Μια εβδομάδα συμπληρώνεται σήμερα, σε αυτή τη νέα θέση, του καθημερινού χρονογραφήματος, της δεύτερης σελίδας. Δεν είναι πολύς χρόνος, νιώθω όμως ότι κτίζεται ένας ορισμένος βαθμός εξοικείωσης, απαραίτητος για μια καλύτερη γνωριμία μεταξύ μας. Μετά από τόσα πολλά χρόνια στο επάγγελμα, ακούγομαι… αμήχανος, έτσι δεν είναι;
Αμήχανος μπορεί να μην είμαι, σίγουρα όμως ανυπομονώ να γνωριστούμε ακόμα περισσότερο. Κάνοντας έτσι, ένα μικρό απολογισμό, σκέφτομαι το κείμενο μου της Κυριακής, να μη διαμορφώνεται στη βάση του τι έκανε, ή τι είπε κάποιος άλλος, αλλά να έχει ένα πιο… προσωπικό τόνο. Έτσι κι αλλιώς, η δημοσιογραφία, είναι και μια προσωπική και μοναχική υπόθεση, έστω κι αν…γράφεται συνήθως μέσα σε πολύβουες αίθουσες σύνταξης. Είσαι μέσα στη βουή και στο πλήθος, μιλάς και γράφεις για χιλιάδες άλλους, αλλά απευθύνεσαι βασικά στη δική σου συνείδηση. Τι άλλο είναι το γράψιμο, από ένα μοναχικό διάλογο; Δεν ξέρω πόσοι από εμάς, συνειδητοποιούν ότι αυτά που γράφουμε, επηρεάζουν τις ζωές των άλλων. Συχνά ακαριαία, άμεσα και ανέκκλητα.
Καθώς εμείς πληκτρολογούμε στο κομπιούτερ μας λέξεις, λέξεις κι άλλες λέξεις, κάποτε μηχανικά και αφηρημένα, άνθρωποι απολύονται από τους εργοδότες τους, παρεξηγούνται μεταξύ τους και χαλούν τη σχέση τους, επιτίθενται ομαδικά στην απέναντι κερκίδα, γιατί τους ερέθισαν κάποιες λέξεις στην εφημερίδα. Δεν δημιουργούμε εμείς το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι εκεί, γινόμαστε όμως μέρος του προβλήματος.
Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο θέλω να μετρώ και να ζυγίζω τις λέξεις μου. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω. Ξέρω όμως, ότι το ίδιο θέλουν και το ίδιο προσπαθούν, πολλοί συνάδελφοι που είναι στο δρόμο και κάνουν ρεπορτάζ, αλληλεπιδρώντας καθημερινά, με ανθρώπους από κάθε κομμάτι του κοινωνικού μωσαϊκού. Και είναι πάντα συγκινητικό, να συναντάμε στο δρόμο, τους ωραίους τύπους που κυκλοφορούν, εκείνους που η γνωριμία τους, μας κάνει κάθε φορά, έστω και στο ελάχιστο, καλύτερους και που αναδεικνύει τη δημοσιογραφία, σε μια απολαυστική περιπέτεια και σε μια γέφυρα πραγματικής επικοινωνίας.
