Ο ρουφιάνος είναι το είδος ανθρώπου, που θα συναντήσει κανείς σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους. Δολοπλόκος και ραδιούργος, συγκεντρώνει πληροφορίες και κουτσομπολιά και μετά τα χρησιμοποιεί για ίδιον όφελος. Θα μεσολαβήσει για να γίνει γρήγορα η δουλειά και θα φανεί «άξιος» της εμπιστοσύνης. Προδότης και σπιούνος, ψοφάει να μάθει μυστικά, για να τα εξαργυρώσει με την πρώτη ευκαιρία. Χωρίς ηθικούς δισταγμούς και χωρίς δεύτερη σκέψη, θα σε αδειάσει μπροστά στους άλλους. Οι περισσότεροι τον αποφεύγουν, οι ανώτεροι του τον χρησιμοποιούν έως ότου τον χρειάζονται ή μέχρι να αποδειχθεί κατώτερος της εμπιστοσύνης τους. Έχουν κάθε λόγο να τον απεχθάνονται όχι μόνο τα θύματά του, αλλά και άτομα που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες του. Άλλωστε, μια πολύ γνωστή παροιμία λέει πως «πολλοί αγάπησαν την προδοσία, αλλά τον προδότη κανείς».
Στις μέρες μας, η συγκεκριμένη συμπεριφορά παρουσιάζεται να είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε περιπτώσεις επιδίωξης αποδόμησης των αντιπάλων. Κάπως έτσι κόμματα και πολιτικοί επιλέγουν τέτοιου είδους συνεργάτες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και κάπως έτσι βλέπουμε προσωπικές συνομιλίες να ξεπροβάλλουν σε πρωτοσέλιδα. Με τον ίδιο τρόπο, βλέπουμε συνεργάτες να γυροφέρνουν σε πολιτικά γραφεία και να παρουσιάζονται μπροστά μας τη μια μέρα με το τάδε κομματικό «κοστούμι» και την επαύριον να δοκιμάζουν την αντίπαλη κομματική «στολή» .
Πρέπει, λοιπόν, να μας προβληματίσει ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας επιλέγουν τέτοιου είδους ανθρώπους για να έχουν κοντά τους, τόσο για την ποιότητα του χαρακτήρα τους, όσο και για τον επαγγελματισμό τους. Έπρεπε, βέβαια, αυτό να προβληματίσει και τους ίδιους. Άλλωστε, ουκ ολίγες φορές τα τελευταία χρόνια πολιτικοί έχουν εκτεθεί εξαιτίας της λανθασμένης επιλογής συνεργατών και της εμπιστοσύνης, που έχουν επιδείξει. Για παράδειγμα, ποιος έχει ξεχάσει την γκάφα με τον «Μάκη», το διαφημιστικό σποτάκι του ΔΗΚΟ, που θύμιζε τρολ, αλλά και την πρόσφατη αντιγραφή της ομιλίας Κασουλίδη, που οδήγησε σε διακοπή της συνεργασίας Χριστοδουλίδη με τον επικοινωνιολόγο Γιώργο Φλέσσα;
Την ίδια ώρα, ακόμη, έπρεπε να μας προβληματίσει η ποιότητα της πολιτικής μας ζωής και η «καφενοποίηση» του δημόσιου λόγου, ο οποίος βρίσκεται σε πολύ χαμηλό επίπεδο και ασχολείται με αρκετά θέματα, τα οποία στην ουσία δεν έχουν να κάνουν με την πολιτική, αλλά μόνο στόχο έχουν να αποδομήσουν αντιπάλους. Και τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται με ευτελή μέσα. Aσφαλώς δεν ξαφνιαζόμαστε, όταν μαθαίνουμε για τη δημιουργία ψεύτικων λογαριασμών από πλευράς των πολιτικών, αφού είναι γνωστό πως τα κόμματα διατηρούν ψεύτικα προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και ας μην το παίζουν κάποιοι «οσίες παρθένες», γιατί έχουν… λερωμένη τη φωλιά τους. Είναι πράγμα που φαίνεται, άλλωστε, από την επιλογή συνεργατών τους, αλλά και από τον πρότερο βίο τους. Είμαι εξάλλου, βέβαιη, ότι αυτά που είδαμε να δημοσιεύονται τις τελευταίες μέρες είναι ελάχιστα μπροστά στις ραδιουργίες των κομματικών εμμίσθων στο διαδίκτυο και όχι μόνο, που συνιστούν κατάντια για την πολιτική ζωή.
Από την άλλη, ένας πολιτικός, όπως ο Νίκος Χριστοδουλίδης, τον οποίον ο κόσμος φαίνεται να έχει αγκαλιάσει, ταυτίζοντάς τον με το «νέο» και το «διαφορετικό», καλό θα ήταν να σκεφτεί τι χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει πρακτικές, που ο κόσμος έχει αρχίσει να αποδοκιμάζει. Πρέπει ακόμη να απαντήσει πώς μπορεί να εμπιστεύεται τέτοιου είδους ανθρώπους, χωρίς να ξεσκονίσει το ποιόν τους, βάζοντας δεύτερο αυτογκόλ μέσα σε λίγους μήνες. Τα σύννεφα, που έχουν αρχίσει να σχηματίζονται γύρω από την άμεμπτη εικόνα του, είναι εξαιτίας δικών του λανθασμένων επιλογών… Το αν θα του στοιχίσουν ή όχι, θα φανεί στην πορεία.
