Ένα από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών που σχολιάστηκαν ευρύτατα είναι η σημαντική άνοδος των Οικολόγων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Οι Πράσινοι κατάφεραν να αναδειχθούν σε τέταρτη δύναμη και να αποσπάσουν, αν δεν απατώμαι, 70 έδρες στο νέο Κοινοβούλιο των Βρυξελλών. Αριθμό ρεκόρ, αν τον συγκρίνει κανείς με προηγούμενες επιδόσεις τους. Καθιστά, μάλιστα, Ευρωπαίους Οικολόγους ρυθμιστές με αξιοσημείωτη επιρροή. Σε αυτό το αποτέλεσμα συνέβαλε τα μέγιστα η αλματώδης άνοδος των Πράσινων σε χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Στη Γερμανία οι Πράσινοι απέσπασαν πάνω από το 20% των ψήφων, αφήνοντας τους Σοσιαλδημοκράτες στην τρίτη θέση.
Στην Κύπρο συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Η συνεργασία Οικολόγων με τη Συμμαχία Πολιτών έπιασε πάτο. Μετά βίας κατάφερε να ξεπεράσει το 3%. Η Συμμαχία Πολιτών, χωρίς αμφιβολία, καταποντίστηκε, αφού όλα δείχνουν πως το κόμμα του κ. Λιλλήκα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Λυπηρά πενιχρή, όμως, είναι και η επιρροή των Πρασίνων του κ. Περδίκη. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν οφείλεται στο ότι αγνοούν τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Νοιάζονται και τρέχουν γι’ αυτά. Στις τάξεις τους, μάλιστα, έχουν κι έναν πραγματικό γνώστη των θεμάτων του περιβάλλοντος κι όχι μόνο, τον βουλευτή Χαράλαμπο Θεοπέμπτου, ο οποίος ήταν και υποψήφιος στις ευρωεκλογές. Μεταξύ μας, αν δεν ήταν κι ο κ. Θεοπέμπτου στο ψηφοδέλτιο, το 3% για τη συνεργασία των Οικολόγων με τη Συμμαχία Πολιτών θα ήταν, μάλλον, ένα άπιαστο όνειρο.
Η μεγάλη απόσταση των πολιτών από τους Πράσινους δεν οφείλεται, λοιπόν, στο ότι δεν νοιάζονται για το περιβάλλον. Οφείλεται σε άλλους, βαθιά πολιτικούς λόγους. Οι Οικολόγοι του κ. Περδίκη χάνουν γιατί, από τα πρώτα χρόνια της παρουσίας τους στην κυπριακή πολιτική ζωή, εκφέρουν ευλαβικά έναν βαθιά εθνικιστικό και σε ορισμένες περιπτώσεις ακραίο πολιτικό λόγο. Αναφέρομαι, βεβαίως, στο Κυπριακό, όπου η παρέα του κ. Περδίκη συναγωνίζεται στη σκληρή γραμμή με τους ομοϊδεάτες στο ΔΗΚΟ, την ΕΔΕΚ, την Αλληλεγγύη και τη Συμμαχία Πολιτών. Προβλέπω ότι τα δύο τελευταία σχήματα θα μας αφήσουν σύντομα χρόνους.
Η μεγάλη απόσταση των πολιτών από τους Πράσινους δεν οφείλεται, λοιπόν, στο ότι δεν νοιάζονται για το περιβάλλον. Οφείλεται σε άλλους, βαθιά πολιτικούς λόγους. Οι Οικολόγοι του κ. Περδίκη χάνουν γιατί, από τα πρώτα χρόνια της παρουσίας τους στην κυπριακή πολιτική ζωή, εκφέρουν ευλαβικά έναν βαθιά εθνικιστικό και σε ορισμένες περιπτώσεις ακραίο πολιτικό λόγο. Αναφέρομαι, βεβαίως, στο Κυπριακό, όπου η παρέα του κ. Περδίκη συναγωνίζεται στη σκληρή γραμμή με τους ομοϊδεάτες στο ΔΗΚΟ, την ΕΔΕΚ, την Αλληλεγγύη και τη Συμμαχία Πολιτών. Προβλέπω ότι τα δύο τελευταία σχήματα θα μας αφήσουν σύντομα χρόνους.
Θεωρώ, επίσης, ότι και οι Οικολόγοι θα ακολουθήσουν σύντομα, ίσως και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές αν δεν αντιληφθούν κάτι βασικό. Πολλοί από τους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους, προοδευτικοί άνθρωποι που πραγματικά πονούν για το περιβάλλον, δεν έχουν ούτε ένα εθνικιστικό κοκκαλάκι πάνω τους. Δεν παλεύουν μόνο για να αποτρέψουν την ερημοποίηση της Κύπρου, αλλά ποθούν ταυτόχρονα και την επανένωσή της. Και κάτι ακόμα. Αν παρακολουθήσει κανείς τις ανακοινώσεις που εκδίδουν σχεδόν καθημερινά οι Οικολόγοι (όπως και όλα τα κόμματα για να είμαστε δίκαιοι), θα καταλήξει σε ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις. Δεν παράγουν πολιτική, αντιδρούν απλώς σε γεγονότα και εξωγενείς παράγοντες. Αναλώνουν πολύ περισσότερο χρόνο σε θέματα του Κυπριακού, παρά σε ζητήματα που άπτονται των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών και, βέβαια, του περιβάλλοντος. Ειδικά με την Τουρκία, δείχνουν τόσο μεγάλο θυμό και μένος, που νομίζει κανείς ότι από λεπτό σε λεπτό θα σηκωθούν τα βομβαρδιστικά. Ξαναλέω ότι τα πιο πάνω δεν αφορούν μόνο τους Οικολόγους, αλλά τα περισσότερα κυπριακά κόμματα (και στις δύο πλευρές της πράσινης γραμμής). Οι Πράσινοι, όμως, έχουν τη δυνατότητα να πάρουν τόσες πολλές πρωτοβουλίες και να φανούν πραγματικά χρήσιμοι στον τόπο και στους πολίτες. Κανείς, όμως, δεν πρόκειται να τους αγαπήσει περισσότερο, όσο τους κυριεύει οίστρος εθνικιστικός.
