«Οι άνθρωποι πού πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο είναι αυτοί που σηκώνονται , που αναζητούν τις συνθήκες που θέλουν, κι αν δεν τις βρουν, τις διαμορφώνουν μόνοι τους» – Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω, 1856-1950, Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, κριτικός και πολιτικός ακτιβιστής. Επίσης, μιας και είναι επίκαιρο, το 1952 τιμήθηκε και με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
«Δεν ήθελα να γίνω συγγραφέας. Όταν είσαι πολύ νέος, νομίζω ότι, ακόμα κι αν έχεις κάποιο ταλέντο στο γράψιμο, δεν σκέφτεσαι καν να το κάνεις επάγγελμα. Για μένα, αυτή η φάση διήρκησε πολύ. Η εφηβική μου αντίσταση ήταν μεγαλύτερη από την ενδόμυχη, ίσως, σκέψη μου, να γράψω κάποτε αυτά που αισθάνομαι ή και φαντάζομαι», είπε ο Ούγγρος συγγραφέας Λάζλο Κράζναχορακάϊ, (φωτο), σε ένα βιντεάκι που ανέβασε στα social media, όταν έμαθε ότι παίρνει το φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ντροπαλός, χαμογελαστός, χαμηλόφωνος, απίστευτα συμπαθητικός.
Ο Τζούλιαν Μιούρφετ, καθηγητής Αγγλικών και Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αδελαϊδας στην Αυστραλία, που έχει διαβάσει όλα τα βιβλία του Κραζναχορακάϊ, αλλά γνωρίζει καλά και τον ίδιο, τον περιγράφει ως «μέγα πεσιμιστή και αμετανόητα παραδοσιακό, σε όλα του».
Οι άνθρωποι της Επιτροπής των Βραβείων Νόμπελ, έχουν πάντοτε ένα λιτό και μεστό επιχείρημα που να εξηγεί πλήρως την επιλογή τους. Στην περίπτωση του Ούγγρου συγγραφέα είπαν: «Το συναρπαστικό και οραματικό του έργο που, μέσα από έναν αποκαλυπτικό τρόμο, επιβεβαιώνει τη δύναμη της τέχνης του».
ΥΓ: Αυτή η απίθανη, και αξεπέραστη αγγλική γλώσσα που έχει το χάρισμα, ταυτόχρονα και την γενναιοδωρία, να μπορείς να πεις χίλια πράγματα, με λίγες λέξεις…
Κατά τα λοιπά, εδώ στον υπέροχο «Πλανήτη Ελλάδα», προσγειώθηκε από το Άπειρο, δηλαδή από το Πουθενά, ο απίθανος Αλέξης Τσίπρας, διεκδικώντας «επιστροφή στην πολιτική»!
Την εβδομάδα αυτή, ανακοίνωσε ότι παραιτείται από το αξίωμα του βουλευτή, ακριβώς για να προετοιμαστεί για την «μεγάλη επιστροφή» στην πολιτική.
Αυτό είναι και λίγο προσβλητικό, δεδομένου ότι όλα αυτά τα χρόνια της περιπλάνησής του σε εταιρείες που «ανεβάζουν» το προφίλ του, και σε αίθουσες επισκεπτών του Χάρβαρντ, που απλώς του παραχώρησε ένα δωμάτιο για λίγες μέρες – πρώην πρωθυπουργό, σου λέει, ας τον να κάνει ό,τι θέλει,(μίλησε σε περίπου 12 άτομα!), ο Αλέξης Τσίπρας δεν πέρασε ούτε απ’ έξω από την Βουλή. Είχε, δηλαδή, το αξίωμα, αλλά δεν το υπηρέτησε και, βεβαίως, δεν το τίμησε ως όφειλε. Η θέση του στα έδρανα, ήταν μονίμως κενή. Όταν ανακοίνωσε προ ημερών δε, ότι παραιτείται από βουλευτής, εκεί είναι που πάλι ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας γέλασε και ο άλλος μισός έβριζε. Ως πρώην Πρωθυπουργός, είχε το προνόμιο να μιλάει όσο θέλει στην Βουλή, να παίρνει τον λόγο όποτε επιθυμούσε, να είχε δευτερολογία και τριτολογία, …, τίποτα! Μηδέν εις το πηλίκον, ίσον μηδέν. Όπως λέγαμε στο σχολείο για εκείνους που στα μαθηματικά, και όχι μόνο, ήτανε σκράπες! Έ, αυτός ο σκράπας, τώρα προετοιμάζει την «επιστροφή του» ως μεταμεληθείς και αλλαγμένος άσωτος υιός. Καλώσ’ τονε κι ας άργησε!
Ζούμε, και θα ζήσουμε ακόμα, πολλά μεγαλεία. Τι θα γίνει ο Κασελάκης, που αυτός, ο Τσίπρας, τον ψάρεψε από την Αμερική, τον έφερε εδώ, και τον «έσπρωξε» να βάλει υποψηφιότητα για Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ «και εγώ θα σε στηρίξω».
Τι θα γίνει με τον αξιοπρεπή κ. Φάμελλο, που εξελέγη νέος ηγέτης του Κόμματος; Όπως και το άλλο κομμάτι, της Νέας Αριστεράς, που αποκόπηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Ποιούς θα πάρει μαζί του; Τι θα αφήσει πίσω του πάλι;…
Έχουμε να ζήσουμε μεγαλεία!
ΥΓ: Ζητώ συγγνώμη που και τα δύο πρόσωπα που «παρουσιάζω» σήμερα είναι, …, καμία σχέση. Ο Νομπελίστας, και ο Τουρίστας!
