Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να περιμένουμε. Μέχρι το τέλος του 2017. Κάτι που γίνεται τα τελευταία 15 χρόνια, από τότε δηλαδή που ανακοινώθηκε πως ένα φουτουριστικό αρχιτεκτονικό σχέδιο που έφτανε από το λονδρέζικο γραφείο της Ζάχα Χαντίντ κέρδιζε το βραβείο για την ανάπλαση της πλατείας Ελευθερίας. Θυμάμαι τότε μέσα από μια έκθεση στην Πύλη Αμμοχώστου παρουσιάζονταν οι προτάσεις των φιναλίστ και την ίδια ώρα είχαν ξεκινήσει να ακούγονται οι πρώτες φωνές που αντιδρούσαν στην «προχωρημένη» επιλογή αλλά και στην επέμβαση στις παρυφές του ιστορικού κέντρου.
Αν τελικά η ανάπλαση της πλατείας θα γινόταν με μια πιο παραδοσιακή ή όχι προσέγγιση σήμερα δεν έχει πια καμία σημασία, αφού από τότε η ιστορία της μεγαλεπήβολης κατασκευής πήρε τόσες πολλές ανάποδες στροφές, που η πόλη αναγκάστηκε να ζει με δεδομένο τη στασιμότητα, το κέντρο έγινε εργοτάξιο και ο κόσμος που ζει στην περιοχή πλήρωσε το τίμημα. Αποτέλεσμα;
Εδώ και καιρό ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι σταματήσαμε γενικώς να φανταζόμαστε πώς θα ‘ναι η πλατεία. Γιατί αν άξιζε τελικά τον κόπο, τα εκατομμύρια και το χρόνο, θα το ξέρουμε όταν επιτέλους αρχίσουμε να τη ζούμε… Να τη ζούμε ως πλατεία βέβαια κι όχι ως την αφετηρία δυο δρόμων που χωράνε όλοι κι όλα. Και αυτοκίνητα μαζί. Γιατί αυτό το τελευταίο ξεσήκωσε ξανά αντιδράσεις και όχι άδικα. Σε τελική ανάλυση αυτό που χρειαζόμαστε ως πολίτες είναι αναβάθμιση της ποιότητας του τρόπου ζωής μας. Κι είναι κάτι που το κέντρο της πρωτεύουσας δυσκολεύεται να προσφέρει.
Σκεφτείτε μόνο πως για αρκετούς νέους δεν υπάρχει άλλη εικόνα για την πλατεία Ελευθερίας πέρα από αυτή την παρακμιακή των τελευταίων χρόνων. Για μια γενιά η πλατεία είναι απλά ένα έργο υπό κατασκευή. Για τους παλαιότερους ήταν κάποτε ένας χώρος με ζωή. Με δυο περίπτερα που κατεδαφίστηκαν μαζί με πολλά δέντρα που κόπηκαν. Ένα σημείο συνάντησης, για πανηγύρια και συλλαλητήρια, για συναυλίες, εκδηλώσεις, πορείες, φεστιβάλ. Νοσταλγία; Δεν θα το ‘λεγα. Τότε όμως ο χώρος (που για να λέμε την αλήθεια δεν ήταν ποτέ πλατεία με την πραγματική έννοια) είχε ζωή. Και τα χρόνια αυτά, από τότε δηλαδή που στήθηκε το εργοτάξιο, χάθηκαν μαζί της, οι συνήθειες των ανθρώπων της πόλης. Και η ομορφιά της, που με δυσκολία την εντοπίζουμε πια.
