Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, 77, σε επιστολή του προς τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εξέφρασε την υποστήριξή του προς τη στρατιωτική επιχείρηση της Τουρκίας στο κουρδικό καντόνι Αφρίν, στη Συρία, και ευχήθηκε «καλή ευόδωσή» της. «Η αποφασιστική στάση του Προέδρου Ερντογάν, που απαγορεύει αυστηρά το συσχετισμό μίας θρησκείας με την τρομοκρατία, αντικατοπτρίζεται στην παγκόσμια κοινή γνώμη (…) Προσευχόμαστε ότι εσείς και οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις θα καταφέρουν επιτυχία και η “Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας” θα φέρει ειρήνη στην περιοχή όπως το όνομά της υπόσχεται», είναι τα λόγια με τα οποία κλείνει την προς τον Τούρκο Πρόεδρο επιστολή του ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Που σίγουρα ζει στο Φανάρι κάτω από μεγάλη πίεση, θα έλεγα ακόμα και σε καθεστώς ομηρίας. Όμως, επειδή γνωρίζω ότι έχει το θάρρος της γνώμης (πολύ χάρηκα, φερ’ ειπείν τις δηλώσεις αποδοκιμασίας του πρόσφατα για τα ακροδεξιά, φιλοναζιστικά κόμματα που έχουν πλημμυρίσει τελευταία την Ευρώπη), ίσως η σιωπή του να ήταν πιο εύγλωττη. Ο έπαινος προς τον συγκεκριμένο πολιτικό ηγέτη με ενόχλησε.
Έντεκα μέλη του Ιατρικού Συλλόγου της Τουρκίας, αντιθέτως, αψήφισαν τις απειλές Ερντογάν να μην τολμήσει κανείς να επικρίνει τη στρατιωτική του επιχείρηση στη Συρία, έκαναν ακριβώς αυτό, και συνελήφθησαν χθες και κατηγορήθηκαν από τον ίδιο τον Πρόεδρο ως «συμμορία σκλάβων». Τασσόμενοι εναντίον της «Επιχείρησης Κλάδος Ελαίας», οι 11 ιατροί είπαν ότι «ο πόλεμος είναι ζήτημα δημόσιας υγείας» και έχουν υποχρέωση να πάρουν θέση. «Λέμε ναι στην ειρήνη, και στον πόλεμο όχι», είπαν στην ανακοίνωσή τους, που ήταν η αφορμή να συλληφθούν. Ο δε Ερντογάν τους κατηγόρησε για προδοσία, είπε ότι «δεν μπορεί αυτοί οι έντεκα να εκφράζουν τον τουρκικό ιατρικό κόσμο, δεν είναι πνευματικοί άνθρωποι, αλλά μία συμμορία σκλάβων που υπηρετούν τον ισλαμισμό». Ο άνθρωπος έχει ξεφύγει εντελώς. Και πού να βρεις και γιατρό κατάλληλο και μη κρατούμενο για να τον αναλάβει.
Η Ντέλια Βελκουλέσκου, 43, Ρουμάνα οικονομολόγος, επικεφαλής της αποστολής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Κύπρο μέχρι το 2015 και ακολούθως στην Ελλάδα, από την οποία τώρα αποχωρεί για να την αντικαταστήσει ο Αμερικανός Πίτερ Ντόλμαν. Η κάτοχος μάστερ και διδακτορικού στην οικονομία από το φημισμένο πανεπιστήμιο Johns Hopkins της Αμερικής αντιμετωπίστηκε ως persona non grata από την Κύπρο, που της προσέδωσε και το ψευδώνυμο Δρακουλέσκου, αλλά και από την Ελλάδα που, σύμφωνα με ανάρτηση του Protagon.gr, κάποιοι της παγίδευσαν το τηλέφωνό της στο ξενοδοχείο Χίλτον των Αθηνών, για να παρακολουθούνται οι συνομιλίες της με τον προϊστάμενό της Πόουλ Τόμσεν και να την κατηγορήσουν έπειτα ότι υπονόμευε την προσπάθεια της Ελλάδας για να αναγκαστεί αυτή να πάρει κι άλλα δάνεια από το Ταμείο.
Η Βελκουλέσκου, παντρεμένη με τον ογκολόγο Βίκτορ Βελκουλέσκου με τον οποίο έχουν τρία παιδιά, είναι μια γυναίκα που έκανε πολύ καλά τη δουλειά της. Εάν οι δικές μας κυβερνήσεις, σε Αθήνα και Λευκωσία, είχαν μερικές σαν και αυτή στο δυναμικό τους, σίγουρα δεν θα τη χρειάζονταν μετά για να ανακαλύψει στα οικονομικά κιτάπια τους τα κακώς κείμενα. Θα είχαν εντάξει τα βιβλία τους. Ίσως θα έπρεπε να την τιμούσαμε.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ουδέποτε τη συμπάθησε –έχασε πολλές φορές την υπομονή του μαζί της. Το ίδιο και ο Τσίπρας, που όμως είχε τον γενικά ψύχραιμο και φλεγματικό Ευκλείδη Τσακαλώτο για να τη διαχειρίζεται. Οι εκπρόσωποι των δανειστών είναι οι άνθρωποι που δεν θα γνωρίζαμε ποτέ εάν ξέραμε να χειριστούμε σωστά και συνετά τα οικονομικά μας. Τους μισήσαμε επειδή θεωρήσαμε ότι εκχωρήσαμε υποχρεωτικά σε αυτούς ένα μέρος της «εθνικής μας κυριαρχίας». Αυτής που μόνοι μας απωλέσαμε, όταν ξοδεύαμε περισσότερα απ’ όσα εισπράτταμε, και κάθε χρόνο η παραγωγή μας μειωνόταν.
Εκείνο που δεν συγχωρέσαμε ποτέ στη Βελκουλέσκου είναι ότι σε κάθε σύσκεψη που συμμετείχε, έλεγε «ναι» ή «όχι» – ποτέ «θα δούμε». Αυτό το μελλοντικό παραπεμπτικό, που μας έχει κάψει ως κοινωνία και ως χώρα. «Θα δούμε». Και ακόμα βλέπουμε…
