθεί η Ευδοκία!
Ο συγκλονισμός αναπόφευκτος: Σε ένα κατ’ όνομα ευρωπαϊκό κράτος, ένας άνθρωπος απώλεσε την υγεία του εργαζόμενος σε ένα κρατικό ίδρυμα και βασανίστηκε τόσα χρόνια με απάνθρωπο τρόπο. Όσο για την οργή, απολύτως φυσιολογική: Ένα σωρό διοικούντες και διευθυντές του ΡΙΚ επί 17 χρόνια, διαιώνιζαν μια τόσο δίκαιη υπόθεση, «πετυχαίνοντας» να εκτοξεύσουν την αποζημίωση, την οποία βεβαίως, δεν θα πληρώσουν οι ίδιοι αλλά οι φορολογούμενοι πολίτες!
Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης είναι εξωφρενικές. Εξαρχής, υπήρχε ξεκάθαρη ιατρική διάγνωση: Επρόκειτο για ιογενή εγκεφαλίτιδα! Μάλιστα, η διάγνωση δεν γινόταν από κάποιον τυχαίο επιστήμονα αλλά από κορυφαίο καθηγητή νευρολογίας, τον Michael G. Hanna. Και δεν γινόταν καν από κάποιο τοπικό ιατρικό κέντρο ώστε να υπάρχει η παραμικρή καχυποψία αλλά γινόταν από το τον διευθυντή του Ινστιτούτου Νευρολογίας της Αγγλίας και επικεφαλής καθηγητή στο National Hospital for Neurology & Neurosurgery.
Εξαρχής, υπήρξε ξεκάθαρη διάγνωση ότι το σπάνιο, ακραίο και πολύπλοκο περιστατικό το οποίο έπληξε σε σοβαρό βαθμό την Ευδοκία, αποτελούσε επαγγελματική ασθένεια βάσει των ευρωπαϊκών νομοθεσιών και οδηγιών περί ασφάλειας και υγείας στην εργασία. Υπήρξε, παράλληλα, ξεκάθαρη γνωμάτευση ότι η αιτία που προκάλεσε την εν λόγω επαγγελματική ασθένεια ήταν οι απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στο κτήριο του κρατικού ΡΙΚ. Συνθήκες οι οποίες χαρακτηρίζονταν από ύπαρξη τρωκτικών και εντόμων στα στούντιο και τα γραφεία του Ιδρύματος. Μάλιστα, τα ευρήματα δεν είχαν γίνει από κάποιον ιδιώτη ώστε να επιτρέπουν και την παραμικρή καχυποψία αλλά προέρχονταν από την αρμόδια κρατική υπηρεσία: Το Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας!
Μπροστά σε αυτό το κρυστάλλινο σκηνικό, τι έπραττε το κρατικό ΡΙΚ; Έκλεινε τα μάτια. Και τα αφτιά. Και δολοφονούσε και το παραμικρό ψήγμα ανθρωπιάς το οποίο όφειλαν να διαθέτουν οι επικεφαλής του. Παράλληλα, εξαφάνιζε και κάθε ίχνος ενοχής και τύψεων, που όφειλαν να αισθάνονται οι επικεφαλής του. Γιατί, τι άλλο μπορεί να αισθάνεται όποιος διοικεί ή διευθύνει ένα ίδρυμα, έναν οργανισμό ή έστω μιαν εταιρεία όταν αφήνει τους υπαλλήλους του να εργάζονται ανάμεσα σε ψύλλους και τρωκτικά. Και σε συνθήκες που προκαλούν κακή ποιότητα αέρα στο χώρο εργασίας, με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται.
Επί 17 ολάκερα χρόνια, βασάνιζαν την Ευδοκία, αμφισβητώντας και τις ιατρικές διαγνώσεις και τις γνωματεύσεις των ειδικών για την ασφάλεια σε χώρους εργασίας. Αρνούνταν τα πάντα. Οι φωστήρες του Ιδρύματος, ουσιαστικά πρόβαλαν τον ισχυρισμό ότι η Ευδοκία δεν ήταν ασθενής. Ότι οι συνθήκες εργασίας στο φρικτό κτήριο τους ήσαν άψογες. Ότι, ακόμη και αν όντως η κοπέλα παρουσίαζε κάποιο πρόβλημα υγείας, δεν οφειλόταν στο κτήριο του Ιδρύματος.
Τραγικοί διοικούντες και τραγικοί διευθυντές, ροκάνιζαν το χρόνο με αναβολές επί αναβολών, με δίκες εντός δίκης, με αμφισβήτηση μαρτύρων. Διαιωνίζοντας το πρόβλημα μιας γυναίκας, η οποία είδε την υγεία της να καταστρέφεται σε ηλικία νέα. Φέρνοντάς την στα όρια της απόγνωσης.
Μέχρι που ήρθε μετά από 17 χρόνια η δικαστική απόφαση! Καταπέλτης για τους Αϊνστάιν του ΡΙΚ. Κι εδώ προκύπτει το κορυφαίο αμάρτημά τους: Μετά από 17 χρόνια, ορθότατα το δικαστήριο, εκτόξευσε το ποσό της αποζημίωσης. Μαζί εκτοξεύθηκαν και οι τόκοι. Μαζί εκτοξεύθηκαν και τα δικηγορικά έξοδα. Όλα μαζί, πιθανώς, να αγγίξουν το €1,5 εκατ. Αν στα πρώτα χρόνια, όλοι αυτοί οι «σοφοί» αναγνώριζαν το πρόβλημα και την ευθύνη του Ιδρύματος, θα μιλούσαμε για εξαιρετικά μικρότερη αποζημίωση.
Βεβαίως, το θέμα δεν είναι το μέγεθος της αποζημίωσης. Δικαίως να την πάρει ένας άνθρωπος, που επλήγη η υγεία του τόσο σοβαρά σε συνθήκες εργασίας. Το μέγα θέμα, όμως, είναι ότι την αποζημίωση μαμούθ δεν θα την πληρώσουν όλοι αυτοί οι φωστήρες του ΡΙΚ αλλά οι φορολογούμενοι πολίτες.
Σε ένα κανονικό κράτος, θα κινούντο οι διαδικασίες τιμωρίας όλων αυτών, που η αδιαφορία και η αναλγησία τους προκάλεσε μέγιστη ταλαιπωρία στην Ευδοκία αλλά και βαρύτατο κόστος στο δημόσιο.
Άλλη μια σελίδα αίσχους!
