Κυβερνητικό πανηγύρι γίνεται στην Ελλάδα από τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός, μετά την συντριπτική ήττα του στις ευρωεκλογές με διαφορά 9,5%, παραδέχτηκε ότι υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ Βουλής και λαού και δήλωσε ότι θα πάει σε πρόωρες εκλογές.
Στη στήλη της Παρασκευής, στην οποία περιγράφαμε μερικές μόνο από τις κατ’ επείγον τροπολογίες που περνούν από τη Βουλή αργά τη νύχτα όταν μόνο οι βρικόλακες κυκλοφορούν, είχαμε βάλει τίτλο «Του Κουτρούλη ο Γάμος», μια ξεκαρδιστική παλιά θεατρική κωμωδία, που περιγράφει το απόλυτο χάος, τον άνευ προηγουμένου σαματά και θόρυβο γενικώς.
Ο σημερινός τίτλος, «Της Κακομοίρας», είναι πάλι από μια σπαρταριστή κωμωδία, κινηματογραφική αυτή τη φορά, με τον μοναδικό Κώστα Χατζηχρήστο στον ρόλο του μπακαλόγατου (όπως λέγανε παλιά στην Ελλάδα, όταν υπήρχαν ακόμα μπακάλικα, τον πιτσιρικά, βοηθό του ιδιοκτήτη). Ο χαμός που γίνεται σε αυτήν την ταινία, περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα του ιδιοκτήτη για μια φτωχή γειτονοπούλα, με την οποία όμως είναι καψούρης και ο Ζήκος, το μπακαλογατί. (Φωτό)
Στο «Μπακάλικο η Ελλάς», όπως έχει καταντήσει η Βουλή, ο υποτιθέμενος ναός της Δημοκρατίας, τα πράγματα είναι λιγότερα αθώα. Ο χαμός δεν γίνεται για μια όμορφη λαϊκή κοπέλα, αλλά για την νομή της εξουσίας, ακόμα και μέχρι την τελευταία στιγμή που κάποιος έχει ακόμα τον έλεγχό της.
Μέσα σε όλο το χαρτομάνι των τροπολογιών που περνάει η Βουλή, με διαδικασίες εντελώς συνοπτικές, ψηφίστηκε και η μόνιμη πρόσληψη στο Κοινοβούλιο της θυγατέρας μιας πρώην, πλέον, Υπουργού της κυβέρνησης, της κας Τασίας Χριστοδουλοπούλου. Μετατέθηκε από τα Ελληνικά Ταχυδρομεία στη Βουλή, όπου θεωρείται πιο σίγουρη θέση. Φυσικά, έγινε της κακομοίρας. Και η κα. Τασία αναγκάστηκε να βγει δημόσια και να ζητήσει συγγνώμη, παραδεχόμενη ότι έκανε λάθος, που όμως «δυστυχώς δεν αλλάζει πια» (εμ, βέβαια!), και να υποβάλει την παραίτησή της από μια θέση που έτσι κι αλλιώς σε λίγες μέρες θα αφήσει.
Μεταξύ των ευεργετηθέντων από την ίδια διάταξη που τακτοποίησε την κόρη της κας Τασίας, είναι και η πρώην σύζυγος του Προέδρου της Βουλής, Νίκου Βούτση. Θύμωσε πολύ όμως ο σύντροφος όταν τα ΜΜΕ εντόπισαν και ανέδειξαν το θέμα, και η πρώτη του δήλωση (μνημείο πολιτικής αστοχίας), ήταν ότι «δεν γνωρίζαμε ποιοι μπαίνουν στη ρύθμιση των προσλήψεων και μετατάξεων». Αργότερα, πρόσθεσε ότι ο ίδιος «δεν αισθάνομαι ίχνος ενοχής και ευθύνης επειδή κρατήσαμε το ίδιο καθεστώς» με τους προηγούμενους, και κατέληξε παρατηρώντας τους δημοσιογράφους ότι «δεν συμβάλλει να γράφετε περί συγγένειας…».
Με άλλα λόγια, αυτοί που ήρθαν στην εξουσία με την υπόσχεση ότι θα διαφέρουν από τους προηγούμενους (πού πράγματι έκαναν και αυτοί ετούτες τις κοινοβουλευτικές αλχημείες), τώρα ζητούν από τους επικριτές τους κατανόηση επειδή δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από εκείνους!
Ίσως κουράζει κάποιους αναγνώστες που η στήλη ασχολείται τόσο πολύ με αυτά τα θέματα. Επειδή όμως πρόκειται ακριβώς για θέματα και όχι προσώπων ή παρατάξεων, δεν θα κουραστώ να τα βγάζω στη φόρα, από όπου και αν δίδεται η αφορμή. Και ο λόγος που αναφέρομαι και εδώ σε θέματα εκ πρώτης όψεως «μόνο ελληνικά», είναι διότι αισθάνομαι, ή και γνωρίζω, ότι μερικά «κακά φαινόμενα» εκεί, ευδοκιμούν και εδώ, στη Κύπρο.
Υπάρχουν θεσμοί που υποτίθεται πως αυτές τις εκτροπές πρέπει να τις ελέγχουν. Ευτυχώς δεν είναι μονοπρόσωποι. Γεγονός που ενισχύει την ανάγκη εμείς, στα ΜΜΕ, να ενδυναμώσουμε τον δικό μας ρόλο, πρώτη «διάταξη» του οποίου είναι να ελέγχουμε κάθε εξουσία. Ακόμα και εκείνην που ελέγχει…
Ως υστερόγραφο, τώρα, των τελευταίων εξελίξεων στην Ελλάδα στον δρόμο προς τις εκλογές: Εκτός αυτών που ήδη αναφέρθηκαν, η εβδομάδα κλείνει με ένα απάνθισμα απίστευτων δηλώσεων από πρωτοκλασάτα κυβερνητικά στελέχη, όπως:
(α) του Ευκλείδη Τσακαλώτου που είπε «τελικά δίκιο είχε ο Πολάκης για τον Κιμπουρόπουλο», τον επιστήμονα παραπληγικό που εξελέγη πρώτος ευρωβουλευτής της ΝΔ, για τον οποίο είχε πεί ότι εκμεταλλεύεται το γεγονός της αναπηρίας του.
Και (β) του πρώην Υπουργού Παναγιώτη Κουρουμπλή που δήλωσε ότι «Εμείς, ο Σύριζα, στήριξε τους νέους που έμπαιναν στα λεωφορεία και πηδούσαν από τις πόρτες και αυτοκτονούσαν», τάχα από την απελπισία που ένοιωθαν από το προηγούμενο καθεστώς.
> Μάλλον δίκιο έχει τελικά ο φίλος μου ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος, που γράφει στο Twitter: Δε μου πέφτει και λόγος, αλλά νομίζω ότι η ιδανική προεκλογική καμπάνια για όλα τα υπόλοιπα κόμματα είναι να μην κάνουν τίποτε απολύτως και να αφήσουν τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ μόνους τους να μιλάνε όλο το μήνα.
