Ο χρόνος παγώνει στο Δασάκι της Άχνας… Η αδυσώπητη πραγματικότητα, εκεί δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε να ξεχαστεί. Το απόκοσμο θέαμα της κατεχόμενης Άχνας, μια ανάσα μακριά από τη μικρή κοινότητα που δημιουργήθηκε εξ ανάγκης, μετά την τουρκική εισβολή, προκαλεί ανατριχίλα. Το ίδιο και οι ιστορίες των ηλικιωμένων κατοίκων, οι πλείστοι εκ των οποίων έφτιαξαν τη ζωή τους στην προσφυγιά, με το βλέμμα καρφωμένο στα κατεχόμενα σπίτια τους, που βρίσκονται λίγα μέτρα μακριά.
Οι δικές τους μνήμες δεν έχουν την «πολυτέλεια» να ξεθωριάσουν. Οι δικοί τους εφιάλτες, δεν έρχονται μόνο στις μαύρες επετείους της εισβολής. Εκεί όλα τα συναισθήματα είναι ανεξίτηλα. Εκεί όσοι «χάνονται» στο πέρασμα των χρόνων, φεύγουν με τον ίδιο καημό.
Στο Δάσος Άχνας βρήκαν καταφύγιο περισσότεροι από 70 χιλιάδες πρόσφυγες, οι οποίοι διαβιούσαν στην αρχή υπό άθλιες συνθήκες, με ελάχιστο φαγητό. Τα πρώτα χρόνια στην προσφυγιά, τα πέρασαν στους καταυλισμούς που στήθηκαν στην περιοχή περί τα τέλη του 1974. Οι πλείστοι παρέμειναν στον χώρο για σχεδόν δύο χρόνια, μαγειρεύοντας στο ύπαιθρο και πλένοντας τα ρούχα τους σε δεξαμενές. Ακολούθως πήρε ο καθένας τον δρόμο του και διασκορπίστηκαν σε ολόκληρη την Κύπρο. Κάποιοι, όμως, παρέμειναν στην περιοχή και έτσι δημιουργήθηκε η κοινότητα του Δάσους Άχνας.
Αυτοί οι κάτοικοι λοιπόν, αποφάσισαν να κάνουν κάτι για να «ξυπνήσουν» αυτά που ο αδηφάγος χρόνος… έχει κοιμίσει. Για δεύτερη χρονιά (σ.σ. η πρώτη ήταν το 2019) υλοποίησαν την ιδέα του κοινοτάρχη, Νίκου Βάσιλα, στήνοντας στο κέντρο του χωριού, ένα καταυλισμό προσφύγων, πολλά σημεία του οποίου αποτελούν πιστή αναπαράσταση της ζωής στα τσιατίρκα.
Το 2019 πίστευαν πως το πολύ ακριβό εγχείρημα, για τα δεδομένα της κοινότητας, θ’ αποτύχει. Όταν έφτασαν στον χώρο, ωστόσο, τα πρώτα σχολεία και οι μαθητές δεν σταματούσαν να κάνουν ερωτήσεις γι’ αυτά που έβλεπαν, κατάλαβαν πως πέτυχαν πολύ περισσότερα, από αυτά που αρχικά πίστευαν. Η πανδημία δεν τους επέτρεψε να κάνουν το ίδιο τα δύο τελευταία χρόνια και επανήλθαν φέτος στήνοντας ξανά τον καταυλισμό για σχεδόν 20 μέρες, ο οποίος λειτούργησε αποκλειστικά με εθελοντική προσφορά των κατοίκων.
Κι ενώ παρά τις εκκλήσεις, δεν υπήρξε η αρμόζουσα στήριξη από το Υπουργείο Παιδείας, όπως πληροφορούμαστε, μόλις είδαν το φως της δημοσιότητας οι πρώτες εικόνες από τον καταυλισμό, το τηλέφωνο του Κοινοτικού Συμβουλίου, δεν σταματούσε να κτυπάει από διευθυντές σχολείων, που ζητούσαν να τον επισκεφθούν. Στα παιδιά πέραν από τη ξενάγηση, προσφέρεται ριζόγαλο που φτιάχνουν γυναίκες της κοινότητας, δίπλα από το αυτοσχέδιο σχολείο. Ακριβώς όπως γινόταν τότε.
Η μεγάλη ζήτηση, έφερε μικρή παράταση στην εκδήλωση (σ.σ. ολοκληρώνεται στις 26 Οκτωβρίου) με τον κοινοτάρχη του Δάσους Άχνας, να ζητά τη βοήθεια του κράτους για να γίνει μόνιμο θεματικό πάρκο στην περιοχή. «Θέλουμε να έρθουν άτομα από το Υπουργείο Παιδείας, σε ώρα που έρχονται σχολεία, διότι είναι άλλο να ακούς και άλλο να βλέπεις τι γίνεται. Πρέπει να συνεργαστούμε να γίνει μόνιμα ένα θεματικό πάρκο, διότι το θέμα εισβολή και προσφυγιά δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ. Μόνο έτσι θα γλυτώσουμε από τον βάρβαρο γείτονα που έχουμε». Ας ελπίσουμε πως θα εισακουστεί…
