Διαβάζω στο προχθεσινό, πολύ σύντομο Δελτίο Τύπου από το Μέγαρο Μαξίμου για το επεισόδιο στα Ίμια με τον εμβολισμό ελληνικού σκάφους του Λιμενικού, με πλήρωμα 27 ανθρώπων, από τουρκική ακταιωρό, ότι υπήρξε τηλεφωνική επικοινωνία των δύο Πρωθυπουργών, Τσίπρα και Γιλντιρίμ, και ότι αυτή έγινε «με πρωτοβουλία του Τούρκου Πρωθυπουργού». Κάτι δεν μου κολλάει καλά εδώ. Δηλαδή, έρχεται ο άλλος στο σπίτι μου, δημιουργεί επεισόδιο, και μετά από αυτό αντί να τον πάρω εγώ για να διαμαρτυρηθώ, ή έστω αυτός για να ζητήσει συγγνώμη, δέχομαι τηλεφώνημά του στο οποίο με εγκαλεί «πώς κάνεις έτσι;».
Ο Γιλντιρίμ πήρε για να πει ότι η Αθήνα κάνει θόρυβο για ένα ελάσσονος σημασίας γεγονός, που μάλιστα έγινε και «κατά λάθος». Αλλά ταυτόχρονα, μιας και εκείνος κάλεσε, είπε στον δικό μας Πρωθυπουργό «κοίτα να δεις, εμάς μας ανησυχούν και οι έρευνες στην ΑΟΖ της Κύπρου, και δεν θα το αφήσουμε έτσι». Εμ μας την είπε, εμ απείλησε κιόλας.
Τέσσερις διπλωμάτες χωρών-μελών της ΕΕ στην Αθήνα, με τους οποίους επικοινώνησα προχθές για να μου πουν την άποψή τους για τους νέους τσαμπουκάδες Ερντογάν, είπαν όλοι το ίδιο πράγμα: «Ο άνθρωπος είναι τρελός. Κλινική περίπτωση». Και μου ανέφεραν πληροφορίες που έχουν και από δικές τους πηγές στην Άγκυρα, πολύ κοντά στον ασθενή.
Από την άλλη, σκέφτομαι: Στον αλλόκοτο κόσμο που ζούμε σήμερα, εδώ κοντά στη γειτονιά μας, αλλά και πιο μακριά ακόμα, πόσοι πολιτικοί ηγέτες δεν είναι, λίγο έως και πολύ, «κλινικές περιπτώσεις»; Ο Τραμπ; Ο Βορειοκορεάτης; Ο Νοτιοαφρικανός Τζέϊκομπ Ζούμα, που του λέει το κόμμα του «ξεκουμπίσου, είσαι διεφθαρμένος», και εκείνος ακόμα αντιστέκεται; Ο Μαδούρο της Βενεζουέλας, που ‘χει ρημάξει τη χώρα του και έχει θαυμαστή τον Τσίπρα και όλον τον ΣΥΡΙΖΑ; Ο Μουγκάμπε, που έφτασε 90-«φέυγα» και δεν έφευγε, δεν είναι για δέσιμο; Ο Άγγλος, ο Φαράτζ, που ‘χει στόμα οχετό, αλλά κατάφερε να επηρεάσει κόσμο να βγάλει τη Βρετανία από την ΕΕ; Ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, ο Μπόρις Τζόνσον, τον έχετε δει και ακούσει από κοντά, πώς συμπεριφέρεται, πώς μιλάει, τι λέει; Εγώ τον έχω δει και τον έχω ακούσει, ιατρός δεν είμαι, αλλά εάν υπήρχε «διαγνωστικό στοίχημα» θα ποντάριζα πολλά λεφτά στο ότι χρωστάει και αυτός της Μιχαλούς. Ο ξενοφοβικός, εθνικιστής και λαϊκιστής Βικτόρ Ορμπάν, μπορεί να είναι από άποψη υγείας στα συγκαλά του;
Να ‘ρθω πιο κοντά, και να πω και για κάποιους δικούς μας; Όχι, άστο, θα μπλέξεις, μου λέει η συντηρητική φωνή μέσα μου, που συχνά θέλει να με προστατεύει. Οπότε, σταματώ εδώ…
«Στο σκοτάδι, η Δημοκρατία πεθαίνει», είναι το μότο κάτω από τον τίτλο της Washington Post στην ηλεκτρονική της έκδοση.
«Όλες οι ειδήσεις που αξίζει να τυπωθούν» είναι εδώ και χρόνια το μότο της New York Times, που δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα όχι μόνο στον πλουραλισμό των ειδήσεων, αλλά και στην αξιολόγησή τους από τους διευθυντές, αρχισυντάκτες και συντάκτες.
Το ίντερνετ, αλλά και πολλά κρατικά και ημικρατικά μέσα ενημέρωσης, εδώ αλλά και αλλού, ταυτίζουν την ενημέρωση με το «όλα δημοσιεύονται». Άστοχο, και επικίνδυνο.
Πρόσωπο της Ημέρας
Η Αγγλίδα ηθοποιός Minnie Driver, 48, παραιτήθηκε ως καλλιτεχνική πρέσβειρα της ανθρωπιστικής οργάνωσης Oxfam, έπειτα από αποκαλύψεις ότι μέλη του προσωπικού της στην Αϊτή αλλά και σε άλλες χώρες πλήρωναν άπορους και ευάλωτους ανθρώπους για να κάνουν αγοραίο έρωτα μαζί τους. Αυτούς, δηλαδή, για τους οποίους υποτίθεται ότι πήγαν εκεί για να βοηθήσουν να έχουν μια καλύτερη ζωή. Η κα. Driver, που είχε προταθεί για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου στην σπουδαία ταινία Good Will Hunting το 1997, δήλωσε ότι μένει εμβρόντητη από τις αποκαλύψεις, και πολύ θυμωμένη με την Οργάνωση που ακολουθεί και υποστηρίζει από τα 9 της χρόνια.
