Μερικές μόλις μέρες μετά τις δηλώσεις του αρχηγού της Χεζμπολάχ Ναΐμ Κασέμ ότι η τρομοκρατική οργάνωση των σιιτών του Λιβάνου δεν πρόκειται να παραδώσει τα όπλα της αλλά και τις νέες απειλές που διατύπωσε, λέγοντας ότι «τα πάντα έχουν ένα όριο», το Ισραήλ απάντησε – σχεδόν – με τον ίδιο τρόπο που είχε απαντήσει και στον πρώην ηγέτη της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα ο οποίος είχε φτάσει στο σημείο να απειλεί ακόμα και την Κύπρο και να ζητά να σταλούν μαζικά οι Σύροι πρόσφυγες στο νησί.
Με ένα στοχευμένο χτύπημα στη Βηρυτό, το Ισραήλ σκότωσε το απόγευμα τον δεύτερο τη τάξει της Χεζμπολάχ, Χάιθαμ Αλί Ταμπάτμπαϊ και άλλα τέσσερα στελέχη της οργάνωσης. Το πλήγμα για την οργάνωση – εντολοδόχο της Τεχεράνη είναι καίριο καθώς ο Ταμπάτμπαϊ ήταν ο αρχηγός του «επιτελείου» της Οργάνωσης, ο στρατιωτικός, δηλαδή, ηγέτης της. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος σχεδίαζε και υλοποιούσε τις άοκνες προσπάθειές και τους σχεδιασμούς της να επανασυσταθεί και κυρίως να αναπτυχθεί στο νότιο Λίβανο, παρά τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με το Ισραήλ – την οποία εκείνη δεν αποδέχεται.
Η κυβέρνηση της Βηρυτού βρίσκεται και πάλι στη μέση, κατηγορούμενη από τη Χεζμπολάχ ότι δεν κάνει αρκετά, από το δε Ισραήλ… για το ίδιο. Αναγκάζεται βέβαια να καταγγείλει τα χτυπήματα του Ισραήλ στην επικράτειά της και είναι λογικό, παρόλο που είναι σίγουρα η πρώτη η οποία θα ήθελε να δει την εξαφάνιση της Χεζμπολάχ στην οποία – αποκλειστικά και μόνο – οφείλεται ο εκτροχιασμός της ανάπτυξης του Λιβάνου με τη δολοφονία Χαρίρι και όσα ακολούθησαν με την έκρηξη στη Βηρυτό και τον Πόλεμο με το Ισραήλ.
Θύμα της Χεζμπολάχ ήταν και η Κύπρος άλλωστε με την έκρηξη στο Μαρί.
Η Ουάσιγκτον πνέει και εκείνη μένεα κατά του Λιβάνου και η οργή της έχει φτάσει μέχρι και στην ακύρωση της επίσκεψης του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων του Λιβάνου Ρούντολφ Χαϊκάλ στις ΗΠΑ. Το Ισραήλ κατηγορεί το Λίβανο ότι επί της ουσίας οι σιίτες και όχι μόνο στο στράτευμα, στηρίζουν την Χεζμπολάχ και υποσκάπτουν τις προσπάθειες αφοπλισμού της.
Ο Λίβανος το απορρίπτει αντιτείνοντας τα περιορισμένα μέσα που διαθέτει.
Η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί σημαντικά το τελευταίο διάστημα με την μεν Χεζμπολάχ να επιχειρεί την επιστροφή της στο νότιο Λίβανο, το δε Ισραήλ να καταγράφει και αστοχίες οι οποίες θα μπορούσαν να του στοιχίσουν πολύ ακριβά διεθνώς, όπως το πρόσφατο περιστατικό με χτύπημα κοντά σε περίπολο της UNIFIL, της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στην οποία υπηρετεί προσωπικό από 45 χώρες – ανάμεσά τους και η Κύπρος με δύο ειρηνευτές. Η περίπολος από τύχη και μόνο δεν επλήγη.
Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ότι όσο κι αν ευθύνεται το κάθε μέρος, μιλάμε πάντα για τη Βηρυτό και την Ιερουσαλήμ, η ουσία ήταν και παραμένει πως η κατάσταση δεν μπορεί να αφεθεί ως έχει καθώς, η Χεζμπολάχ βρίσκει τρόπους να επανεξοπλίζεται και να ανασυγκροτείται – τις προάλλες μόλις πιάστηκε να περνά από τη Συρία 200 πυραύλους μικρού βεληνεκούς – και όσο κι αν τόσο η Βηρυτός όσο και η Ιερουσαλήμ τραβούν το σχοινί η αλήθεια είναι μία και απλή: η κατάσταση αυτή όσο μένει ως έχει απειλεί πρωτίστως την εσωτερική ασφάλεια του Λιβάνου, την ίδια την επιβίωση της κυβέρνησης αλλά την τεράστια ευκαιρία της χώρας να απαλλαγεί από τη Χεζμπολάχ στο βαθμό του δυνατού.
Από την άλλη, το Ισραήλ δεν μπορεί να συνεχίσει ες αεί τα χτυπήματα για να κρατήσει ασφαλή τα βόρεια σύνορά του, όσο κι αν είναι φανερό ότι έχει την κάλυψη, προς το παρόν, των Αμερικανών. Ούτε και θέλει να εμπλακεί σε μια νέα επιχείρηση στο Λίβανο για την οποία εκτός από τον έξω κόσμο δεν θα επιδείξει κατανόηση ούτε και η κοινή γνώμη στο εβραϊκό κράτος.
Συνεπώς η παρασκηνιακή συνεργασία και συνεννόηση Λιβάνου – Ισραήλ είναι μονόδρομος και για τις δύο χώρες. Η εξόντωση του Χάιθαμ Αλί Ταμπάτμπαϊ από μόνη της είναι σίγουρα καλή εξέλιξη και στέλνει ένα ξεκάθαρα αποτρεπτικό μήνυμα. Χωρίς όμως ένα ευρύτερο πλαίσιο, από μόνη της, ίσως να μην βοηθήσει ιδιαίτερα σε βάθος χρόνου τον κοινό στην πραγματικότητα στόχο των δύο χωρών.
