Σε ένα φιλμάκι λίγων λεπτών τα είδαμε και τα ακούσαμε όλα. Οι ξένοι που είναι υποδεέστεροι εμάς των Κυπρίων. Οι Ρουμάνες που είναι πουτάνες, οι Βουλγάρες που μόνο να μας καθαρίζουν τα σπίτια μπορούν, εμείς που κυκλοφοράμε με αυτοκίνητο των τριάντα χιλιάδων ενώ αυτές τέτοιο ποσό δεν είδαν σε ολάκερη τη ζωή τους. Έπιναν γάλα κατευθείαν από την αγελάδα. Και βρωμάνε συν τοις άλλοις. Κι ο σύζυγος μας είναι έτοιμος να βιάσει με τις οδηγίες μας. Κι η μάνα, αμήχανη παρακολουθεί, ανήμπορη να παρέμβει και να βάλει σε τάξη τις ενήλικες θυγατέρες της. Κι ένα παιδί, στα λίγα λεπτά που συντελείται το αίσχος, παίρνει την σκυτάλη κι επαναλαμβάνει ότι βλέπει βρίζοντας μία γυναίκα. Μόνο να μην έχει κάμερες να μας δουν να την χτυπάμε. Όλα κι όλα, αλλά δεν χτυπάμε σε δημόσια θέα. Κεκλεισμένων των θυρών ίσως. Όπως φεύγουμε και άμα τρακάρουμε αυτοκίνητο χωρίς να μας πάρει είδηση κανείς. 
Δυστυχώς, όμως, έχει κάμερες παντού πλέον. Και τα είδαμε όλα. Όπως τα είδαμε εμείς, τα είδαν και οι ίδιες οι πρωταγωνίστριες. Ψύχραιμες πια, όχι εν βρασμώ ψυχής – αν και ο βρασμός δεν δικαιολογείτο σε καμία στιγμή. Μόνο, που άλλα είδαμε εμείς κι άλλα οι ίδιες. Οι ίδιες ένοιωσαν περήφανες που έβαλαν στη θέση της μια ξένη που μπλέκεται σε υποθέσεις που δεν την αφορούν. Έτσι, η μία συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, κατηγορώντας την άγνωστη της γυναίκα για εκβιασμό. Κι έπειτα, με ήσυχη προφανώς τη συνείδηση, πήγε στη δουλειά της ανακαλύπτοντας πως είναι ανεπιθύμητη και ίσως χρειαστεί αυτή να καθαρίσει τζάμια. Και εδώ ξεκινά ένα άλλο δράμα. Στο οποίο κλείνουμε τον διακόπτη και το αφήνουμε στην ιδιωτική σφαίρα και στους ειδικούς να παρέμβουν για βοήθεια. 
Θα έπρεπε να δούμε το φιλμάκι; Θα έπρεπε να δούμε τα πρόσωπα των γυναικών και κυρίως του παιδιού; Το παιδί δεν θα έπρεπε να εκτεθεί σε μια τέτοια σκηνή έτσι κι αλλιώς. Και για αυτό υπεύθυνη είναι η μητέρα του. Από κει και πέρα, ναι, θα έπρεπε να προστατευτεί. Κάθε σκηνή που περιλαμβάνει το παιδί θα πρέπει να εξαφανιστεί από κάθε αρχείο ώστε να μην συνοδεύει τη ζωή του. Ωστόσο, όταν μεγαλώνεις και ακούς τη μάνα σου να απειλεί μια άλλη γυναίκα με βιασμό, η ζημιά έχει γίνει. 
Τα υπόλοιπα, συνέβησαν σε δημόσιο χώρο. Θα μπορούσε να είμαστε θαμώνες και να τα ακούγαμε διά ζώσης. Ωστόσο, ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος με την έκθεση του κακού του εαυτού. Χρειαζόμαστε αλλαγές εκ βάθρων. Όσο για το ότι ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση, πόσες μεμονωμένες περιπτώσεις κάνουν τελικά μια πραγματικότητα;