Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ Δημοκρατία, το κράτος μας, έχει 58 χρόνια ζωής. Εάν κανείς αναλογιστεί τα πολλά προβλήματα και εμπόδια που αντιμετώπισε, θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι πολύ λίγα ήταν τα χρόνια ομαλότητας στα οποία πορεύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι προφανές πως το κράτος δεν κατάφερε να πορευθεί μέσα στις καλύτερες συνθήκες και δεν πέτυχε να ωριμάσει, όπως έπρεπε. Την ίδια ώρα, δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών προσφέρεται απλόχερα άλλοθι για το γεγονός ότι συντηρούνται από τη δεκαετία του ’60 στρεβλώσεις και παθογένειες. Τα κακώς έχοντα όχι μόνο δεν διορθώθηκαν αλλά μεγάλωσαν, σε κάποιες περιπτώσεις γιγαντώθηκαν. 

ΑΥΤΟ συνιστά ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, για το οποίο ευθύνες έχουν τόσο οι εκάστοτε κυβερνώντες, το πολιτικό και οικονομικό σύστημα όσο και οι πολίτες που με απάθεια δεν αντιδρούσαν και δεν αντιδρούν στις στρεβλώσεις. Ρουσφέτι και αναξιοκρατία, συναλλαγές και πάρε-δώσε αποτελούν φαινόμενα που ποδηγέτησαν την ανάπτυξη του κράτους σε υγιείς βάσεις. Αυτά τα φαινόμενα δεν έχουν αλλάξει, έχουν διαφοροποιηθεί και εν πολλοίς προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που έχουν αναπτυχθεί στην κοινωνία.

Η ΧΩΡΑ αυτή, πέραν από το εθνικό ζήτημα, τη συνεχιζόμενη κατοχή τμήματός της από την Τουρκία, τα τουρκικά στρατεύματα, αντιμετωπίζει εσωτερικά και πολλά άλλα προβλήματα. Δεν είναι μυστικό ότι το κράτος είναι πελατειακό. Λειτουργεί, δηλαδή, στη βάση ενός πάρε-δώσε. Ρουσφέτι δηλαδή, που εν πολλοίς αποτελεί και το οξυγόνο ζωής του πολιτικού συστήματος. Δυστυχώς, αυτή η παθογένεια δεν αντιμετωπίστηκε. Όχι γιατί είναι ανίκητη, αλλά πρωτίστως επειδή αποτελεί επιλογή για το πολιτικό σύστημα. Για να καταπολεμηθεί αυτό το φαινόμενο, θα πρέπει να το θέλουν και οι πρωταγωνιστές. Πολιτικοί και πολίτες. Θέλουν να εξαφανίσουν το ρουσφέτι; Ό,τι και να λένε επίσημα και διακηρυκτικά επί της ουσίας, τίποτε δεν γίνεται προς την κατεύθυνση της καταπολέμησης του φαινομένου, γιατί δεν το θέλουν.

ΟΙ τελευταίες εξελίξεις δείχνει πως οι στρεβλώσεις αποτελούν τροχοπέδη στην κανονική λειτουργία του κράτους. Και στο πεδίο της Παιδείας, της Υγείας αλλά και στην Αστυνομία. Υπό την έννοια ότι τα προβλήματα διαιωνίζονται και δυστυχώς αυτό προκαλούν και επιπτώσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις και τραγωδίες. Είναι σαφές πως για να υπάρξουν διορθωτικές κινήσεις, πρέπει να ανεβούμε όλοι έναν Γολγοθά. Κι αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Είναι πρόδηλο πως θα πρέπει να ανατραπούν εδραιωμένες αντιλήψεις και νοοτροπίες. Δεν μπορεί το 2018 να πεθάνουν παιδιά γιατί νοσεί το σύστημα. Δεν μπορεί νέοι άνθρωποι να πεθαίνουν στο μεροκάματο όταν υποτίθεται πως η ασφάλεια όλων των εργαζομένων πρέπει να είναι διασφαλισμένη. Κι αυτό, το τελευταίο, δεν μπορεί να φορτώνεται στο κράτος, που έχει ασφαλώς ευθύνες ως η κινητήρια μηχανή στην κοινωνία. Επιπρόσθετα, δεν μπορεί τα εγκληματικά στοιχεία να πυροβολούν αστυνομικούς, γιατί αυτό σαφώς και αλλάζει τα δεδομένα στο πεδίο της παρανομίας.

ΕΙΝΑΙ σαφές πως για να αλλάξει το κράτος, πρέπει να συνδράμουν σε αυτό και η κοινωνία, οι πολίτες. Για να μην τα φορτώνουμε όλα στο απρόσωπο σύστημα. Ούτε το κράτος είναι απρόσωπο, καθώς είμαστε όλοι εμείς. Μπορούμε να αλλάξουμε; Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε συλλογικά.