Ένιωσα μια ανατριχίλα από συγκίνηση όταν πληροφορήθηκα ότι ο Κώστας Χαμπιαούρης αναφέρθηκε στην «εγκάρσια πτυχή» (sic) του Πολιτισμού κατά τη διάρκεια των εργασιών του Συμβουλίου Παιδείας, Νεολαίας, Πολιτισμού και Αθλητισμού της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Πρώτον γιατί συνειδητοποίησα ότι είναι υπερυπουργός, μιας και το χαρτοφυλάκιό του καλύπτει και τους τέσσερις αυτούς τομείς, τη στιγμή που άλλες χώρες- μέλη μπορεί να έστειλαν στις Βρυξέλλες έως και τέσσερις διαφορετικούς υπουργούς. Αυτό σημαίνει περιττά έξοδα κι επίσης σημαίνει ότι στο πολιτικό δυναμικό αυτών των κουτόφραγκων είναι δυσεύρετα τα στελέχη με τόσο πολυσχιδείς ικανότητες. Να τους δανείσουμε εμείς που μας περισσεύουν!
Η συγκίνησή μου κατά δεύτερο και κυριότερο λόγο προήλθε από το γεγονός ότι ο Υπουργός Παιδείας όχι μόνο δεν έχει ξεχάσει ότι είναι «και Πολιτισμού», αλλά διατυπώνει και έντονη άποψη σε διεθνή συμπόσια και φόρα για τις δυνατότητες του πολιτισμού σε όλους τους τομείς πολιτικής και ανταλλάσσει απόψεις σε σχέση με το μακροπρόθεσμο όραμα για τη συμβολή του πολιτισμού στην ΕΕ. Εξεπλάγην ευχάριστα, γιατί βρίσκω ιδιαίτερα τιμητικό με τόσα μέτωπα που έχει ανοιχτά στον τομέα της Παιδείας, να ξοδεύει φαιά ουσία και ενέργεια για τα τιποτένια ζητήματα του πολιτισμού.
Δεν είναι και λίγες οι σκοτούρες που έχει στο κεφάλι του. Καταρχήν κινδυνεύει να σπάσει το ρεκόρ γρηγορότερου «καψίματος» Υπουργού στη σύγχρονη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας και υπενθυμίζω ότι δεν έχει καλά- καλά συμπληρώσει τρεις μήνες στο πηδάλιο. Πρώτα ήταν εκείνη η αδιανόητη κοτσάνα περί κοινών αρχών και αξιών που μοιράζεται η παιδεία μας με το ΕΛΑΜ (βασικά, το ξέραμε αυτό, άλλο όμως είναι να το ακούς από τα πλέον επίσημα χείλη). Και τώρα είναι ο ανένδοτος πόλεμος που κήρυξε στην εκπαιδευτική κοινότητα στην προσπάθεια να αποκρούσει την οποιαδήποτε υποψία σκαγιών από πολιτικές ευθύνες, μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του μαθητή στο Αλεθρικό.
Αν σήμερα επιχειρείται να εδραιωθεί μια εικόνα ότι οι εκπαιδευτικοί συλλήβδην είναι εν δυνάμει δολοφόνοι και διαφθορείς των παιδιών μας ή ότι στο εκπαιδευτικό σύστημα υπάρχουν πολλά σάπια μήλα, η κύρια επικοινωνιακή ευθύνη βαραίνει τον ίδιο. Γιατί στην πρώτη μεγάλη καταιγίδα, αντί να επιστρατεύσει το αλεξιβρόχιο, άρχισε να χορεύει στη βροχή. Υποχρέωσε έτσι και τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να τον «ξεπλύνει» δημόσια -καλύπτοντας στην ουσία τον εαυτό του επειδή τον διόρισε. Ένας είναι ο εχθρός, ο συνδικαλισμός και τελειώσαμε.
Ο λεκές όμως παραμένει. Και αλίμονό μας ως κοινωνία αν χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στον άνθρωπο εκπαιδευτικό. Στον θεσμό, ίσως. Στους θεματοφύλακες των θεσμών, οπωσδήποτε. Αλλά στον άνθρωπο, με τίποτα. Κι αυτό ο Κώστας Χαμπιαούρης θα έπρεπε να είναι ο πρώτος που το γνωρίζει, εφόσον προέρχεται από τα σπλάχνα της εκπαίδευσης. Και δεν πρέπει να ξεχνάει ότι όσο στοχοποιεί τους μέχρι πρότινος συναδέλφους του και επιτρέπει να εδραιώνεται η αίσθηση ότι έχουμε γεμίσει ακατάλληλους εκπαιδευτικούς, κάποιος μπορεί να του αντιτάξει ότι ενίοτε γίνονται και υπουργοί. Πάμε παρακάτω.
Το ζήτημα με τον Χαμπιαούρη είναι ότι είχε δείξει τις προθέσεις του σε σχέση με τον Πολιτισμό ΠΡΙΝ ακόμη αναλάβει και τυπικά το ΥΠΠ. Ήρθε κι έδεσε και η ενημέρωση ότι προχωρά το ζήτημα του Υφυπουργείου το οποίο μάλιστα ενδέχεται να είναι και αυτόνομο κι αυτό ήταν: μοιάζουν όλα να έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο. Όχι ότι πριν ήμασταν παγκόσμιο πρότυπο πολιτιστικής πολιτικής, όμως τώρα υπάρχει και το άλλοθι. Οι εκκρεμότητες στον τομέα συσσωρεύονται και είναι άμεση η ανάγκη για λήψη αποφάσεων σε υψηλό επίπεδο. Όπως επί παραδείγματι για το μέλλον και το πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κύπρια όπου, όπως επιβεβαιώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής, ο κόμπος έχει πλέον φτάσει στο χτένι.
Κι εμάς να μας επιτρέψετε μετά από τόσες φρούδες υποσχέσεις και κωλυσιεργίες να μη βασιζόμαστε στην προοπτική του Υφυπουργείου Πολιτισμού αν δεν το δούμε με τα μάτια μας και δεν θέσουμε και το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων.
