Η κατοχική Τουρκία, εκτός από την επιδίωξη της να καταστεί «εγγυήτρια» της ανεξαρτησίας, εδαφικής ακεραιότητας χωρών ( π.χ. Ουκρανία), τώρα θέλει να γίνει «προστάτης» των προσφύγων και των κατατρεγμένων.
Διεκδικεί διά του Μόνιμου Αντιπρόσωπου της στα Ηνωμένα Έθνη, διεθνή θέση για τους πρόσφυγες. Ανακοίνωσε επισήμως με ρηματική διακοίνωση στα Κράτη-Μέλη και στα κράτη-παρατηρητές του ΟΗΕ την υποψηφιότητα του Μονίμου Αντιπροσώπου της, Πρέσβη Αχμέτ Γιλντίζ, για τη θέση του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR)! Κι αυτό δεν είναι Fake news, αλλά-φευ- γεγονός.
Είναι σαφές πως η γεωστρατηγική αναβάθμιση, ο ρόλος της «σημαντικής διεθνούς δύναμης», που επιδιώκει η Άγκυρα, περνά μέσα από το ξέπλυμα εγκλημάτων και πολιτικών συμπεριφορών. Μια κατοχική δύναμη, με ιστορία επεκτατισμού και πολέμων, εθνοκάθαρσης, βίαιης προσφυγοποίησης πληθυσμών, επιχειρεί προδήλως να ανατρέψει την εικόνα. Και σε μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει καθώς αντιμετωπίζεται με ανοχή από το διεθνές σύστημα και αποσιωπώνται τα εγκλήματα της.
Θέλει, λοιπόν, να καταλάβει τη θέση του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες. Και επικαλείται το γεγονός ότι φιλοξενεί «πάνω από 2,5 εκατ. Σύρους υπό προσωρινή προστασία και περίπου 160.000 αιτούντες για διεθνή προστασία», ενώ υπενθυμίζει ότι σε κάποια φάση «στήριξε σχεδόν 4 εκατ. εκτοπισμένους». Ξεχνά να αναφέρει ότι εισπράττει χρήμα για τους πρόσφυγες από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χρήματα, που εξασφάλισε μετά από σκληρή διαπραγμάτευση. Τα εξασφάλισε εκβιάζοντας και απειλώντας να ανοίξει την «κάνουλα» και να… πλημμυρίσει μετανάστες η Ευρώπη. Δεν αναφέρει, βέβαια, πως για την προσφυγοποίηση Σύρων έχει και το δικό της ρόλο.
Η Τουρκία έχει θράσος, έχει και πλάτες. Έχει θράσος επειδή διεκδικεί τέτοια διεθνή αξιώματα. Έχει θράσος γιατί θέλει να εγγυάται την εφαρμογή διεθνών συμφωνιών, να εγγυάται την ασφάλεια και την ανεξαρτησία τρίτων κρατών, όταν η ίδια κατέχει εδάφη, επιχειρεί συστηματικά και μεθοδικά να καταργήσει αναγνωρισμένο κράτος, την Κυπριακή Δημοκρατία. Έχει, όμως, πλάτες καθώς τα εγκλήματα και τις παρανομίες της, έχει πολλούς πρόθυμους να τις κρύψουν κάτω από το χαλί. Δεν κατηγορείται για τα εγκλήματα κατά λαών. Ούτε για τη συμπεριφορά του καθεστώτος Ερντογάν έναντι των πολιτικών του αντιπάλων. Είναι προφανές πως της προσφέρεται «πιστοποιητικό καλής διαγωγής» από όσους τη θεωρούν «χρήσιμη σύμμαχο». Οι διεθνείς συνεργασίες/σκοπιμότητες περνούν μέσα από το ξέπλυμα εγκλημάτων.
Η Κύπρος βίωσε και βιώνει το προσφυγικό ζήτημα. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός προσφυγοποιήθηκε το 1974. Οι ιστορίες πολλές, τραγικές. Το τραύμα του 1974 το κουβαλούνε γενιές για όλη τους τη ζωή. Η ιστορία είναι παρούσα, έχει καταγραφεί και δεν διαγράφεται.
«Οι περισσότεροι έχουν ακόμη σκεπή τον ουρανό» ήταν ο τίτλος ρεπορτάζ του αείμνηστου συναδέλφου Πάμπη Βάτη, στον Φιλελεύθερο ( 4 Σεπτεμβρίου 1974). Είχε πάει στο Δασάκι της Άχνας. Όπως έγραψε, «πολύ λίγες οικογένειες απέκτησαν αντίσκηνο στο δάσος της Άχνας. Οι περισσότερες έχουν ακόμη για σκεπή τα πεύκα και τον ουρανό… Πρώτα ήταν οι Τούρκοι. Τώρα είναι τα σύννεφα που απειλούν ανά πάσα στιγμή να μετατρέψουν σε λάσπες και λίμνες τα πάντα, εκεί στο δάσος». Ούτε κουβέρτες είχαν και το συσσίτιο ( δυο φορές την ημέρα, πρωί στις 7 το πρωί και 5 το απόγευμα) ήταν για όσους προλάβαιναν… «Και το μεσημέρι;», ρώτησε ο δημοσιογράφος. «Τρώνε όσοι έχουν χρήματα», η απάντηση. Τέτοιες ιστορίες πολλές στην Κύπρο του 1974 και των επόμενων χρόνων.
Η Τουρκία διεκδικεί ρόλο «προστάτη» των προσφύγων. Διεκδικεί ρόλο «ειρηνοποιού». Αυτή η χώρα, η κατοχική δύναμη, θα έπρεπε να κατηγορείτο για εγκλήματα πολέμου, που αποδεδειγμένα έχει διαπράξει. Θα έπρεπε να είχε καταδικαστεί ήδη από το Διεθνές Δικαστήριο.
Αντί αυτού διεκδικεί διεθνή ρόλο σε πεδία που αφορούν την προστασία των ανθρώπων και των δικαιωμάτων τους.
