Το βιβλίο που προτείνω σήμερα -που έχει τον τίτλο της Στήλης- και την περιγράφει, αυτήν την «Τέχνη», ως «Μια περιπέτεια χωρίς κίνηση».
Είναι γραμμένο από τον Πίκο Άγιερ (Pico Iyer), δοκιμιογράφος και συγγραφέας, γεννημένος στη Βρετανία. Μοιράζει τον χρόνο του, ζώντας στην Καλιφόρνια και στην Ιαπωνία.
Έχει γράψει μεγάλο αριθμό βιβλίων σχετικά με τη διασταύρωση πολιτισμών, όπως το «Video Night in Katmandou» («Μια Νύχτα με Βίντεο στο Κατμαντού»), το «The Lady and the Monk» («Η Κυρία και ο Μοναχός»), και το «The Global Soul» [«Η Παγκόσμια (ή Οικουμενική) Ψυχή»].
Γράφει, επίσης, στο περιοδικό «Time» από το 1986, και συνεργάζεται τακτικά με το «Harper’s», το «The New York Review of Books», τους «New York Times» και πολλά άλλα έντυπα ανά τον κόσμο.
Το μεγαλύτερο όπλο, λέει, κατά του στρες είναι η ικανότητά μας να επιλέγουμε μία σκέψη αντί μιας άλλης.
Και σκέπτεται κάποιος, γιατί άραγε ένας άνθρωπος σαν τον Πίκο Άγιερ, που ταξιδεύει μια ζωή και έχει πάει από τα Νησιά του Πάσχα και την Αιθιοπία έως την Κούβα και το Κατμαντού, θεωρεί ότι λίγες μόνο στιγμές ηρεμίας σε ένα δωμάτιο μπορεί να αποτελούν την απόλυτη περιπέτεια;
Ίσως, γιατί ο τρελός ρυθμός του σύγχρονου κόσμου γέννησε την ανάγκη να κατεβάσουμε ταχύτητα, να αποσυνδεθούμε και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει την ηρεμία.
Στο βιβλίο αυτό, για την «Τέχνη της Ηρεμίας», ο Άγιερ ερευνά την ζωή ανθρώπων που αναζήτησαν την ηρεμία μέσω της ακινησίας. Δηλαδή, να μην κάνουν τίποτα.
Οι απρόσμενες και πολύ γόνιμες συναντήσεις του με τον Λέοναρντ Κοέν, τα χρόνια που ο σπουδαίος τραγουδοποιός ακολούθησε τον δρόμο του Ζεν μοναχού, του αποκάλυψαν πως η ηρεμία, η απόλυτη ηρεμία, μπορεί να διεγείρει και τη δημιουργικότητα.
Είναι προφανές, διαβάζοντας πολλές φορές αυτό το μικρό βιβλιαράκι, ότι δεν ενδείκνυται για όσους λένε το στερεότυπο «δεν έχω χρόνο» ή, ακόμα καλύτερα, «δεν με ενδιαφέρουν καθόλου αυτές οι …ανατολικές φιλοσοφίες».
Πράγματι, με τέτοια προσέγγιση, είναι καλύτερα να διαβάσουν κάτι άλλο. Όχι βιβλίο, υποθέτω. Αλλά ό,τι βρουν στο κινητό τους!
Όπως και να ‘χει, στο βιβλίο αυτό ο Άγιερ εξηγεί πώς πολλοί άνθρωποι, όπως ο Μαχάτμα Γκάντι, ο Γάλλος συγγραφέας Μαρσέλ Προυστ και η Αμερικανίδα ποιήτρια Έμιλυ Ντίκινσον βρήκαν στην ακινησία μια αίσθηση πληρότητας.
Και τελικά, ο Άγιερ μας δείχνει έναν τρόπο για να ανακαλύψουμε ξανά τη σοφία μιας παλαιότερης εποχής.
Που δεν είχε Ίντερνετ με φοβερές ταχύτητες, αλλά είχε χρόνο που σου επέτρεπε, ακόμα και να μην κάνεις τίποτα, να σκέφτεσαι, να στοχάζεσαι, να απολαμβάνεις, να βλέπεις και να ακούς.
«Λειτουργίες», που σήμερα μοιάζουν πολύ, μα πάρα πολύ μακρινές…
Για παράδειγμα, τα αποφθέγματα της Έμιλυ Ντίκινσον (φωτό), συχνά εξερευνούν θέματα φύσης, θανάτου, αγάπης και ψυχής, προσφέροντας διορατικές και μερικές φορές εκπληκτικές προοπτικές για τη ζωή. Όπως: «Η ελπίδα είναι αυτό που έχει φτερά», «Επειδή δεν μπορούσα να σταματήσω για τον Θάνατο» και «Ο εγκέφαλος είναι πλατύτερος από τον ουρανό».
