To 2009, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας, είχε πει στον τέως Βρετανό πρωθυπουργό, Γκόρντον Μπράουν, ότι οι «κυρίαρχες» βρετανικές βάσεις «δεν θα ενοχληθούν, και το μέλλον τους θα αφεθεί στα παιδιά και στα εγγόνια μας». Η λογική του κυρίου Χριστόφια δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι διαχρονική η αντίληψη που διαχέεται στην πολιτική ηγεσία του τόπου σχετικά με τις Βάσεις. Πέραν του ΔΗΣΥ, ακόμα και το αντιιμπεριαλιστικό ΑΚΕΛ διατηρεί τον «αγώνα» εναντίον των βάσεων μόνο στα συνθήματα.
Προχθές, λοιπόν, ενώ ολόκληρος ο πλανήτης περίμενε την απόφαση του βρετανικού Cabinet, του υπουργικού συμβουλίου, για το 585σέλιδο προσχέδιο συμφωνίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση για το Brexit, οι ιθαγενείς στη μικρή Κύπρο ήταν ήσυχοι. Και αυτό απέδειξε η πρώτη αντίδραση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Νίκος Αναστασιάδης εξέφρασε πλήρη ικανοποίηση, όχι μόνο για τη συμφωνία, αλλά για το τελικό αποτέλεσμα, «το οποίο διασφαλίζει την απρόσκοπτη συνέχιση της εφαρμογής του ευρωπαϊκού κεκτημένου στις περιοχές των Βάσεων, στους συγκεκριμένους τομείς που προβλέπει το Πρωτόκολλο 3 της Πράξης Προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε.».
Είναι, σαφώς, ένα πράγμα η επιβίωση 11.000 Κυπρίων εντός βρετανικών βάσεων και άλλο η παραβίαση της κυριαρχίας ενός κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ικανοποίηση δε για το περιβόητο Πρωτόκολλο προέρχεται από μια γενικότερη αντίληψη που καταβαραθρώνει το δικαίωμα ενός λαού να θέτει τα όριά του στα εδάφη της πατρίδας του. Είναι τραγικό που ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όπως οι βρετανικές βάσεις τυγχάνει «ελαφριάς» αντιμετώπισης, όχι λόγω έλλειψης λογικής, αλλά γιατί η Κύπρος βολοδέρνει και βασανίζεται στο άρμα της κακιάς μητριάς που λέγεται Μεγάλη Βρετανία.
Τουτέστιν, όσο και αν τα πράγματα που συζητούνται με το Brexit είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, η μικρή Κύπρος δεν πέρασε ποτέ την αναγκαία απο-αποικιοποίηση. Οι εξουσίες, από τον πρώτο Πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο, ήταν πάντα συνδεδεμένες με κάποιο κομμάτι της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Το πρόσφατο παράδειγμα του Μαυρικίου είναι ενδεικτικό της κατάστασης που βιώνουν πολλές πρώην αποικίες της Βρετανίας. Όσο δε για τα σύνορα της Ιρλανδίας και της Βόρειας Ιρλανδίας τι να πούμε; Στην Κύπρο, όμως, αντί να ζητούμε οι 11.000 κάτοικοι να ζουν όπως προσδιορίζουν (εθνική αυτοδιάθεση ή self determination), χωρίς ραδιενέργεια και πυραύλους Tomahawk πάνω απ’ τα κεφάλια των παιδιών τους, χωρίς τη Royal Air Force να σκίζει τα ουράνια λες και βολτάρει στο Λονδίνο, εκφράζουμε ικανοποίηση. Κι ας παραβιάζεται επανειλημμένα και βάναυσα το Διεθνές Δίκαιο, που έχει προ πολλού παραχωρηθεί στις ορέξεις της τρίτης εγγυήτριας δύναμης αυτού του ημι-κράτους της ανατολικής Μεσογείου.
alekos@phileleftheros.com
