Μπαίνοντας στο περίπτερο ν’ αγοράσω ένα σημειωματάριο, άκουσα τις φωνές τους, στον διπλανό ανοικτό χώρο. Γύρισα το κεφάλι και κοντοστάθηκα, γιατί είδα τους δυο νεαρούς άντρες να λογομαχούν έντονα, σε κοντινή απόσταση ο ένας από τον άλλο. Ταυτόχρονα, ήρθε κοντά μου ο περιπτεράς και μου είπε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τσακώνονται μεταξύ τους, γιατί ο ένας από τους δύο, θεωρεί τον χώρο αυτό …δικό του, επειδή κατοικεί σε κοντινή απόσταση και απαιτεί από τον άλλο, που δουλεύει στην ίδια γειτονιά, να μη σταθμεύει εκεί, το αυτοκίνητό του. Αντιλαμβάνεστε ότι δεν με εξέπληξε το περιστατικό, έτσι που όλοι περιμένουμε ν’ ακούσουμε και να δούμε το χειρότερο, εξοικειωμένοι με την καθημερινή βία και την επιθετικότητα ανθρώπων που …δεν τους χωρά ο τόπος!
Τελικά, η λογομαχία τέλειωσε ξαφνικά, όπως άρχισε, αφού ο… κατηγορούμενος υποχώρησε και στάθμευσε το αυτοκίνητο, σε άλλο σημείο. Στην κουβέντα μου με τον περιπτερά, μπήκε και ο ήσυχος και πάντα χαμογελαστός μεσήλικας, που κάθεται για ώρες σε ένα πτυσσόμενο κάθισμα, κάτω απ’ την ομπρέλα, μπροστά από το περίπτερο. Μας πληροφόρησε, λοιπόν, ότι «ο τύπος πέρσι, έβγαλε μαχαίρι, εναντίον άλλου γείτονα, για τον ίδιο λόγο».
Ο παρατηρητικός πληροφοριοδότης μας, διαμένει σε ιδιωτική δομή για ψυχωσικά άτομα και έχει κάνει το περίπτερο, καθημερινό στέκι κοινωνικής συναναστροφής, έχοντας φυσικά την αποδοχή του ιδιοκτήτη. Περνά τη μέρα του, κοιτάζοντας αυτοκίνητα και ανθρώπους να πηγαινοέρχονται και κουβεντιάζοντας με άλλους συγκάτοικους του, που, επίσης, συχνάζουν εδώ, ή με πελάτες που μπαινοβγαίνουν στο περίπτερο. Σκέφτηκα πως είναι ένας άνθρωπος, διαγνωσμένος με ψυχικά προβλήματα, που μοιράζεται με τόση φιλικότητα, τον μικρό, τον λιλιπούτειο χώρο που τον φιλοξενεί… Σκέφτηκα και τον άλλο, τον ψυχικά υγιή γείτονα, που δεν υπήρξε ποτέ, τρόφιμος κανενός ιδρύματος, αλλά που …δεν τον χωρά ο τόπος …και είναι πάντα έτοιμος να επιτεθεί στον διπλανό του, διεκδικώντας χώρο, που έτσι κι αλλιώς, δεν του ανήκει…
