Η περίπτωση του Ιράκ είναι η απόδειξη αυτού που λέγεται συχνά πως ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Γιατί στο τέλος σημασία δεν έχει τι έχει κάποιος στο νου του αλλά αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα.

Η χώρα βρέθηκε στο επίκεντρο δύο πολεμικών επιχειρήσεων που ενορχήστρωσε η Δύση. Το 1991 μπήκε στο στόχαστρο ενός διεθνούς συνασπισμού όταν ο Σαντάμ Χουσέιν εισέβαλε στο Κουβέιτ και το 2003 στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, οπόταν και ανατράπηκε ο Ιρακινός δικτάτορας.

Αυτό που λέχθηκε, τουλάχιστον δημόσια, ήταν πως στόχος των επιχειρήσεων ήταν ο εκδημοκρατισμός του Ιράκ, ώστε να αποτελέσει στη συνέχεια παράδειγμα και για τις άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα, όμως ήταν κοινό μυστικό πως αυτό που επεδίωκαν οι ΗΠΑ ήταν η ανάσχεση της επιρροής του Ιράν.

Δύο στόχοι που δεν επιτεύχθηκαν ποτέ. Το Ιράκ αφενός απέχει από το να είναι ένα πρότυπο δημοκρατίας και αφετέρου τα τελευταία χρόνια έχει πέσει στην αγκαλιά του Ιράν, αφού η επιρροή της Τεχεράνης πάνω στη Βαγδάτη έχει αυξηθεί δραματικά. Σήμερα δεν είναι κρυφό πως η ιρακινή κυβέρνηση ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το ιρανικό καθεστώς.

Και αυτό δεν ήταν κάτι δύσκολο να γίνει παρόλο που οι δύο χώρες ενεπλάκησαν σε ένα αιματηρό πόλεμο στη δεκαετία του 1980 με εκατομμύρια νεκρούς και κανονικά κάποιος θα περίμενε πως θα υπήρχε μεγάλη καχυποψία ανάμεσά τους. Ωστόσο, η ανατροπή του Σαντάμ Χουσέιν οδήγησε σε σημαντική αναβάθμιση του σιιτικού στοιχείου, κάτι που ευνοεί σαφώς το Ιράν. Μια εξέλιξη που δεν ήρθε από το πουθενά, καθώς η πλειοψηφία των Ιρακινών είναι σιίτες, ενώ για πολλά χρόνια την εξουσία την είχαν οι σουνίτες, αλλά όχι πλέον.

Η κλιμάκωση της σύγκρουσης του Ιράν με το Ισραήλ φέρνει ακόμη πιο κοντά το ενδεχόμενο να συρθούν στην σύγκρουση και άλλες χώρες της περιοχές σε μια αλυσιδωτή έκρηξη. Σε αυτή την περίπτωση το Ιράκ είναι υποψήφιο να βρεθεί άσχημα μπλεγμένο, αφού στην επικράτειά του δρουν ένοπλες σιιτικές ομάδες πολιτοφυλακών που είναι έτοιμες να υπακούσουν σε κάθε εντολή της Τεχεράνης και να επιτεθούν εναντίον δυτικών κυρίως αμερικανικών αλλά και δυτικών στόχων.

Παίζεται, έτσι μια επικίνδυνη πράξη εξισορρόπησης. Μια εσκεμμένη επίθεση ή ένα ατύχημα μπορεί να σταθεί η αφορμή ενός περιφερειακού πολέμου. Χώρες, όπως το Ιράκ βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού και γίνονται πεδίο αντιπαράθεσης των ανταγωνισμών, των συμμαχικών και των λυκοσυμμαχιών που αφθονούν στην περιοχή.