Τα δύο περιστατικά, που σημειώθηκαν την προηγούμενη βδομάδα στη Λεμεσό, η πυρκαγιά στο διατηρητέο αρχοντικό Παυλίδη και η κοπή δεκάδων δέντρων στο Δασούδι, έρχονται να μας θυμίσουν τη θλιβερή πραγματικότητα, που επικρατεί στην πόλη τα τελευταία χρόνια και η οποία χαρακτηρίζεται από αδιαφορία και έλλειψη σεβασμού απέναντι στην πολιτιστική κληρονομιά, τον χαρακτήρα της πόλης, αλλά και την καθημερινότητα των κατοίκων της στο σύνολο.
Μια πραγματικότητα, για την οποία φέρουν τεράστιες ευθύνες τόσο οι δημοτικές Αρχές, όσο και η προηγούμενη Κυβέρνηση, με την παρούσα να ελέγχεται για τις ενέργειές της προς αποκατάσταση των προβλημάτων ή… την απουσία αυτών.
Οι Λεμεσιανοί είδαν μέσα σε λίγα χρόνια τον χαρακτήρα της πόλης τους να αλλάζει, με τους πύργους να ξεφυτρώνουν χωρίς πολεοδομικό σχεδιασμό, με μια ανάπτυξη τύπου «άρπα-κόλλα», χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ισορροπία των τριών βασικών πυλώνων βιωσιμότητας, δηλαδή της οικονομίας, του περιβάλλοντος και της κοινωνίας.
Η πολιτική παραχώρησης χρυσών διαβατηρίων μεταμόρφωσε ραγδαία την πόλη και οι κάτοικοι βρέθηκαν ξαφνικά να περπατούν κάτω από τα γιγαντιαία κτήρια, για χάρη πρόσκαιρων οφελών στην οικονομία, παραβλέποντας τις επακόλουθες κοινωνικοοικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
Την πολιτική παραχώρησης υπηκοοτήτων ακολούθησε η στρατηγική προσέλκυσης επιχειρήσεων, η οποία μαζί με την εγκατάσταση χιλιάδων ξένων υψηλά αμειβόμενων υπαλλήλων στη Λεμεσό, μαζί με τα μέλη των οικογενειών τους, επέφερε και τις αρνητικές «παρενέργειες» της εκτόξευσης των ενοικίων και της ανόδου του κόστους ζωής στην πόλη γενικότερα.
Η συγκεκριμένη παρέμβαση στην οικονομία δεν συνοδεύτηκε από αντισταθμιστικά μέτρα, με τους ντόπιους να παλεύουν σήμερα με την αισχροκέρδεια, την ώρα που οι μισθοί των πλείστων παραμένουν πάνω κάτω σε ίδια επίπεδα. Η κατάσταση έχει φθάσει μάλιστα σε τέτοιο σημείο, με αρκετούς κατοίκους να σχολιάζουν απελπισμένα πως «η Λεμεσός δεν ανήκει πλέον στους Λεμεσιανούς, αλλά στους ξένους πλούσιους επενδυτές της».
Παράλληλα, την ώρα που ξεφυτρώνουν τα θηριώδη οικοδομήματα, τα ιστορικά κτήρια της πόλης, που φιλοξενούν και διασώζουν χαρακτηριστικά της ταυτότητάς της, αφέθηκαν χωρίς τη δέουσα φροντίδα, με την πρόσφατη φωτιά στο αρχοντικό Παυλίδη να επαναφέρει στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαίας διάσωσης της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης.
Και ενώ το μπετόν ξεπροβάλλει από παντού, καταστρέφονται και οι λιγοστοί πνεύμονες πρασίνου και δροσιάς. Με το δίκαιο τους, λοιπόν, οι κάτοικοι αντέδρασαν στην κοπή δεκάδων δέντρων στο Δασούδι από το Τμήμα Δασών, με αφορμή την πρόσφατη θεομηνία, αντικρίζοντας με καχυποψία το ζήτημα και εκφράζοντας αγωνιώδη ερωτήματα για το αν αναμένεται να ξεφυτρώσει στον χώρο ή πίσω από αυτόν μια νέα ανάπτυξη, η οποία θα στερήσει από τους κατοίκους ένα ακόμη σημείο πρασίνου και δροσιάς.
Μην ξεχνάμε, άλλωστε και τη μεγάλη καταστροφή στην αλυκή Ακρωτηρίου και τις αυθαίρετες αναπτύξεις στην άλλοτε οικογενειακή παραλία του Lady’s Mile. Για να μην αναφερθούμε και στη μεγάλη πληγή του κυκλοφοριακού, ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, που μαζί με την τεράστια έλλειψη χώρων στάθμευσης στο κέντρο της πόλης, ταλαιπωρεί αφάνταστα τους κατοίκους της.
Η επικρατούσα κατάσταση αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα της αδιαφορίας για την ποιότητα ζωής των πολλών, χάριν στην εξυπηρέτηση συμφερόντων των ολίγων. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο η Λεμεσός καθίσταται ολοένα και πιο αφιλόξενη για τους ανθρώπους που μεγάλωσαν σε αυτή και ειδικότερα για τους νέους, που παλεύουν να βρουν στέγη σε προσιτές τιμές.
Αναμένουμε να δούμε και να ακούσουμε, λοιπόν, με πoιο τρόπο, Κυβέρνηση και υποψήφιοι δημοτικοί άρχοντες σκοπεύουν να λύσουν τα μεγάλα προβλήματα, που ταλανίζουν την πόλη και τους Λεμεσιανούς.
