Ήταν περί τα μέσα Φεβρουαρίου όταν ξέσπασε η θύελλα στην Ελλάδα άλλα και στην Κύπρο με τις καταγγελίες για σωματική, λεκτική και σεξουαλική βία σε βάρος επώνυμων προσώπων και όχι μόνο. Τότε, καθημερινά ακούγαμε και διαβάζαμε διάφορα για τους θύτες αλλά και τα θύματα και μέναμε αποσβολωμένοι, τόσο από το ποια πρόσωπα είναι αλλά και για την επαγγελματική τους ιδιότητα.
Σήμερα, η ίδια κοινωνία σοκάρεται για άλλη μια φορά στην είδηση ότι ένας καθηγητής και μια καθηγήτρια φέρεται να κακοποίησαν ανήλικους μαθητές. Και τα ερωτήματα είναι: Πόσα άλλα ανήλικα θύματα υπάρχουν και δεν έχουν βρει τη δύναμη να μιλήσουν; Πόσοι άλλοι θύτες υπάρχουν εκεί έξω και κανείς δεν μπορεί να τους υποψιαστεί.
Τα θύματα σπάνε σε κάποια στιγμή τη σιωπή τους και αρχίζουν να μιλούν, ωστόσο η κοινωνία και πάλι σοκάρεται αντί να δει το θέμα σε βάθος και να προβληματιστεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που κληθήκαμε εμείς οι δημοσιογράφοι να αναφερθούμε σε τέτοιες περιπτώσεις, (πάντα με προσοχή), με τους θύτες να είναι πρόσωπα πέραν πάσης υποψίας προς τα θύματα και στις πλείστες των περιπτώσεων, πρόσωπα οικεία και εντός της οικογένειας των θυμάτων.
Το θέμα της κακοποίησης ανηλίκων είναι μεγάλο και ίσως είναι εδώ που πρέπει πρώτα απ’ όλα οι γονείς να βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους, να τους μιλήσουν, να τα κάνουν πιο υποψιασμένα, να αντιληφθούν έγκαιρα τις αντιδράσεις τους και να κάνουν τα θύματα να απασφαλίσουν όσο πιο νωρίς γίνεται.
Τα θύματα τέτοιων υποθέσεων κρατάνε το στόμα τους ερμητικά κλειστό και κουβαλάνε για αρκετό καιρό το κρυμμένο μυστικό μέχρι να βρεθεί κάποιος που θα τους καταφέρει να «ξεκλειδώσουν». Τα ανήλικα θύματα βιώνουν το τραύμα της κακοποίησης με αισθήματα ενοχής και αυτό τους αποτρέπει από το να μιλήσουν. Φοβούνται για τις συνέπειες, ενώ αρκετές φορές τους ασκείται εκβιασμός από τους θύτες με σκοπό να μη μιλήσουν.
Μπορεί στη μικρή κοινωνία της Κύπρου αρκετά από τα θύματα να ξεπερνούν τις αναστολές τους και να προχωρούν σε καταγγελίες ενώπιον των Αρχών, όμως αυτό δεν είναι αρκετό.
Θα πρέπει να βάλουμε όλοι το δικό μας λιθαράκι έτσι ώστε τα παιδιά να είναι πρώτα από όλα πιο υποψιασμένα ακόμη και από τη μικρή ηλικία των νηπίων. Πέρασαν οι εποχές που δεν μιλούσαν στα παιδιά και υπήρχαν ταμπού και στερεότυπα για αυτά τα θέματα. Ένα παιδί το οποίο είναι υποψιασμένο, τότε θα μπορεί σε μια τέτοια κατάσταση να προστατεύσει τον εαυτό του.
Το τέρας δεν έχει πρόσωπο, μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, ακόμη και ο ίδιος ο γονέας.
