Η ζωή χωρίς like

 

Δικαιολογημένα μπορεί κάποιοι από αυτούς να διερωτηθούν τι σόι κοινωνία θα καταντήσουμε εάν αποποιηθούμε το δικαίωμα στο like με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε σε ποιους αρέσουν οι αναρτήσεις με το νέο μας look, το καινούργιο μας αυτοκίνητο, το χριστουγεννιάτικο μας δέντρο, το εστιατόριο στο οποίο φάγαμε, το ξενοδοχείο στο οποίο μείναμε, το ανακαινισμένο μας εξοχικό, το σκυλάκι μας, το γατάκι μας, και τα λοιπά, κυρίως όλα εκείνα που κάνουν τους λεγόμενους socialite να παινεύονται ότι ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.

 

Σαν ωραίοι Έλληνες που είμαστε τώρα που τέλειωσε το thanksgiving και το halloween, ετοιμαζόμαστε για το black Friday αλλά τι να κάνεις τη selfie με το ολοκαίνουργιο gadget από τη στιγμή που δεν γνωρίζεις ποιοι από τους φόλοουερς σου θα την δουν και κυρίως σε πόσους θα αρέσει; Κάτι τέτοια δεν θα έπρεπε να τα ανεχόμαστε, ιδιαίτερα τώρα που αξιωθήκαμε να πληροφορηθούμε ότι ο θεός του τένις είναι ομοεθνής μας, ότι το αίμα που κυλάει στις φλέβες μας είναι ίδιο με εκείνου που άλωσε το τερέν του Λονδίνου και ότι στον Όλυμπο του αθλητισμού βρίσκεται ακόμη ένας που κουβαλά το δικό μας DNA.

 

Μέχρι και ο Προκόπης Παυλόπουλος έσπευσε να βροντοφωνάξει ότι ο Στέφανος Τσιτσιπάς έδειξε στο διεθνές στερέωμα «τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας» αλλά με την παρέμβασή του o ανώτατος άρχων της Ελληνικής Δημοκρατίας προκάλεσε μια σειρά από απορίες, όπως: Τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας; Και πως τον αναγνωρίζουμε; Από τη νίκη; Μόνον από αυτήν; Aν έχανε ο Τσιτσιπάς θα ήταν λιγότερο Έλληνας; Το ότι πήγε στον τελικό δεν είναι επιτυχία; Μοναδική απάντηση στα πιο πάνω το «ου το νικάν αλλά το ευ αγωνίζεσθαι», έτσι για να μνημονεύσουμε τους προγόνους μας, οι οποίοι μεταλαμπάδευσαν το ιδεώδες του αθλητισμού στα πέρατα της οικουμένης, τότε που οι νικητές κέρδιζαν ένα στεφάνι αγριελιάς κάτι πολυτιμότερο από τα χρήματα: To χειροκρότημα και την εκτίμηση του κόσμου.

 

Αναγκαίες οι εισπράξεις, οι χορηγίες, τα διαφημιστικά και τηλεοπτικά δικαιώματα και όλα εκείνα που προσφέρει η ούτω καλούμενη ελεύθερη αγορά, αλλά εάν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με την ιστορία μας ως ωραίοι Έλληνες, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός. Όταν θα κοπάσει ο θόρυβος «για τον γίγαντα με την ανίκητη ρακέτα» καλό θα ήταν να βρούμε λίγο χρόνο ώστε να επαναφέρουμε στη μνήμη το εθνικό τραύμα που μας προκάλεσε πριν από μερικά χρόνια η ανώμαλη πτώση από την κορυφή του Ολύμπου στον πάτο της απαξίωσης όταν ο «γιός του ανέμου» και μερικοί από τους αρσιβαρίστες της «dream team» μέθυσαν από το νέκταρ της δόξας και παρασύρθηκαν από το κυνικό μότο της απαιτητικής εποχής μας, που επιμένει ότι «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος δεν είναι τίποτα».

 

Αν στ’ αλήθεια σημασία έχει συμμετοχή, η άμιλλα και η προσπάθεια, τότε ας χαρούμε για την επιτυχία του Τσιτσιπά, του Κοντίδη, του Τζιωρτζή, της Ελευθερίου, του Παρέλλη και πολλών άλλων, συμπατριωτών, ομοεθνών, ομογενών και λοιπών ημετέρων. Με την ψυχή μας αλλά και με μέτρο. Και με τα like μας, γιατί όχι.