Καλημερίζοντας τους αναγνώστες από αυτή τη νέα θέση της δεύτερης σελίδας, θέλω αρχικά να πω ότι νιώθω τιμή, που παραλαμβάνω τη σκυτάλη του καθημερινού χρονογραφήματος, από την ταλαντούχα και πολύπειρη συνάδελφο Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου. Χαίρομαι που η εφημερίδα αναγνωρίζει τη σημαντικότητα αυτού του ιδιαίτερου δημοσιογραφικού είδους, που δεν μοιάζει με κανένα άλλο και που φιλοδοξεί να καταγράψει κάτι περισσότερο, από την περαστική στιγμή. Στην πραγματικότητα, το χρονογράφημα είναι η γέφυρα που περνά πάνω από την είδηση, το ρεπορτάζ, το πολιτικό άρθρο και καταλήγει στο έδαφος που…αγγίζει τη λογοτεχνία.
Ο αναγνώστης της εφημερίδας, σύντομα μετά την ανάγνωση, συνήθως ξεχνά ό,τι διάβασε, όμως υπάρχει μια πιθανότητα, να μη ξεχάσει το χρονογράφημα – και πάνω σε αυτή την πιθανότητα, κτίζει ο/η χρονογράφος την ελπίδα, την αισιοδοξία και την έμπνευσή του/της. Το χρονογράφημα, επιβραδύνει το βιαστικό, ξεκαθαρίζει το νεφελώδες, επιμηκύνει τη ζωή του θνησιγενούς. Είναι το…πεισματάρικο παιδί της εφημερίδας, που αντιστέκεται στο εφήμερο πνεύμα της και θέλει τους αναγνώστες, να το θυμούνται για άλλη μια μέρα, αν είναι δυνατόν! Το χρονογράφημα σε μια καθημερινή εφημερίδα, είναι θα έλεγα μια…υποψία λογοτεχνίας, που αχνίζει και που σπαρταρά μέσα από τη δράση των ηρώων της, ενώ αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη – χωρίς να έχει την πολυτέλεια του χρόνου κι ενώ γράφεται, κυριολεκτικά στο πόδι.
Πολύ περισσότερο, όταν ο χρονογράφος, είναι ταυτόχρονα και ρεπόρτερ, όπως συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις. Ένας χρονογράφος που είναι και ρεπόρτερ, είναι ένας δημοσιογράφος που αντιμάχεται ουσιαστικά, το ίδιο το πεπρωμένο του, το πεπρωμένο της λήθης. Καθώς η μια πλευρά του, είναι έξω στο δρόμο, με τους άλλους ανθρώπους κάνοντας ρεπορτάζ, η άλλη πλευρά του, είναι εσώκλειστη μέσα του, γράφοντας το χρονογράφημά του – κι αυτός είναι ένας συχνά μάταιος, αλλά καρποφόρος αγώνας, έστω και αν η λήθη, επικρατεί συνήθως πάνω στη μνήμη, έστω και αν ο θάνατος, επικρατεί συνήθως πάνω στην αθανασία.
