Στην υπόθεση με την οποία ασχολείται σήμερα η στήλη, μόνο μια λέξη μπορεί να αντικατοπτρίσει το πραγματικό νόημα της: Τσίπα! Πρόκειται για έννοια η οποία προφανώς, έχει παντελώς εκλείψει στο χώρο του κρατικού Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κάποιος την στάση των διοικούντων και διευθυνόντων του. Μετά από 17 ολόκληρα χρόνια απόλυτης αναλγησίας με την οποία χειρίστηκαν το δράμα της δημοσιογράφου Ευδοκίας Λοΐζου, ήρθε η δικαστική δικαίωσή της.
Το λιγότερο το οποίο ανέμενε κάποιος είναι τουλάχιστον να αναγνωρίσουν τον απάνθρωπο χειρισμό τους. Αντ’ αυτού, η μοναδική τους αντίδραση είναι η ανακοίνωση ότι θα εφεσιβάλουν τη δικαστική απόφαση. Τι άλλο από αίσχος μπορεί να αναφωνήσει κάποιος;
Υπενθυμίζουμε ότι χρειάστηκαν 17 ολόκληρα χρόνια για να δικαιωθεί η Ευδοκία! Υπενθυμίζουμε ότι το δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση €925.000 συν τόκους, συν δικηγορικά έξοδα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Υπενθυμίζουμε και τι γράψαμε προ ημερών: «Ο συγκλονισμός αναπόφευκτος: Σε ένα κατ’ όνομα ευρωπαϊκό κράτος, ένας άνθρωπος απώλεσε την υγεία του εργαζόμενος σε ένα κρατικό ίδρυμα και βασανίστηκε τόσα χρόνια με απάνθρωπο τρόπο».
Δυστυχώς, όμως, φαίνεται πως οι μόνοι οι οποίοι δεν συγκλονίστηκαν ήσαν τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου και οι διευθυντές του ΡΙΚ. Οι εξωφρενικές λεπτομέρειες της υπόθεσης, διόλου τους άγγιξαν. Ούτε η ξεκάθαρη ιατρική διάγνωση περί ιογενούς εγκεφαλίτιδας από τον κορυφαίο καθηγητή νευρολογίας Michael G. Hanna, διευθυντή του Ινστιτούτου Νευρολογίας της Αγγλίας και επικεφαλής καθηγητή στο National Hospital for Neurology & Neurosurgery.
Ούτε η ξεκάθαρη διάγνωση ότι το σπάνιο, ακραίο και πολύπλοκο περιστατικό το οποίο έπληξε σε σοβαρό βαθμό την Ευδοκία, αποτελούσε επαγγελματική ασθένεια βάσει ευρωπαϊκών νομοθεσιών και οδηγιών περί ασφάλειας και υγείας στην εργασία, με αιτία τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στο κτήριο του κρατικού ΡΙΚ. Συνθήκες οι οποίες χαρακτηρίζονταν από ύπαρξη τρωκτικών και εντόμων στα στούντιο και τα γραφεία. Μάλιστα, τα ευρήματα προέρχονταν από την αρμόδια κρατική υπηρεσία: Το Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας!
Επί 17 ολάκερα χρόνια, βασάνιζαν την Ευδοκία, αμφισβητώντας και τις ιατρικές διαγνώσεις και τις γνωματεύσεις των ειδικών για την ασφάλεια σε χώρους εργασίας. Αρνούνταν τα πάντα. Τραγικοί διοικούντες και τραγικοί διευθυντές, ροκάνιζαν το χρόνο με αναβολές επί αναβολών, με δίκες εντός δίκης, με αμφισβήτηση μαρτύρων. Διαιωνίζοντας το πρόβλημα μιας γυναίκας, η οποία είδε την υγεία της να καταστρέφεται σε ηλικία νέα. Φέρνοντάς την στα όρια της απόγνωσης.
Σήμερα, οφείλουμε να ενημερώσουμε την κοινωνία, ότι οι ιθύνοντες του ΡΙΚ, προσπάθησαν ακόμη και την υστάτη να απαλλαγούν από τις ευθύνες τους. Μετά που ολοκληρώθηκε η ακροαματική διαδικασία της υπόθεσης και επιφυλάχθηκε η απόφαση από την δικαστή, ζήτησε επανάνοιγμα και εκδίκαση εν μέρει ξανά της αγωγής. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μειώσουν τις αποζημιώσεις, επιχείρησαν να επιρρίψουν ευθύνες για πρόκληση βλάβης στην υγεία της Ευδοκίας στο νευροχειρουργό, ο οποίος ήδη είχε καταδικαστεί από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού για ιατρική αμέλεια, επειδή υπέβαλλε την Ευδοκία σε λανθασμένη θεραπεία. Η λανθασμένη θεραπεία, όμως, δεν ήταν η αιτία της ασθένειας!
Τουτέστιν, δεν φτάνει που προκάλεσαν στην δημοσιογράφο σπάνια, πολύπλοκη, μη γενετική ασθένεια και βασανίστηκε με επώδυνες θεραπείες, το ΡΙΚ προσπάθησε με κάθε τρόπο να απαλλαγεί από τις υψηλές αποζημιώσεις. Η αίτηση του για επανάνοιγμα και εκδίκαση εν μέρει ξανά της αγωγής κατατέθηκε στο Δικαστήριο στις 15 Δεκεμβρίου 2023, δηλαδή, 7 μήνες μετά που ολοκληρώθηκε η ακροαματική διαδικασία 13 χρόνων και έχοντας επιφυλαχθεί η απόφαση από την δικαστή.
Η απεγνωσμένη αυτή προσπάθειά τους έπεσε στο κενό. Το μέγα θέμα είναι ότι την αποζημίωση μαμούθ δεν θα την πληρώσουν όλοι αυτοί οι φωστήρες του ΡΙΚ αλλά οι φορολογούμενοι πολίτες. Θα το επαναλάβουμε, σε ένα κανονικό κράτος, θα κινούντο οι διαδικασίες τιμωρίας όλων αυτών, που η αδιαφορία και η αναλγησία τους προκάλεσε μέγιστη ταλαιπωρία στην Ευδοκία αλλά και βαρύτατο κόστος στο δημόσιο.
Τίποτα δεν κολλάει, όμως, σε όλους αυτούς. Δεν βρήκαν τη δύναμη να πουν μιαν απλή συγγνώμη στην Ευδοκία. Ούτε και στους φορολογούμενους στους οποίους φορτώνουν την αποζημίωση, που με τόκους και δικηγορικά έξοδα θα προσεγγίσει το €1,5 εκατ. Το μόνο για το οποίο βρήκαν δύναμη ήταν να συνεχίσουν το πολύχρονο παιγνίδι της αναλγησίας. Υποβάλλοντας έφεση! Για να πετύχουν τι; Αθώωση; Ούτε στον ύπνο τους. Να μειώσουν το ποσό της αποζημίωσης; Πάντως, τις ευθύνες τους, απλώς, τις πολλαπλασιάζουν. Επειδή επισφραγίζουν την έλλειψη ανθρωπιάς.
